Nou, het is niet echt groot hier hoor! Drie bochten in de weg en dan ben je er zomaar weer uit...
Gisteren was een slakkentocht wandeldag. De zon was zeer aanwezig (28 graden, dus in de zon nog een paar tandjes meer!) maar ik was pas om 14.00 uur op mijn slaapplek.
Het was werkelijk genieten de hele dag, ondanks de hitte. Letterlijk stapje voor stapje heb ik gezongen, genoten, appeltje gegeten op de Camino in de berm en weer genoeg foto´s gemaakt om jullie straks uit te nodigen voor een foto-weekend, haha.
De Camino ging door heerlijk geurende dennenbossen en prachtige vergezichten met groene bomen en gras. Het gaat nog steeds heuvel op en heuvel af, maar het maakt mij niet zoveel meer uit.
Ik realiseer me dat de horizon verandert. D.w.z. dat er links, rechts, voor of achter mij geen bergen met sneeuw meer zijn. Ze zijn weg en komen ook niet meer.... ik ga nu echt richting Santiago en naar zee-niveau. Vreemd gevoel.
De muziek die ik had gedownload (380 nrs) verveelt nog steeds niet. Ze worden gehusseld, dus ik weet nooit welk nr. de volgende zal zijn. Toch lijkt het steeds op mijn emoties te zijn ingesteld. Het versterkt mijn gevoelens enorm en ik geniet er dan ook heel erg van! Ze zullen mij altijd weer terug brengen naar de Camino.
Gisteren een heerlijke avond in de zon naast het barretje gehad, waar ik tot zonsondergang de enige klant was. Heb genoten van het eten en de avondzon, die zo brandde dat ik mijn stalen schelpje (klinkt lelijk, maar dat is hij niet!) op mijn rug moest draaien, voordat er brand zou ontstaan.
Vanmorgen ben ik om 6.45 uur vertrokken. Wilde niet dezelfde fout maken als gisteren om tussen 12 en 2 nog te moeten lopen.
Ik was nog geen 5 min. op weg of ik werd ingehaald door een vriendelijke jongen die vroeg of hij met mij mee mocht lopen. Natuurlijk! Dat is de eerste keer dat iemand mij dat vraagt. Ik heb hem wel gezegd dat als hij sneller wil, hij dat zeker wel moet doen. Hij is zo braaf; Keith, 20 jaar uit Toronto. Hij heeft een grote zwarte pet op en een zwarte bril. Zijn spraak doet me denken aan Frank-Jan. Hij vertelt dat hij op school een essay had geschreven over Jacobus en toen de Camino wilde lopen. Hij wil graag arts worden, maar dan moet hij wel hoge cijfers halen, anders wordt hij niet toegelaten. Zijn reden voor het samen lopen was dat hij van mij wilde weten wat ik had geleerd op de Camino. Wat mijn ervaringen waren en wat hij daar van zou kunnen leren. Is toch geweldig! We hebben gezellig gebabbeld, maar ik merkte wel dat ik toen dus geen oog meer had voor de Camino - okee, de drie slakken die ik tegenkwam heb ik netjes ontweken, maar mieren heb ik niet gezien en verder ook niet van de omgeving genoten. Wel van zijn gezelschap. Na ca. 4,5 km. besloot ik een koffie te nemen - had ik nog niet gehad! en wilde ik een banaan aan hem meegeven, maar dat hoefde hij niet. Okee Keith, Buen Camino! Ik zal hem zeker niet meer zien hier want hij wil morgenavond in Santiago zijn.... okeee!
Het was weer intens vandaag...... alles - de hele setting - de natuur - de muziek - mijn gedachten. Ja, ik heb God al een aantal keren ontmoet op deze Camino!
Rosita was zo lief om mij energie te sturen voor mijn knie en echt heus: zo goed als GEEN last meer gehad vandaag! Nogmaals dank Roos! XXX
zaterdag 30 mei 2009
LIVE how I wish you were here!
Hanen kraaien op de achtergrond, de geur van gras, de zon, twee kraaien vliegen over, de Koekkoek roept in de verte. . . I wish you were here! X X X
vrijdag 29 mei 2009
LiVE mijn kamer voor 12 euro.
Geweldig hier. Aan de Camino in mini dorp Castromaior. Als de dorps hond blaft weet je dat er iemand aankomt. Er iis een bar, dus wel eten vanavond. Lucky me! X X X
LIVE dit zijn ze!
Krijg net een brainwave, is dit kamperfoelie? ?? Huuns, die wil ik graag in de tuin! X X X
Onder de mensen.....
het is echt waar: omdat je voor de laatste 100 km. een Compostela ontvangt in Santiago (de aflaat om straks aan Petrus te laten zien, zodat je een mooie plek in de hemel krijgt!) zijn er inderdaad meer wandelaars op de Camino. Dat betekent dat het ook in de plaatsen onderweg drukker is met als gevolg dat je - indien gewenst - ook meer mensen kunt spreken. Nu had ik daar de laatste 200 km. totaal géén behoefte aan, maar ik merk dat daar wel weer ruimte voor komt.
Gistermiddag ontmoette ik 2 Duitsers die ik in de ochtend ook al had gezien in Sarria. Een van hen sprak mij aan en begon een heel verhaal, er vanuit gaande dat ik alles verstond. Heb braaf Ja und Amen gezegd maar had geen idee waar het over ging. Daarna kwam ik ze weer tegen hier in Portomarin en werd ik weer aangesproken. Of ik wel Duits verstond. Was vergeten dat het dezelfde man was dus begreep niet waarom hij dat vroeg.... ook ik word een dagje ouder ja! Toen pas begreep ik dat het dezelfde man was.
In de avond ben ik heerlijk in het zonnetje op het terras van mijn hotelletje, naast de grote kerk gaan zitten. Nu voor de derde keer kwam hij op mij af en vroeg of ik niet bij hen - inmiddels drie Duitsers - wilde komen zitten. Het was gewoon onaardig om nee te zeggen want hij was echt heel braaf. Nou - ik heb het geweten. Heb me helemaal slap gelachen de hele avond. Had een vooroordeel over de luidruchtige Duitsers; nou, maak daar maar ook gerust NL van want het hele dorp heeft mij denk ik horen lachen!! En, zoals mijn intimi weten, dat alles zonder alcohol, maar gewoon op cola en water! De heren niet: gingen van de wijn over op een soort spiritus - brandy geloof ik - maar bleven gelukkig wel normaal aanspreekbaar! We hebben echt vanalles besproken. Chris, Ralph und Ollie zal ik niet snel vergeten. Weer geleerd om niet te oordelen!
Vandaag - nee, ik ben nog niet op weg - heb ik maar 8 km. te lopen (om niet te vroeg in Santiago aan te komen) maar heb een kamer voor 10 euro.... dus ben benieuwd in welk gehucht ik beland. Dus... geen update denk ik meer voor vandaag! Het weer is weer geweldig dus ik vertrek! Dag lieve mensen - tot heel snel -
P.s. Maak er vandaag een mooie dag van en TIets: GEFELICIFLAPSTEERD!!!!!!!!!!XXX
Gistermiddag ontmoette ik 2 Duitsers die ik in de ochtend ook al had gezien in Sarria. Een van hen sprak mij aan en begon een heel verhaal, er vanuit gaande dat ik alles verstond. Heb braaf Ja und Amen gezegd maar had geen idee waar het over ging. Daarna kwam ik ze weer tegen hier in Portomarin en werd ik weer aangesproken. Of ik wel Duits verstond. Was vergeten dat het dezelfde man was dus begreep niet waarom hij dat vroeg.... ook ik word een dagje ouder ja! Toen pas begreep ik dat het dezelfde man was.
In de avond ben ik heerlijk in het zonnetje op het terras van mijn hotelletje, naast de grote kerk gaan zitten. Nu voor de derde keer kwam hij op mij af en vroeg of ik niet bij hen - inmiddels drie Duitsers - wilde komen zitten. Het was gewoon onaardig om nee te zeggen want hij was echt heel braaf. Nou - ik heb het geweten. Heb me helemaal slap gelachen de hele avond. Had een vooroordeel over de luidruchtige Duitsers; nou, maak daar maar ook gerust NL van want het hele dorp heeft mij denk ik horen lachen!! En, zoals mijn intimi weten, dat alles zonder alcohol, maar gewoon op cola en water! De heren niet: gingen van de wijn over op een soort spiritus - brandy geloof ik - maar bleven gelukkig wel normaal aanspreekbaar! We hebben echt vanalles besproken. Chris, Ralph und Ollie zal ik niet snel vergeten. Weer geleerd om niet te oordelen!
Vandaag - nee, ik ben nog niet op weg - heb ik maar 8 km. te lopen (om niet te vroeg in Santiago aan te komen) maar heb een kamer voor 10 euro.... dus ben benieuwd in welk gehucht ik beland. Dus... geen update denk ik meer voor vandaag! Het weer is weer geweldig dus ik vertrek! Dag lieve mensen - tot heel snel -
P.s. Maak er vandaag een mooie dag van en TIets: GEFELICIFLAPSTEERD!!!!!!!!!!XXX
donderdag 28 mei 2009
Portomarin
Dat was een mooie wandeldag! Vanmorgen om 8.00 uur uit O Brea vertrokken - het 100 km. punt van de Camino. Het was nog best fris dus bij de eerste refugio lekker koffie gedronken met een stuk cake. Eten ze hier wel vaker als ontbijt! Toen ik weer was opgewarmd verder op de Camino. Het lijkt hier wel Engeland of Zwitserland met heuvelachtig landschap - super groen overal - en schitterende smalle paden door mini mini dorpjes. Er is hier echt heel veel verval - dat valt op. En niet wegens de recessie, maar duidelijk al jaren geleden verlaten panden in slechte staat. Buitenkansje voor wie eens iets anders wil! Maarrrr dan moet je wel van bezoek houden, d.w.z. niemand in de winter en in de zomer iedere dag van ca. 6 AM tot 6 AM. En hard werken; bedden verschonen, eten bereiden, vriendelijk zijn tegen iedereen(!) en de boel schoonhouden. Voor wie wil: grijp je kans!!
De paden gingen wel weer steil omhoog en idem omlaag... de knie heeft het overleefd maar is er niet echt blij mee. En dan te weten dat er morgen weer een op en neer dag komt, maar dan maar 8 km. geloof ik.
De Koekkoek zat op me te wachten om 08.00 uur en gedurende de dag is hij bij me gebleven. Ook de krekels lieten van zich horen. De heerlijke geur van de gele brem blijft mij nu levenslang bij en die andere plant waarvan ik maar schrijf dat het jasmijn is, maar dat moet ik toch echt nog even googelen. Ruikt echt HEERLIJK!
Halverwege in de bergen in een nieuwe albergue (in maart geopend) 4 leuke dames ontmoet. 3 uit Canada en eentje uit Australië. Vier vriendinnen vanuit Pamplona samen op stap. Zeer gedurfd vind ik: met name met z´n viertjes op pad gaan! Eentje had al een spier probleem onder haar voet gehad - langs het ziekenhuis geweest en een paar dagen met de trein-bus gereisd terwijl de anderen verder liepen.
Ze wilden een foto van mij... (?) omdat ze mij een held vonden dat ik alleen reis.
Ik heb geprobeerd uit te leggen dat dat juist gemakkelijk is, maar dat ging er niet helemaal in.
We hebben een interessant gesprek gehad over toeval en de manieren om de Camino te beleven. Het zijn echt leuke dames!! Wellicht zie ik ze nog een keer.
Dat is zo heerlijk; om elke hoek is weer iets nieuws te ontdekken. Of je loopt door of je stopt en kijkt of het wat voor jou is. Dat vind ik echt de ultieme vorm van vrijheid op de Camino.
Ik dacht een fijn hotel te hebben gereserveerd, maar het bleek een duffe ingestofte boel te zijn! Dus de reservering weer ongedaan gemaakt en terug Portomarin in. Het is niet echt een mooi dorp. Het ligt tegen de berg aan, omdat de oorspronkelijke stad nu onder water ligt. Het moest onder water dankzij de nieuwe dam die in 1963 werd gebouwd! Vreemd idee dat die stad daar nog ligt..brrrrrrr Je komt de stad binnen over een hele hele lange brug en weet dan dat daaronder, diep in het donker, de oude stad ligt.... doodeng!
Maar goed - het centrum is 1 lange straat met een paar winkeltjes en 2 internetcafees. Mijn hotelletje ligt naast de Kerk en is een piepkamertje met 2 bedjes aan de achterkant. Lekker rustig slapen dus.
Oh ja, over rustig slapen gesproken: gisteren het voetbal..... alle Spanjaarden volledig op tilt na de winst: toeterende auto´s in Sarria; zelfs vuurwerk!
Gelukkig had ik dubbele ramen en heb de airco met fan aangezet: ohropax in en heerlijk liggen slapen.
Heb snel even tussendoor de jasmijn gegoogled en ja, die ben ik ook vaak tegengekomen maar is niet de bloem die ik bedoel.... het heeft allemaal kleine steeltjes - geel en zacht oranje. Ziet er vreemd uit en groeit in een struik.
Nou, wie het weet mag het mailen!
Het is heerlijk WARM WARM WARM hier maar ik vind het niet erg. Zorg gewoon dat ik vroeg wandel zodat ik in de middag een beetje kan relaxen. Had er vandaag wel heel lang over gedaan dus heb mijn siësta gemist. Ach ja, kan morgen misschien wel weer.
De paden gingen wel weer steil omhoog en idem omlaag... de knie heeft het overleefd maar is er niet echt blij mee. En dan te weten dat er morgen weer een op en neer dag komt, maar dan maar 8 km. geloof ik.
De Koekkoek zat op me te wachten om 08.00 uur en gedurende de dag is hij bij me gebleven. Ook de krekels lieten van zich horen. De heerlijke geur van de gele brem blijft mij nu levenslang bij en die andere plant waarvan ik maar schrijf dat het jasmijn is, maar dat moet ik toch echt nog even googelen. Ruikt echt HEERLIJK!
Halverwege in de bergen in een nieuwe albergue (in maart geopend) 4 leuke dames ontmoet. 3 uit Canada en eentje uit Australië. Vier vriendinnen vanuit Pamplona samen op stap. Zeer gedurfd vind ik: met name met z´n viertjes op pad gaan! Eentje had al een spier probleem onder haar voet gehad - langs het ziekenhuis geweest en een paar dagen met de trein-bus gereisd terwijl de anderen verder liepen.
Ze wilden een foto van mij... (?) omdat ze mij een held vonden dat ik alleen reis.
Ik heb geprobeerd uit te leggen dat dat juist gemakkelijk is, maar dat ging er niet helemaal in.
We hebben een interessant gesprek gehad over toeval en de manieren om de Camino te beleven. Het zijn echt leuke dames!! Wellicht zie ik ze nog een keer.
Dat is zo heerlijk; om elke hoek is weer iets nieuws te ontdekken. Of je loopt door of je stopt en kijkt of het wat voor jou is. Dat vind ik echt de ultieme vorm van vrijheid op de Camino.
Ik dacht een fijn hotel te hebben gereserveerd, maar het bleek een duffe ingestofte boel te zijn! Dus de reservering weer ongedaan gemaakt en terug Portomarin in. Het is niet echt een mooi dorp. Het ligt tegen de berg aan, omdat de oorspronkelijke stad nu onder water ligt. Het moest onder water dankzij de nieuwe dam die in 1963 werd gebouwd! Vreemd idee dat die stad daar nog ligt..brrrrrrr Je komt de stad binnen over een hele hele lange brug en weet dan dat daaronder, diep in het donker, de oude stad ligt.... doodeng!
Maar goed - het centrum is 1 lange straat met een paar winkeltjes en 2 internetcafees. Mijn hotelletje ligt naast de Kerk en is een piepkamertje met 2 bedjes aan de achterkant. Lekker rustig slapen dus.
Oh ja, over rustig slapen gesproken: gisteren het voetbal..... alle Spanjaarden volledig op tilt na de winst: toeterende auto´s in Sarria; zelfs vuurwerk!
Gelukkig had ik dubbele ramen en heb de airco met fan aangezet: ohropax in en heerlijk liggen slapen.
Heb snel even tussendoor de jasmijn gegoogled en ja, die ben ik ook vaak tegengekomen maar is niet de bloem die ik bedoel.... het heeft allemaal kleine steeltjes - geel en zacht oranje. Ziet er vreemd uit en groeit in een struik.
Nou, wie het weet mag het mailen!
Het is heerlijk WARM WARM WARM hier maar ik vind het niet erg. Zorg gewoon dat ik vroeg wandel zodat ik in de middag een beetje kan relaxen. Had er vandaag wel heel lang over gedaan dus heb mijn siësta gemist. Ach ja, kan morgen misschien wel weer.
LIVE druk op de Camino vandaag! :-D
Je ziet, ik ben niet de enige hier. Schapen, koeien en honden lopen met mij mee.
LIVE nog 100 km!
De laatste honderd! Nu naar hopen dat de knie het volhoudt zodat ik S. lopend of dansend zal bereiken. Vandaag naar Portomarin. X X X .
woensdag 27 mei 2009
Engelse les op Sarria highschool.
Ja, ik zou nog vertellen hoe dat zo kwam. In Samos, waar ik mij stierlijk verveelde las ik de oproep van Nuria - de Engelse lerares - op een poster op het raam van één van de barretjes met de vraag of Peregrinos langs zouden willen komen om Engels te spreken met de leerlingen.
Leek mij wel een grappig plan dus het tel.nr. van de school gebeld en met Nuria afgesproken voor vanmorgen 09.00 uur.
Zoals altijd - netjes opgevoed - ben ik keurig op tijd bij de school. Een groepje oude gebouwen met verwaarloosde tuin en speelplaatsen eromheen moet de kinderen van Sarria motiveren om te studeren. Binnen is het niet veel beter - grote witte buizen langs de plafonds en een niet echt fijn sfeertje.
Ik word naar boven gebracht door de secretaresse - die natuurlijk geen woord Engels spreekt - en ontmoet Nuria en haar klas. Het zijn 18 kinderen van 16 tot en met 18 jaar die zenuwachtig naar hun schriftje kijken als ik oogcontact probeer te maken. Het is wel duidelijk dat Engels niet hun favoriete les is. De juf vertelt mij dat de kinderen vragen hebben voorbereid. Hun uitspraak is ronduit slecht! Ze hebben een vreselijk accent en zijn daardoor ook moeilijk te verstaan. Het niveau is echt dramatisch. Ik weet zeker dat onze kinderen met 12 jaar al 10x beter Engels spreken. Nu moeten zij mij vragen gaan stellen, maar dit gaat niet van harte. Dan maar omgedraaid en heb hun vragen gesteld. Ze vinden het maar moeilijk.
Ik probeer zo eenvoudig mogelijke vragen te stellen en zo simpel mogelijk hun vragen te beantwoorden. Ze zijn over het algemeen wel braaf - maken er gelukkig geen zooitje van. Om ze bij de les te houden vertel ik over het drugsbeleid in NL en over The red light district. Dat werkt wel want ik merk dat ze proberen om beter te luisteren. Maar ze durven niet echt. Jammer! Heb ze geprobeerd te motiveren om Pelgrims aan te spreken in het Engels met de garantie dat ze dit echt leuk vinden omdat dit nooit gebeurd. Hopelijk treffen ze dan geen Duitsers of Fransen...
Toen moesten er foto´s worden gemaakt met 2 verschillende camera´s voor een nationaal blad dat in september verschijnt. Ze vonden haar initiatief zo leuk dat ze er een verhaal over willen schrijven met foto´s. Ben benieuwd.
We hebben het ook gehad over het feit dat alle Amerikaanse films hier in het Spaans op t.v. komen. Dat scheelt natuurlijk alles - ze horen bijna geen Engels dus dan wordt het ook moeilijk om het te leren. Volgens Nuria wil de regering daar wel wat aan doen, maar wordt tegengewerkt door met name de ouderen. Het is altijd al zo geweest, dus die willen het zo laten. Daarnaast vertelt zij dat de mensen in Spanje niet van lezen houden (!). Het was een leuke ervaring.
Na afloop van de les krijg ik een waardebon voor 10 euro voor een lunch in mijn hotel! Jeetje mina, volgens mij moet ik dan wel heeeel veel eten. Toch lief!
Nu ga ik weer naar buiten. Het zonnetje is er weer en het wordt geloof ik 26 graden vandaag - d.w.z. nog veel warmer in de zon! Heb insmeerspul bij me en de cola-light ligt al op temperatuur te komen in de frigo, dus het wordt genieten vandaag! Hasta pronto!!
Leek mij wel een grappig plan dus het tel.nr. van de school gebeld en met Nuria afgesproken voor vanmorgen 09.00 uur.
Zoals altijd - netjes opgevoed - ben ik keurig op tijd bij de school. Een groepje oude gebouwen met verwaarloosde tuin en speelplaatsen eromheen moet de kinderen van Sarria motiveren om te studeren. Binnen is het niet veel beter - grote witte buizen langs de plafonds en een niet echt fijn sfeertje.
Ik word naar boven gebracht door de secretaresse - die natuurlijk geen woord Engels spreekt - en ontmoet Nuria en haar klas. Het zijn 18 kinderen van 16 tot en met 18 jaar die zenuwachtig naar hun schriftje kijken als ik oogcontact probeer te maken. Het is wel duidelijk dat Engels niet hun favoriete les is. De juf vertelt mij dat de kinderen vragen hebben voorbereid. Hun uitspraak is ronduit slecht! Ze hebben een vreselijk accent en zijn daardoor ook moeilijk te verstaan. Het niveau is echt dramatisch. Ik weet zeker dat onze kinderen met 12 jaar al 10x beter Engels spreken. Nu moeten zij mij vragen gaan stellen, maar dit gaat niet van harte. Dan maar omgedraaid en heb hun vragen gesteld. Ze vinden het maar moeilijk.
Ik probeer zo eenvoudig mogelijke vragen te stellen en zo simpel mogelijk hun vragen te beantwoorden. Ze zijn over het algemeen wel braaf - maken er gelukkig geen zooitje van. Om ze bij de les te houden vertel ik over het drugsbeleid in NL en over The red light district. Dat werkt wel want ik merk dat ze proberen om beter te luisteren. Maar ze durven niet echt. Jammer! Heb ze geprobeerd te motiveren om Pelgrims aan te spreken in het Engels met de garantie dat ze dit echt leuk vinden omdat dit nooit gebeurd. Hopelijk treffen ze dan geen Duitsers of Fransen...
Toen moesten er foto´s worden gemaakt met 2 verschillende camera´s voor een nationaal blad dat in september verschijnt. Ze vonden haar initiatief zo leuk dat ze er een verhaal over willen schrijven met foto´s. Ben benieuwd.
We hebben het ook gehad over het feit dat alle Amerikaanse films hier in het Spaans op t.v. komen. Dat scheelt natuurlijk alles - ze horen bijna geen Engels dus dan wordt het ook moeilijk om het te leren. Volgens Nuria wil de regering daar wel wat aan doen, maar wordt tegengewerkt door met name de ouderen. Het is altijd al zo geweest, dus die willen het zo laten. Daarnaast vertelt zij dat de mensen in Spanje niet van lezen houden (!). Het was een leuke ervaring.
Na afloop van de les krijg ik een waardebon voor 10 euro voor een lunch in mijn hotel! Jeetje mina, volgens mij moet ik dan wel heeeel veel eten. Toch lief!
Nu ga ik weer naar buiten. Het zonnetje is er weer en het wordt geloof ik 26 graden vandaag - d.w.z. nog veel warmer in de zon! Heb insmeerspul bij me en de cola-light ligt al op temperatuur te komen in de frigo, dus het wordt genieten vandaag! Hasta pronto!!
Heerlijke avond in Sarria!
Wat een luxe! Een heus bad en vervolgens heeeeeeeeerlijk gegeten in het restaurant! En ja hoor, de Yank zat er ook. Bleek dat zijn hotel dus niet in Sarria was maar 5 km. van de Camino, dus hij zit hier nu ook. Hij heeft heimwee dus wil nu graag naar Santiago en dan door naar huis. Hij mist de ´luxery´. Begrijp ik niet helemaal want hij heeft uitsluitend in luxe hotels geslapen die, zo vertelde hij, vooraf allemaal waren gereserveerd. Dit werpt een ander licht op zijn verhaal dat hij het zo rustig aan doet elke dag. Hij begreep niet waarom mensen zo snel naar hun volgende bestemming wilden, ´alleen om een slaapplek te regelen´! Ja, zo kan ik het ook!! Dit was namelijk wel mijn dilemma elke keer. Om vrij te zijn neem je dus het risico dat je geen slaapplek hebt in het volgende gehucht.... en ja, dat risico moet je wel durven nemen.
Ik heb genoten van het verse brood, de lekkere eerpsen en het heeerlijke stuk vlees! Oh ja en het was het Pelgrimsmenu, dus ik heb echt niet gek gedaan. Begon met asperges, daarna vlees en voor toe een stuk Viënetta-ijs! Dit alles voor 13 euro. Kopje koffie toe en ik voelde mij vreselijk verwend! Kan me al verheugen op het eten vanavond.
Heb weer, als gebruikelijk, mijn handwas gedaan in de wasbak. Werkt prima. Met al die speciale wandelkleren droogt alles in no time. Ideaal.
Pas rond 22.50 uur de mand in gegaan. Oh ja, dat was ook nog grappig - nou ja, eigenlijk niet: ik doe het licht uit en vervolgens zie ik aan het plafond én reflecterend in de spiegel en fel groen lampje elke 10 seconden flitsen.... rookalarm. NEEEEEEEEEEEEEEEE! Ik rook niet en wil nu echt meuren dus dit moet stoppen. Het plafond is te hoog om de batterij er uit te halen, dus over op plan B.
Heb nog sporterstape bij me, dus licht weer aan, tape gevonden en toen, al springend op het bed geprobeerd er op te plakken. Lukte niet: het plafond is écht hoog!
Over op plan C: met 1 wandelstok en aan de punt het tape geprobeerd er op te plakken.
Lukt niet.
Nu heel gemotiveerd over op plan D: wandelstok 1 met tape op de punt en met wandelstok 2 voorzichtig vastplakken. HET WERKT! Dit nog 2x herhaald, want het lichtje is zo vreselijk fel dat het er doorheen komt. Pffffff. Ik val in slaap!
Ik heb genoten van het verse brood, de lekkere eerpsen en het heeerlijke stuk vlees! Oh ja en het was het Pelgrimsmenu, dus ik heb echt niet gek gedaan. Begon met asperges, daarna vlees en voor toe een stuk Viënetta-ijs! Dit alles voor 13 euro. Kopje koffie toe en ik voelde mij vreselijk verwend! Kan me al verheugen op het eten vanavond.
Heb weer, als gebruikelijk, mijn handwas gedaan in de wasbak. Werkt prima. Met al die speciale wandelkleren droogt alles in no time. Ideaal.
Pas rond 22.50 uur de mand in gegaan. Oh ja, dat was ook nog grappig - nou ja, eigenlijk niet: ik doe het licht uit en vervolgens zie ik aan het plafond én reflecterend in de spiegel en fel groen lampje elke 10 seconden flitsen.... rookalarm. NEEEEEEEEEEEEEEEE! Ik rook niet en wil nu echt meuren dus dit moet stoppen. Het plafond is te hoog om de batterij er uit te halen, dus over op plan B.
Heb nog sporterstape bij me, dus licht weer aan, tape gevonden en toen, al springend op het bed geprobeerd er op te plakken. Lukte niet: het plafond is écht hoog!
Over op plan C: met 1 wandelstok en aan de punt het tape geprobeerd er op te plakken.
Lukt niet.
Nu heel gemotiveerd over op plan D: wandelstok 1 met tape op de punt en met wandelstok 2 voorzichtig vastplakken. HET WERKT! Dit nog 2x herhaald, want het lichtje is zo vreselijk fel dat het er doorheen komt. Pffffff. Ik val in slaap!
dinsdag 26 mei 2009
Zon in Sarria!
Vanmorgen op tijd opgestaan en weer een bijzondere ontmoeting gehad bij het ontbijt! Een Yank, maar dan wel een bijzondere. Hij is schrijver; zijn 1e boek: Mississippi Sissy - jawel u raadt het al! Een schat van een man: 53 jaar en verblijft uitsluitend in hotels en het liefst de luxe hotels. Nu ben ik die nog niet tegengekomen, maar hij beweert dat hij in Sarria een hotel met Spa heeft! Nou, volgens ingewijden hier bestaat die niet in Sarria, dus ik vrees dat het afzien wordt voor hem als hij vanmiddag aankomt. Ook hij neemt zijn tijd en zegt zelf dat hij het type is dat over mieren heen stapt en niet op de mieren stapt die hij tegen komt. Hij vertelt dat hij foto´s heeft gemaakt van slakken: me too! Grappig. Ben benieuwd of ik hem nog zie. Ik dacht dat het een goed idee zou zijn als ik een goed hotel zou hebben in Sarria dus had Alfonso IV geboekt. Mij te modern van buiten, maar toch maar naar binnen. Staan er twee Pelgrims (Engelse mannen) bij de balie van, ik schat, ruim 60 die allebei een kamer boeken. Ik ben dus niet de enige die af en toe in bad wil! De prijzen voor kamers liggen hier overigens een stuk lager dan in NL.
Het plan is hier 2 dagen te blijven, want anders ben ik te vroeg in Santiago. Wil wel Joost ontmoeten voor de Kathedraal als ik daar aankom, dus dan MOET ik het nu rustiger aan doen. Prima voor mijn rechterknie, die het beter doet sinds ik vanmorgen bij de Farmacia een knieband heb gekocht. Oh ja, de apotheker zelf was helemaal bezorgd en kwam ´helpen´, maar de stinkerd wilde alleen maar bij het afscheid een ferme hug mét 4 zoenen. Okee dan maar! Hij blij hahahaha. Heb heerlijk gezongen vandaag, want door de regen heb ik niet de route door het bos genomen, is niet te doen met al die modder, maar ben ik langs de weg gelopen. Dan kun je heerlijk galmen - valt niet op! Ik zag Sarria liggen mét de zon er al op en nu, inderdaad, is er zon buiten! Geweldig!! Ben heel blij. Ga nu eens de omgeving verkennen. Oh...voor ik het vergeet: morgenochtend om 09.00 uur ga ik Engels les geven op de middelbare school hier in Sarria.... Morgen dus meer over hoe dat is geweest en hoe dat zo is gekomen. XXX
Het plan is hier 2 dagen te blijven, want anders ben ik te vroeg in Santiago. Wil wel Joost ontmoeten voor de Kathedraal als ik daar aankom, dus dan MOET ik het nu rustiger aan doen. Prima voor mijn rechterknie, die het beter doet sinds ik vanmorgen bij de Farmacia een knieband heb gekocht. Oh ja, de apotheker zelf was helemaal bezorgd en kwam ´helpen´, maar de stinkerd wilde alleen maar bij het afscheid een ferme hug mét 4 zoenen. Okee dan maar! Hij blij hahahaha. Heb heerlijk gezongen vandaag, want door de regen heb ik niet de route door het bos genomen, is niet te doen met al die modder, maar ben ik langs de weg gelopen. Dan kun je heerlijk galmen - valt niet op! Ik zag Sarria liggen mét de zon er al op en nu, inderdaad, is er zon buiten! Geweldig!! Ben heel blij. Ga nu eens de omgeving verkennen. Oh...voor ik het vergeet: morgenochtend om 09.00 uur ga ik Engels les geven op de middelbare school hier in Sarria.... Morgen dus meer over hoe dat is geweest en hoe dat zo is gekomen. XXX
Samos, vamos!
LIVE vanuit Sarria!
Zoals jullie wellicht hebben begrepen was er in Samos wel degelijk een groot klooster maar helaas, door het onweer, geen internet! Het laatste stuk naar Samos ging weer redelijk heftig naar beneden, d.w.z. doordat de koeienvlaaien lekker nat en goed glad waren ging het soms sneller dan ik wilde. Vandaag viel de tocht ook weer een beetje tegen, d.w.z. dat het langer duurde dan verwacht. Mijn kaart geeft wel aan dat je b.v. van 650 naar 550 mtr. gaat, maar vertelt daar niet bij dat daar tussen nog 20 stijgingen en dus ook afdalingen zitten. Ach, je kunt het ook allemaal maar beter niet van te voren weten denk ik. Als je eenmaal loopt dan komt het ritme vanzelf en als je geniet van wat je tegenkomt (dus ook van die stront!) en je daar niet over opwindt, dan is het echt goed te doen.
In het hotel werd gezegd dat er om 12.00 uur een mis zou zijn, dus ik naar de mis. Nadeel was dat ik nog niet onder een douche was geweest dus toen ik er eenmaal zat begon ik te rillen als een rietje - het was daar zó koud en mijn lijf ook dat ik na 15 min. besloot maar terug te gaan naar het hotel, recht tegenover het klooster.
Het klooster is een imposant gebouw met binnenplaats. Van buiten ziet het er redelijk vergaan uit maar het heeft wel uitstraling. Na een douche heerlijk siësta. Toen weer het dorp in, maar wat bleek - het zijn 20 huizen met het klooster; er is niet eens een bakker!!! Okee, wel 3 barretjes, dus die maar afgelopen. Ben toch blij dat ik allergisch ben voor alcohol want je zou zomaar overal blijven hangen om de tijd door te brengen! Overigens moet je dan ook van tabak houden, want overal staat het blauw van de rook. Zou verboden moeten worden.
Dit doet mij denken aan Susanne, de Duitse, die vertelde dat ze longkanker heeft gehad, maar nu genezen is! Er gebeuren dus wel degelijk wonderen. De dommerd was weer gaan roken maar beloofde dat ze in DU weer zou stoppen, want dan ging ze weer over op hasj. Okeeeeee...ieder zijn meug. Ik had de meisjes 2 dagen geleden ge-smst of het goed met ze ging. Gelukkig waren zij al in Sarria aangekomen en het ging prima. Ik zal ze nu echt niet meer tegenkomen op de Camino.
Wie ik wel tegenkwam de eerste avond in Samos waren Richard en Glorin (Puerto Rico). Ze waren (weer) helemaal verkeerd gelopen en hadden er wel 6 uur over gedaan! Hun les; denk zelf na en laat je niet zomaar door anderen de weg wijzen. Het was heel gezellig om hen beter te leren kennen. Ze werken als vrijwilligers voor de daklozen in Puerto Rico en vonden het een ervaring in de Refugio´s te slapen en zo te voelen hoe het is om geen privacy te hebben en een douche die dan weer koud en dan weer een beetje warm is. Het zijn hele lieve mensen. Ik heb hun emailadres dus zal zeker contact met hen houden.
Gisteren bleef ik dus een extra dag in Samos omdat het goot van de regen en het volgens het nieuws pas dinsdag beter zou zijn. In de avond ging ik naar Glorin en Richard in de refugio van het klooster. We zouden daar worden opgehaald voor de mis. Wat bleek: we kregen eerst een korte rondleiding over de binnenplaats door het klooster en vervolgens een privé mis op de 1e étage van het klooster. Ik ben niet Katholiek opgevoed en heb dus weinig met de rituelen die zij gebruiken. Sterker nog, ik baalde want we moesten steeds opstaan, zitten, opstaan, zitten, opstaan, zitten en ik heb last van mijn knie! Zou Onze Lieve Heer het niet gewoon goed vinden als iedereen zou blijven zitten? Toch maar braaf voorzichtig op en neer. De ´zanger´ van die avond was ook de bediende in de kloosterwinkel. Een hele grappige vent met een grote bult op zijn kin. Net niet echt! Eentje deed mij denken aan Pake Wielenga en er was er ook eentje met een échte monniksschedel, inclusief zijn haardracht. Helaas durfde ik geen foto van hem te maken. Het is duidelijk niet aan mij besteed zo´n hele opvoering. Daarna werden we (de ca. 50 Pelgrims) via een trap naar beneden en weer de kerk in geleid. Daar begon de mis voor het gewone volk. Nou, niet voor mij want 2x op 1 dag vond ik als niet Katholiek meer dan genoeg.
De tweede dag in Samos werd helaas geen bijzondere dag. Het regende, regende, regende, dus van bar, naar bar, naar bar en terug naar het hotel voor siësta, weer naar de bar etc. En wat deed ik daar? Bocadillo´s (stokbrood) met ham-kaas eten, cola-light en café con leche drinken en mijn dagboek bijwerken. Niet echt heel speciaal. Wel in de avond genoten in mijn mand met de muziek van Margrietje hard in mijn oren: clavecimbel, cello en dwarsfluit. Ik heb genoten alsof het een privé concertje vanuit de hemel was! Ontroerend.
Zoals jullie wellicht hebben begrepen was er in Samos wel degelijk een groot klooster maar helaas, door het onweer, geen internet! Het laatste stuk naar Samos ging weer redelijk heftig naar beneden, d.w.z. doordat de koeienvlaaien lekker nat en goed glad waren ging het soms sneller dan ik wilde. Vandaag viel de tocht ook weer een beetje tegen, d.w.z. dat het langer duurde dan verwacht. Mijn kaart geeft wel aan dat je b.v. van 650 naar 550 mtr. gaat, maar vertelt daar niet bij dat daar tussen nog 20 stijgingen en dus ook afdalingen zitten. Ach, je kunt het ook allemaal maar beter niet van te voren weten denk ik. Als je eenmaal loopt dan komt het ritme vanzelf en als je geniet van wat je tegenkomt (dus ook van die stront!) en je daar niet over opwindt, dan is het echt goed te doen.
In het hotel werd gezegd dat er om 12.00 uur een mis zou zijn, dus ik naar de mis. Nadeel was dat ik nog niet onder een douche was geweest dus toen ik er eenmaal zat begon ik te rillen als een rietje - het was daar zó koud en mijn lijf ook dat ik na 15 min. besloot maar terug te gaan naar het hotel, recht tegenover het klooster.
Het klooster is een imposant gebouw met binnenplaats. Van buiten ziet het er redelijk vergaan uit maar het heeft wel uitstraling. Na een douche heerlijk siësta. Toen weer het dorp in, maar wat bleek - het zijn 20 huizen met het klooster; er is niet eens een bakker!!! Okee, wel 3 barretjes, dus die maar afgelopen. Ben toch blij dat ik allergisch ben voor alcohol want je zou zomaar overal blijven hangen om de tijd door te brengen! Overigens moet je dan ook van tabak houden, want overal staat het blauw van de rook. Zou verboden moeten worden.
Dit doet mij denken aan Susanne, de Duitse, die vertelde dat ze longkanker heeft gehad, maar nu genezen is! Er gebeuren dus wel degelijk wonderen. De dommerd was weer gaan roken maar beloofde dat ze in DU weer zou stoppen, want dan ging ze weer over op hasj. Okeeeeee...ieder zijn meug. Ik had de meisjes 2 dagen geleden ge-smst of het goed met ze ging. Gelukkig waren zij al in Sarria aangekomen en het ging prima. Ik zal ze nu echt niet meer tegenkomen op de Camino.
Wie ik wel tegenkwam de eerste avond in Samos waren Richard en Glorin (Puerto Rico). Ze waren (weer) helemaal verkeerd gelopen en hadden er wel 6 uur over gedaan! Hun les; denk zelf na en laat je niet zomaar door anderen de weg wijzen. Het was heel gezellig om hen beter te leren kennen. Ze werken als vrijwilligers voor de daklozen in Puerto Rico en vonden het een ervaring in de Refugio´s te slapen en zo te voelen hoe het is om geen privacy te hebben en een douche die dan weer koud en dan weer een beetje warm is. Het zijn hele lieve mensen. Ik heb hun emailadres dus zal zeker contact met hen houden.
Gisteren bleef ik dus een extra dag in Samos omdat het goot van de regen en het volgens het nieuws pas dinsdag beter zou zijn. In de avond ging ik naar Glorin en Richard in de refugio van het klooster. We zouden daar worden opgehaald voor de mis. Wat bleek: we kregen eerst een korte rondleiding over de binnenplaats door het klooster en vervolgens een privé mis op de 1e étage van het klooster. Ik ben niet Katholiek opgevoed en heb dus weinig met de rituelen die zij gebruiken. Sterker nog, ik baalde want we moesten steeds opstaan, zitten, opstaan, zitten, opstaan, zitten en ik heb last van mijn knie! Zou Onze Lieve Heer het niet gewoon goed vinden als iedereen zou blijven zitten? Toch maar braaf voorzichtig op en neer. De ´zanger´ van die avond was ook de bediende in de kloosterwinkel. Een hele grappige vent met een grote bult op zijn kin. Net niet echt! Eentje deed mij denken aan Pake Wielenga en er was er ook eentje met een échte monniksschedel, inclusief zijn haardracht. Helaas durfde ik geen foto van hem te maken. Het is duidelijk niet aan mij besteed zo´n hele opvoering. Daarna werden we (de ca. 50 Pelgrims) via een trap naar beneden en weer de kerk in geleid. Daar begon de mis voor het gewone volk. Nou, niet voor mij want 2x op 1 dag vond ik als niet Katholiek meer dan genoeg.
De tweede dag in Samos werd helaas geen bijzondere dag. Het regende, regende, regende, dus van bar, naar bar, naar bar en terug naar het hotel voor siësta, weer naar de bar etc. En wat deed ik daar? Bocadillo´s (stokbrood) met ham-kaas eten, cola-light en café con leche drinken en mijn dagboek bijwerken. Niet echt heel speciaal. Wel in de avond genoten in mijn mand met de muziek van Margrietje hard in mijn oren: clavecimbel, cello en dwarsfluit. Ik heb genoten alsof het een privé concertje vanuit de hemel was! Ontroerend.
zondag 24 mei 2009
LIVE het klooster van Samos
Na drie uur door de bergen met af en toe een buitje ligt daar het klooster. Nog even dalen. Hoop op internet maar betwijfel het. X X X
zaterdag 23 mei 2009
Regen en onweer.....
maar........ ik lag gelukkig in mijn mandje, siësta te houden, dus no problema!
Gisteren was een redelijk zware dag. De klim naar 1300 meter was met name het laatste stuk heftig. Overigens, de laatste paar dagen had HP Kerkeling zijn tas mee laten nemen met de taxi-service! De Duitse meisjes met de hond noemen dat The Heros! omdat ze hun rugzakken niet zelf dragen maar wel de Camino lopen. Ik probeer niet te oordelen, maar er zijn er veel die dat doen. Not me! Nee, van de rugzak heb ik eigenlijk niet zoveel last, d.w.z. degenen die er wel last van hebben zijn mijn knietjes want die moeten het gewicht (dus niet alleen het lijf!) wel dragen. Het dalen blijft voor hen niet echt fijn. Er lopen ook veel mensen met kniebanden om maar ik heb begrepen dat dat niet echt helpt, dus dat laat ik maar.
Toen ik uiteindelijk heftig ademend - briesend - het laatste stukje op was geklommen zat daar Kirsten uit Zweden. Ze moest erg lachen want had mij al van verre aan horen komen en vroeg zich af wie dat zou zijn. Ik dus, maar mét smile want echt heus waar, ik geniet!
Direkt besloten om aan de overkant in Hostal Alto do Poio te vragen of ze een kamer voor mij hebben. Ben niet van plan om vandaag nog eens 4 of 5 uur te lopen. Aangezien het vrijdagavond is zijn de meeste hotelletjes door de toeristen gereserveerd. Gelukkig is er nog een kamer vrij. Niet echt gezellig, maar als ik slaap heb ik mijn ogen toch dicht en het is heerlijk weer, dus de middag breng ik verder buiten door. Heb met Kisten gezellig zitten praten, maar zij moet wel verder vanmiddag. Ik heb het inmiddels door. De grote fout die mensen m.i. maken is dat ze in te weinig tijd teveel kilometers moeten maken om Santiago te halen. Waarom?? Ik vind het maar dom. Doe het dan in etappes, zoals anderen doen. Ieder jaar een stuk. Dan geniet je volgens mij veel meer dan als een dolle door te moeten hobbelen met kapotte voeten etc. Je merkt dat ze ook niet echt genieten van de omgeving. Dat is echt zonde, want de natuur is zó mooi!
Vanavond heb ik geen zin in het Pelgrims menu met vette slappe frieten, dus ik bestel een mixed salade en daarna macaroni. Ik zit aan tafel met 4 Fransen en 4 Koreanen. Het is zo grappig om te zien dat noch de Koreanen, noch de Fransen een woord Spaans spreken en de Spanjaarden.... die blijven gewoon Spaans spreken! De Koreanen lopen de Camino met handschoentjes aan, lange broek én doekjes om hun mond. Lekker schoon! maar geen gezicht.
Gister had ik wel een heel bijzondere ontmoeting. Een RAS Amsterdammer die zo niet te filmen plat Amsterdams sprak dat ik er gewoon bewondering voor kreeg! Het zou een echte nieuwe taal kunnen zijn!!
En nu het mooiste... zijn beroep.... hahahahahahha!
Zijn familie is jaren geleden begonnen als linnenverhuurders aan slagerijen (begreep ik ook niet helemaal maar goed) en restaurants maar hebben die handel vervolgens ingeruild voor: pandjes voor hoeren! Jawel: ze beheren 41 ramen voor de dames. Kreeg een heel verhaal over de burgemeester die wil onteigenen etc.etc. Het was echt een aardige vent en een bijzondere ontmoeting.
Op tijd in mijn mand, maar rond 11 uur SILENCIO POR FAVOR moeten schreeuwen naar de Spanjaarden die naast mij (nee, niet naast mij) lagen. Het werd gelukkig direkt stil!
Om 6.45 uur was ik wakker. Vraag mij niet waarom! Dus... voor het eerst stond ik om 07.00 uur buiten! Klaar voor de nieuwe dag. Muziekje in mijn oren en op naar het eerse dorp een uurtje verderop voor mijn ontbijt.
Het is bewolkt, maar niet echt koud. De wolken hangen beneden mij in het dal en zweven langzaam omhoog.
In het eerste dorpje blijkt niets te zijn, dus door naar het tweede dorp. Daar is een refugio dus ook eten! Ik praat even met Marie uit New Zealand! Uit Wellington, dus ik vertel haar dat wij zo hebben genoten van het Te Papa Museum daar. De kinderen vonden dat zo mooi, dat we ze een dag later daar weer hebben afgezet zodat ze het weer konden bekijken. De musea zijn daar overal gratis! Super formule.
Maar goed, terwijl zij vraagt hoe ik heet en vervolgens vertelt dat haar dochter ook Elisabeth heet staat Suzanne opeens voor mij!
Ze is in tranen als ze vertelt dat Juan de dag daarvoor weer terug moest naar Mallorca en dat zij en Marlena, haar zusje, en de hond tot 23.15 uur de vorige avond hadden gelopen voor ze daar waren aangekomen. Met de hond kom je hier nergens binnen, dus hadden ze de tent tegen de refugio aan gezet. Het was ontzettend koud en veel lawaai van wilde zwijnen die de honden in het dorp wakker hielden en een koe die volgens Marlena moet zijn bevallen omdat ze zoveel MOE gerufen hätte! Mijn Duits wordt hier wel steeds beter dankzij Suzanne en Marlena. We spreken Duits, afgewisseld met Engels.
Na een ontbijtje met een super gezellige hospitalera (heb ik mee staan swingen op de muziek die ze op had staan achter de bar - gek wijf!) hebben de dames de tent weer ingepakt en zijn we rond 10 uur verder gelopen. Drie uur later kwamen we hier aan (Tricastela) en besloot ik hier te blijven. Ik heb in 12 km een daling gemaakt van 1337 naar 675 mtr en vond het wel genoeg. Daarbij is Santiago ´nog maar´ 135 km. dus ik moet het een beetje rustig aan doen, hihi. Afscheid genomen van de meisjes en Pebbles, de hond. Voor de 3e keer! Nu moeten ze echt haast gaan maken om de 30e in Finisterra te zijn.
De zon is weer gaan schijnen hoor ik net achter mij (ik zit in een refugio met internet maar hoef hier gelukkig niet te blijven vannacht!) dus ik ga weer naar buiten.
Lieve mensen - morgen weer een zware dag voor de boeg naar Sarria (19 km.) met hopelijk internet als ik ergens een slaapplek vind. Ik realiseer mij nu dat ik al vanaf 12 mei iedere dag minimaal 3-4 uur heb gelopen! De Camino wil inderdaad gelopen worden en trekt mij ieder ochtend weer aan ... ondanks alles. Heel bijzonder!
Gisteren was een redelijk zware dag. De klim naar 1300 meter was met name het laatste stuk heftig. Overigens, de laatste paar dagen had HP Kerkeling zijn tas mee laten nemen met de taxi-service! De Duitse meisjes met de hond noemen dat The Heros! omdat ze hun rugzakken niet zelf dragen maar wel de Camino lopen. Ik probeer niet te oordelen, maar er zijn er veel die dat doen. Not me! Nee, van de rugzak heb ik eigenlijk niet zoveel last, d.w.z. degenen die er wel last van hebben zijn mijn knietjes want die moeten het gewicht (dus niet alleen het lijf!) wel dragen. Het dalen blijft voor hen niet echt fijn. Er lopen ook veel mensen met kniebanden om maar ik heb begrepen dat dat niet echt helpt, dus dat laat ik maar.
Toen ik uiteindelijk heftig ademend - briesend - het laatste stukje op was geklommen zat daar Kirsten uit Zweden. Ze moest erg lachen want had mij al van verre aan horen komen en vroeg zich af wie dat zou zijn. Ik dus, maar mét smile want echt heus waar, ik geniet!
Direkt besloten om aan de overkant in Hostal Alto do Poio te vragen of ze een kamer voor mij hebben. Ben niet van plan om vandaag nog eens 4 of 5 uur te lopen. Aangezien het vrijdagavond is zijn de meeste hotelletjes door de toeristen gereserveerd. Gelukkig is er nog een kamer vrij. Niet echt gezellig, maar als ik slaap heb ik mijn ogen toch dicht en het is heerlijk weer, dus de middag breng ik verder buiten door. Heb met Kisten gezellig zitten praten, maar zij moet wel verder vanmiddag. Ik heb het inmiddels door. De grote fout die mensen m.i. maken is dat ze in te weinig tijd teveel kilometers moeten maken om Santiago te halen. Waarom?? Ik vind het maar dom. Doe het dan in etappes, zoals anderen doen. Ieder jaar een stuk. Dan geniet je volgens mij veel meer dan als een dolle door te moeten hobbelen met kapotte voeten etc. Je merkt dat ze ook niet echt genieten van de omgeving. Dat is echt zonde, want de natuur is zó mooi!
Vanavond heb ik geen zin in het Pelgrims menu met vette slappe frieten, dus ik bestel een mixed salade en daarna macaroni. Ik zit aan tafel met 4 Fransen en 4 Koreanen. Het is zo grappig om te zien dat noch de Koreanen, noch de Fransen een woord Spaans spreken en de Spanjaarden.... die blijven gewoon Spaans spreken! De Koreanen lopen de Camino met handschoentjes aan, lange broek én doekjes om hun mond. Lekker schoon! maar geen gezicht.
Gister had ik wel een heel bijzondere ontmoeting. Een RAS Amsterdammer die zo niet te filmen plat Amsterdams sprak dat ik er gewoon bewondering voor kreeg! Het zou een echte nieuwe taal kunnen zijn!!
En nu het mooiste... zijn beroep.... hahahahahahha!
Zijn familie is jaren geleden begonnen als linnenverhuurders aan slagerijen (begreep ik ook niet helemaal maar goed) en restaurants maar hebben die handel vervolgens ingeruild voor: pandjes voor hoeren! Jawel: ze beheren 41 ramen voor de dames. Kreeg een heel verhaal over de burgemeester die wil onteigenen etc.etc. Het was echt een aardige vent en een bijzondere ontmoeting.
Op tijd in mijn mand, maar rond 11 uur SILENCIO POR FAVOR moeten schreeuwen naar de Spanjaarden die naast mij (nee, niet naast mij) lagen. Het werd gelukkig direkt stil!
Om 6.45 uur was ik wakker. Vraag mij niet waarom! Dus... voor het eerst stond ik om 07.00 uur buiten! Klaar voor de nieuwe dag. Muziekje in mijn oren en op naar het eerse dorp een uurtje verderop voor mijn ontbijt.
Het is bewolkt, maar niet echt koud. De wolken hangen beneden mij in het dal en zweven langzaam omhoog.
In het eerste dorpje blijkt niets te zijn, dus door naar het tweede dorp. Daar is een refugio dus ook eten! Ik praat even met Marie uit New Zealand! Uit Wellington, dus ik vertel haar dat wij zo hebben genoten van het Te Papa Museum daar. De kinderen vonden dat zo mooi, dat we ze een dag later daar weer hebben afgezet zodat ze het weer konden bekijken. De musea zijn daar overal gratis! Super formule.
Maar goed, terwijl zij vraagt hoe ik heet en vervolgens vertelt dat haar dochter ook Elisabeth heet staat Suzanne opeens voor mij!
Ze is in tranen als ze vertelt dat Juan de dag daarvoor weer terug moest naar Mallorca en dat zij en Marlena, haar zusje, en de hond tot 23.15 uur de vorige avond hadden gelopen voor ze daar waren aangekomen. Met de hond kom je hier nergens binnen, dus hadden ze de tent tegen de refugio aan gezet. Het was ontzettend koud en veel lawaai van wilde zwijnen die de honden in het dorp wakker hielden en een koe die volgens Marlena moet zijn bevallen omdat ze zoveel MOE gerufen hätte! Mijn Duits wordt hier wel steeds beter dankzij Suzanne en Marlena. We spreken Duits, afgewisseld met Engels.
Na een ontbijtje met een super gezellige hospitalera (heb ik mee staan swingen op de muziek die ze op had staan achter de bar - gek wijf!) hebben de dames de tent weer ingepakt en zijn we rond 10 uur verder gelopen. Drie uur later kwamen we hier aan (Tricastela) en besloot ik hier te blijven. Ik heb in 12 km een daling gemaakt van 1337 naar 675 mtr en vond het wel genoeg. Daarbij is Santiago ´nog maar´ 135 km. dus ik moet het een beetje rustig aan doen, hihi. Afscheid genomen van de meisjes en Pebbles, de hond. Voor de 3e keer! Nu moeten ze echt haast gaan maken om de 30e in Finisterra te zijn.
De zon is weer gaan schijnen hoor ik net achter mij (ik zit in een refugio met internet maar hoef hier gelukkig niet te blijven vannacht!) dus ik ga weer naar buiten.
Lieve mensen - morgen weer een zware dag voor de boeg naar Sarria (19 km.) met hopelijk internet als ik ergens een slaapplek vind. Ik realiseer mij nu dat ik al vanaf 12 mei iedere dag minimaal 3-4 uur heb gelopen! De Camino wil inderdaad gelopen worden en trekt mij ieder ochtend weer aan ... ondanks alles. Heel bijzonder!
vrijdag 22 mei 2009
Kijk Iet!
Prachtige wilde Margrietjes hier overal! De zon schijnt volop, heerlijk wandel weer. X X X
Heel veel bergen....
gisterochtend was de dag van de ´levensgevaarlijke route langs de weg´ volgens het boek van HP Kerkeling. Hij zou een volgende keer zeker de bus nemen op dit traject. Prima idee - ik heb geen zin om hier platgereden te worden, dus informeer en hoor dat er 2x per dag een bus richting het westen gaat. Om 08.35 sta ik braaf aan de rand van het dorp bij de bushalte. Er waren er meer: 4 Noren (middelbare leeftijd) en 2 Japannertjes (twintigers). De bus was laat, maar dat is Spanje, maar hij kwam. Een ritje van ca. 15 minuten in de bus langs inderdaad wandelende Pelgrims, maar er is nu wel degelijk een afscheiding gemaakt. Hoe dan ook, het is een saaie route want de weg is vrij druk dus echt genieten doe je daar volgens mij niet. Ik ben toch blij met mijn keuze en stap uit om 09.00 uur waar de Camino zich weer van de weg afsplitst. Gelukkig het weer heerlijk weer. Grappig genoeg maakt mij dat op zich al helemaal tevreden. Ik hoor de vriend Koekkoek weer! Hij blijft de hele dag weer bij me. Er moet vandaag wel geklommen worden, maar ik weet dat het de laatste berg is van de Camino.... tenminste, dat kijk ik zo even na. Het pad gaat over de Roman route, dus dat betekent dat er grote lompe stenen liggen en dat is niet gemakkelijk klimmen! Ik ben ontzettend blij met de stokken, want ze geven enorm veel steun.
De uitzichten zijn ademmbenemend mooi. Gelukkig dat we toch de nieuwe camera hebben aangeschaft, want zo kun je het mooi meenemen en bewaren.
Mijn plan was helemaal niet om de hele berg te beklimmen, maar zo wandelend ging het eigenlijk weer prima. Nee.....nog steeds geen ene blaar als enige hier op de Camino!
Halverwege ging het zo belachelijk steil omhoog en kwam ik in een plaatsje met een Albergue. Ik had het helemaal gehad en was als 7e daar aangekomen. Dat betekent dat je in elk geval een bed hebt. Er was een mooie waterput waar je lekker met je voetjes in kon waden, dus schoenen uit en in het ijskoude water. Daarna even op een klein houten bankje gelegen. Ik moest hier dan maar blijven. Eerst wachten tot het 14 uur werd want dan ging de albergue pas open. Een vriendelijke Duitse hospitalera deed open en noteerde van iedereen de namen. Een overnachting was 5 euro, inclusief ontbijt. Er was inmiddels een colonie Duitsers gearriveerd en eerlijk gezegd had ik helemaal geen zin om hier de rest van de middag en avond in dit gehucht van 3 huizen te blijven. Dus, moed bij elkaar en toch een half uurtje uitgerust besloten op tot de top te gaan. En.... dat heb ik bereikt - rond 4 uur.
Gisteravond een bijzonder gesprek gehad met een Zweedse (mijn leeftijd) en een Ier (stukje jonger) over het maken van de beslissing voor jezelf om gelukkig te zijn. Hij heeft daar moeite mee omdat hij denkt of weet dat hij dan andere mensen zal kwetsen. Interessante materie. Volgens mij is hij gewoon homo en staat de deur op een kiertje maar durft hij niet. En ik....durf het hem niet te vragen. Het is een lief mens, maar heel kwetsbaar. Ik zie ze zo hier in het hotel voor het ontbijt.
Had net besloten hier nog een nacht te blijven. Ik zit al op de helft (150 km) en heb elke dag gelopen, dus had ik wel verdiend. Blijkt nu dat hier alles vol is. Was ik vergeten, het is weekend en dan komen de toeristen die de kamers in hotels boeken...grrrrr. We zullen zien. Er is nog een plaatsje vlakbij; misschien dat ze daar nog een hotelkamer vrij hebben. Zo niet, dan is het óf de Albergue óf doorlopen. Het zonnetje schijnt alweer, dus heb net een prachtige foto naar het dal gemaakt, waar de wolken beneden nog hangen!
Nou lieve mensen, voor jullie is het ook bijna weekend dus maak er iets moois van!
De uitzichten zijn ademmbenemend mooi. Gelukkig dat we toch de nieuwe camera hebben aangeschaft, want zo kun je het mooi meenemen en bewaren.
Mijn plan was helemaal niet om de hele berg te beklimmen, maar zo wandelend ging het eigenlijk weer prima. Nee.....nog steeds geen ene blaar als enige hier op de Camino!
Halverwege ging het zo belachelijk steil omhoog en kwam ik in een plaatsje met een Albergue. Ik had het helemaal gehad en was als 7e daar aangekomen. Dat betekent dat je in elk geval een bed hebt. Er was een mooie waterput waar je lekker met je voetjes in kon waden, dus schoenen uit en in het ijskoude water. Daarna even op een klein houten bankje gelegen. Ik moest hier dan maar blijven. Eerst wachten tot het 14 uur werd want dan ging de albergue pas open. Een vriendelijke Duitse hospitalera deed open en noteerde van iedereen de namen. Een overnachting was 5 euro, inclusief ontbijt. Er was inmiddels een colonie Duitsers gearriveerd en eerlijk gezegd had ik helemaal geen zin om hier de rest van de middag en avond in dit gehucht van 3 huizen te blijven. Dus, moed bij elkaar en toch een half uurtje uitgerust besloten op tot de top te gaan. En.... dat heb ik bereikt - rond 4 uur.
Gisteravond een bijzonder gesprek gehad met een Zweedse (mijn leeftijd) en een Ier (stukje jonger) over het maken van de beslissing voor jezelf om gelukkig te zijn. Hij heeft daar moeite mee omdat hij denkt of weet dat hij dan andere mensen zal kwetsen. Interessante materie. Volgens mij is hij gewoon homo en staat de deur op een kiertje maar durft hij niet. En ik....durf het hem niet te vragen. Het is een lief mens, maar heel kwetsbaar. Ik zie ze zo hier in het hotel voor het ontbijt.
Had net besloten hier nog een nacht te blijven. Ik zit al op de helft (150 km) en heb elke dag gelopen, dus had ik wel verdiend. Blijkt nu dat hier alles vol is. Was ik vergeten, het is weekend en dan komen de toeristen die de kamers in hotels boeken...grrrrr. We zullen zien. Er is nog een plaatsje vlakbij; misschien dat ze daar nog een hotelkamer vrij hebben. Zo niet, dan is het óf de Albergue óf doorlopen. Het zonnetje schijnt alweer, dus heb net een prachtige foto naar het dal gemaakt, waar de wolken beneden nog hangen!
Nou lieve mensen, voor jullie is het ook bijna weekend dus maak er iets moois van!
donderdag 21 mei 2009
LIVE ik ben er!
Van 625 naar 1300 m! Van La Portela naar O Cebreira. Prachtige tocht en vermoeiend. . . Klein dorpje met sfeer en heerlijk kamertje op het plein. X X X
LIVE Camelot!
Hee Wil, misschien iets voor de boys van Camelot deze zomer! Tent mee en genieten maar: avontuur gegarandeerd! X X X
woensdag 20 mei 2009
Ben ik weer!
Zit inmiddels in Villafranca del Bierzo. Vandaag was heel bijzonder. Vanmorgen vroeg wakker toen bleek dat het hotel nog gesloten was, d.w.z. dat ik niet kon betalen. Okee, geen zin om te wachten dus het geld op het tafeltje in de kamer achter gelaten, sleutel in de deur en vamos! De Camino liep weer dwars door de wijnvelden heen met af en toe kersenbomen met knalrode kersen er in. Prachtig om te zien (trouwens, heb inmiddels ca. 400 foto´s genomen.......... hihihihi). Volgens mijn nieuwe plan zou ik vandaag maar kort lopen, maar mijn routepagina voor deze dagen is weg, dus wist niet precies waar ik was. Het ging goed en het zonnetje aan de hemel, dus ik besloot door te lopen naar Villafranca, wat heel mooi zou moeten zijn volgens Juan. Ergens onderweg zag ik een vrouw kersen plukken. Camera snel erbij en eerst een glimlach uitgewisseld. Ze lachte terug, dus ik maakte een foto. Vervolgens vroeg ze mij te wachten en plukte ze een hand vol kersen voor mij! Zo lief. Weer een foto van haar gemaakt met de kersen. Ze glom helemaal! Buen Camino kreeg ik mee, zoals van echt het merendeel van de mensen die ik tegenkom. Even later kwam ik alweer in een slaperig dorpje waar op een hoekje een vrouw bezig was in haar "kroegje". Het zag er zo bijzonder uit: een ketting met kraaltjes en spiegeltjes hing vanaf het dakje; een boeddha beeldje in de kleine tuin en tafeltjes met stoeltjes. Duidelijk zelf gebakken tegeltjes tegen het kleine, geel gekleurde huisje aangeplakt met sterren en Camino schelpen. Muziekje uit India erbij; dit was mijn tweede koffie-plek van de dag.
Ze was helemaal verbaasd dat ik Spaans sprak en maakte de koffie con leche klaar. Ze was bezig een schroef ergens in te draaien wat niet lukte, dus ik heb haar even geholpen. Ze vertelde dat ze 2 dochters heeft van 18 en 21 jaar en dat haar man was overleden. Toen heeft ze eerst de Camino gelopen en vervolgens, van het geld van de erfenis, een pandje in het dorpje gekocht waar ze nu 2,5 jaar woont. Het is een muy tranquilo leven en ze geniet er van. Haar ene buurvrouw is 94 en de ander 96 en 84. Blijkbaar een plek waar je oud wordt. Ze ziet er gelukkig uit! Ze laat zien wat ze heeft gemaakt van klei: blauw geglazuurde rondjes met ULTREIA er op. Dan geeft ze er mij eentje om mij ULTREIA te wensen op mijn Camino. Zo lief. Bij het afscheid krijg ik dikke zoenen van haar. Toch een mooie manier om iemand te bedanken zonder woorden! Als ik wegloop merk ik dat deze twee gebeurtenissen van vandaag mij ontroeren. Dat doet de Camino met mij; het ontroert mij telkens weer!
Aangekomen in Villafranca zit ik net op een terrasje en je raadt het al..... alweer de Duitse meisjes met de Spanjool en Pebbles de hond! Ze moeten vandaag ca. 40 km... redden ze nooit als ze hier nu pas zijn (14.00 uur) We hebben samen gegeten en daarna ben ik siësta gaan houden. Zij ook, maar aan de rivier.
Ze was helemaal verbaasd dat ik Spaans sprak en maakte de koffie con leche klaar. Ze was bezig een schroef ergens in te draaien wat niet lukte, dus ik heb haar even geholpen. Ze vertelde dat ze 2 dochters heeft van 18 en 21 jaar en dat haar man was overleden. Toen heeft ze eerst de Camino gelopen en vervolgens, van het geld van de erfenis, een pandje in het dorpje gekocht waar ze nu 2,5 jaar woont. Het is een muy tranquilo leven en ze geniet er van. Haar ene buurvrouw is 94 en de ander 96 en 84. Blijkbaar een plek waar je oud wordt. Ze ziet er gelukkig uit! Ze laat zien wat ze heeft gemaakt van klei: blauw geglazuurde rondjes met ULTREIA er op. Dan geeft ze er mij eentje om mij ULTREIA te wensen op mijn Camino. Zo lief. Bij het afscheid krijg ik dikke zoenen van haar. Toch een mooie manier om iemand te bedanken zonder woorden! Als ik wegloop merk ik dat deze twee gebeurtenissen van vandaag mij ontroeren. Dat doet de Camino met mij; het ontroert mij telkens weer!
Aangekomen in Villafranca zit ik net op een terrasje en je raadt het al..... alweer de Duitse meisjes met de Spanjool en Pebbles de hond! Ze moeten vandaag ca. 40 km... redden ze nooit als ze hier nu pas zijn (14.00 uur) We hebben samen gegeten en daarna ben ik siësta gaan houden. Zij ook, maar aan de rivier.
GOEDEMORGEN!
Ach ach ach, de Camino is wel heel bijzonder hoor! Gisteren heb ik 17,5 km. in het zonnetje lopen genieten. Om 8.30 uur was het nog 9 graden, maar rond de middag 26 graden. De hele dag mouwloos rondgelopen - wel ingesmeerd, maar toch een ietsiepietsie verbrand op de linker schouder. Tuurlijk daar, want je loopt naar het westen, dus hebt altijd de zon of achter je of links naast je.
De Camino liep dwars door de wijnvelden heen. Te gek! Heuvelachtig met in de verte overal bergen, dus ik neem aan dat dit een enorm dal is waar ik nu loop. Kwam gisteren 2 Renaultjes 4 tegen... grappig ze hier te zien: kijk tóch eventjes wie er in zit..... je weet het niet!?!
In een cafeetje onderweg een bijzonder echtpaar ontmoet. Hij vertelde dat hij (USA) in de jaren 60 haar (Puerto Rico) had ontmoet maar dat een relatie door hun ouders werd verboden. 33 jaar later kwamen ze elkaar weer tegen en werden weer verliefd...zijn nu 10 jaar getrouwd! Dat was memories en spoorloos in 1 en het was niet eens maandag!
In Caca....nog wat liep ik langs een heel bijzonder hotel: mooie oude binnenplaats - veel hout en een geweldige sfeer. Daar heb ik een kamer genomen: heeft zelfs een balkonnetje!
Je raadt het nooit, maar toen ik aan tafel zat zag ik opeens de Duitse zusjes met hun hond, die ik de eerste avond had ontmoet! Ik dacht dat zij allang in Santiago zouden zijn. Het was zo leuk om hen weer te zien. We hebben de avond samen doorgebracht op de binnenplaats en Pebbles - de herder - heeft mijn eten opgegeten. Mocht, want ik had weinig honger na de salade.
Zij logeerden bij een oom van de Spaanse jongen die met hen samen reist. Susanne, de oudste van 22 jr. is nog steeds verliefd op hem. Heerlijk om te zien.
Je gelooft het niet, maar toen ik hun foto´s bekeek zag ik, op de enige foto die zij hadden van het Cruz de Ferro, mijn-jullie stenen!!!!! De Spaanse jongen zei direkt: well, that´s the Camino! Het moest zo zijn.
Goed lieverds, ik heb nog een paar minuten zie ik op het scherm, dus kan maar beter nu afsluiten, voordat ik alles weer moet typen....
Ga nu weer op stap - het weer is wederom stralend dus dat wordt genieten! Zodra ik kan horen jullie weer van mij.
De Camino liep dwars door de wijnvelden heen. Te gek! Heuvelachtig met in de verte overal bergen, dus ik neem aan dat dit een enorm dal is waar ik nu loop. Kwam gisteren 2 Renaultjes 4 tegen... grappig ze hier te zien: kijk tóch eventjes wie er in zit..... je weet het niet!?!
In een cafeetje onderweg een bijzonder echtpaar ontmoet. Hij vertelde dat hij (USA) in de jaren 60 haar (Puerto Rico) had ontmoet maar dat een relatie door hun ouders werd verboden. 33 jaar later kwamen ze elkaar weer tegen en werden weer verliefd...zijn nu 10 jaar getrouwd! Dat was memories en spoorloos in 1 en het was niet eens maandag!
In Caca....nog wat liep ik langs een heel bijzonder hotel: mooie oude binnenplaats - veel hout en een geweldige sfeer. Daar heb ik een kamer genomen: heeft zelfs een balkonnetje!
Je raadt het nooit, maar toen ik aan tafel zat zag ik opeens de Duitse zusjes met hun hond, die ik de eerste avond had ontmoet! Ik dacht dat zij allang in Santiago zouden zijn. Het was zo leuk om hen weer te zien. We hebben de avond samen doorgebracht op de binnenplaats en Pebbles - de herder - heeft mijn eten opgegeten. Mocht, want ik had weinig honger na de salade.
Zij logeerden bij een oom van de Spaanse jongen die met hen samen reist. Susanne, de oudste van 22 jr. is nog steeds verliefd op hem. Heerlijk om te zien.
Je gelooft het niet, maar toen ik hun foto´s bekeek zag ik, op de enige foto die zij hadden van het Cruz de Ferro, mijn-jullie stenen!!!!! De Spaanse jongen zei direkt: well, that´s the Camino! Het moest zo zijn.
Goed lieverds, ik heb nog een paar minuten zie ik op het scherm, dus kan maar beter nu afsluiten, voordat ik alles weer moet typen....
Ga nu weer op stap - het weer is wederom stralend dus dat wordt genieten! Zodra ik kan horen jullie weer van mij.
dinsdag 19 mei 2009
LIVE Joost heeft stiekem De Buren opgezet in Camponaraya. .
Zou zo maar kunnen, want er valt hier veel op te knappen! Nog 5 km van de 17,5 vandaag. Prachtig weer en ik geniet. X X X
maandag 18 mei 2009
De nacht in de refugio.....
hadden jullie nog te goed. Vanaf dat moment is er geen internetcafé meer geweest, dus vandaar dat jullie even moesten wachten....
Waar was ik gebleven. Ja, dan wordt het later en tijd om de mand op te zoeken. Naast mij ligt Isabel uit Zd-Afrika. Ze voelt zich niet zo lekker. Ik voel haar schedel en jawel hoor, ze heeft koorts. Ik heb haar 2 paracetamolletjes gegeven die hopelijk genoeg zijn voor de nacht. Omdat ik het niet zag zitten om op de plastic lakens te gaan slapen (heb al last van zweten dankzij de overgang, dus dat vind ik wel genoeg!) heb ik besloten de hospitalera te vragen om een laken. Eerst nee, maar toen ik HEEEL lief keek kreeg ik een onderlaken. Dat scheelt! Nu beslissen of ik mijn kleren aan houd. Nou ja, ik heb gewoon geen pyama bij me maar besluit toch maar om mijn lange broek in elk geval uit te doen. De mannelijke medebewoners lopen trots in enge onderbroeken door de slaapzaal. Vermoeiend! Boeit mij echt niet hoor. Goed, na wat gerommel in mijn rugzak bh uit, t-shirt aan en onder de dekens. Gelukkig heb ik het idee dat die wel schoon zijn en de kussensloop ook. Daar lig ik dan - het licht gaat om 10 uur uit. Een slaapzaal met stapelbedden, afgescheiden door een paar muurtjes. Langzaam houdt het gerommel op (ze doen niet aan:´ik ga slapen ik ben moe...´) en wordt het stil. Ik heb geluk, want er slaapt niemand boven mij dus ik kan gerust draaien, alhoewel, wat maakt dat een herrie! Ohropax in en nu maar hopen op een goede nachtrust. Het inslapen duurt even, maar dat heb ik elke nacht gehad omdat mijn benen irritant doen. Niet echt pijn of zo, maar toch net vervelend genoeg om je wakker te houden. Ik val toch in slaap....TOT.... de Italiaan naast mij GIGANTISCH begint te snurken. Maar echt zó erg dat ik zonder gene aan zijn rugzak begin te trekken die naast hem op een stoel staat. Ik hoop dat-ie het bed zal raken en hem zo wakker maakt, maar helaas, na twee pogingen stop ik daar maar mee. Heeft geen zin, hij gaat gewoon door. Echt hoor, ik weet dat ik er ook wat van kan, maar deze jongen heeft alle records wat mij betreft gebroken. Hij ligt echt vlakbij dus ik besluit mijn hele matras op te pakken en 2 meter verder op een leeg bed te leggen. Scheelt toch 2 meter! Gelukkig val ik vrij snel weer in slaap en word pas weer wakker als de Duitse luidruchtig op staat. Had ik nog niet verteld, maar zij kwam gisteravond zwaar beschonken uit de kroeg aan tafel. Ik heb mij bescheurd, samen met de Duitsers. Ze had, dankzij de alcohol, niet door dat we haar eigenlijk uitlachten, maar we hebben in elk geval lol gehad. Eigenlijk wel zielig - weet ik.
Het was nog donker buiten maar ik had gelezen dat het ontbijt (gezamenlijk) om 07.00 uur zou zijn en dat iedereen om 08.00 uur weer op stap moet.
Ik had geen flauw idee hoe laat het was maar ben ook maar opgestaan. Iedereen was stil tijdens het ontbijt. Leek wel of ze allemaal last hadden van ochtendhumeur. Dat werkt een beetje op mijn lachspieren! Na een paar stukken brood met jam en maria bisquitjes met boter en een soepkom (!) met koffie de rugzak weer klaargemaakt voor vertrek.
Het bleek dat de Italiaan naast mij ziek was geworden die nacht. Zijn neus zat helemaal vol en ja, dan ga je snurken! Hij heeft met tea tree oil in heet water met zijn badhanddoek over zijn hoofd zitten snotteren. Ik had hem helemaal ingepakt; lachwekkend om te zien!
Manuel een dikke kus gegeven en bedankt voor de warme ontvangst. Dit alles was namelijk op basis van een vrijwillige donatie.
Het was een bijzondere ervaring - je bent wel 1 met de andere Pelgrims, maar toch merk ik dat ik daar nu nog niet zoveel behoefte aan heb. Zoals ik een vrouw hoorde zeggen: er is een boel verdriet op de Camino; mensen die veel hebben meegemaakt. Dat zal best, maar ik heb het heel goed met mijzelf en geen behoefte aan vreselijke verhalen van anderen. Misschien dat dit nog verandert, maar zo is het op dit moment.
Dus lieve mensen: ik vond het een prachtige ervaring dus wie weet....
Waar was ik gebleven. Ja, dan wordt het later en tijd om de mand op te zoeken. Naast mij ligt Isabel uit Zd-Afrika. Ze voelt zich niet zo lekker. Ik voel haar schedel en jawel hoor, ze heeft koorts. Ik heb haar 2 paracetamolletjes gegeven die hopelijk genoeg zijn voor de nacht. Omdat ik het niet zag zitten om op de plastic lakens te gaan slapen (heb al last van zweten dankzij de overgang, dus dat vind ik wel genoeg!) heb ik besloten de hospitalera te vragen om een laken. Eerst nee, maar toen ik HEEEL lief keek kreeg ik een onderlaken. Dat scheelt! Nu beslissen of ik mijn kleren aan houd. Nou ja, ik heb gewoon geen pyama bij me maar besluit toch maar om mijn lange broek in elk geval uit te doen. De mannelijke medebewoners lopen trots in enge onderbroeken door de slaapzaal. Vermoeiend! Boeit mij echt niet hoor. Goed, na wat gerommel in mijn rugzak bh uit, t-shirt aan en onder de dekens. Gelukkig heb ik het idee dat die wel schoon zijn en de kussensloop ook. Daar lig ik dan - het licht gaat om 10 uur uit. Een slaapzaal met stapelbedden, afgescheiden door een paar muurtjes. Langzaam houdt het gerommel op (ze doen niet aan:´ik ga slapen ik ben moe...´) en wordt het stil. Ik heb geluk, want er slaapt niemand boven mij dus ik kan gerust draaien, alhoewel, wat maakt dat een herrie! Ohropax in en nu maar hopen op een goede nachtrust. Het inslapen duurt even, maar dat heb ik elke nacht gehad omdat mijn benen irritant doen. Niet echt pijn of zo, maar toch net vervelend genoeg om je wakker te houden. Ik val toch in slaap....TOT.... de Italiaan naast mij GIGANTISCH begint te snurken. Maar echt zó erg dat ik zonder gene aan zijn rugzak begin te trekken die naast hem op een stoel staat. Ik hoop dat-ie het bed zal raken en hem zo wakker maakt, maar helaas, na twee pogingen stop ik daar maar mee. Heeft geen zin, hij gaat gewoon door. Echt hoor, ik weet dat ik er ook wat van kan, maar deze jongen heeft alle records wat mij betreft gebroken. Hij ligt echt vlakbij dus ik besluit mijn hele matras op te pakken en 2 meter verder op een leeg bed te leggen. Scheelt toch 2 meter! Gelukkig val ik vrij snel weer in slaap en word pas weer wakker als de Duitse luidruchtig op staat. Had ik nog niet verteld, maar zij kwam gisteravond zwaar beschonken uit de kroeg aan tafel. Ik heb mij bescheurd, samen met de Duitsers. Ze had, dankzij de alcohol, niet door dat we haar eigenlijk uitlachten, maar we hebben in elk geval lol gehad. Eigenlijk wel zielig - weet ik.
Het was nog donker buiten maar ik had gelezen dat het ontbijt (gezamenlijk) om 07.00 uur zou zijn en dat iedereen om 08.00 uur weer op stap moet.
Ik had geen flauw idee hoe laat het was maar ben ook maar opgestaan. Iedereen was stil tijdens het ontbijt. Leek wel of ze allemaal last hadden van ochtendhumeur. Dat werkt een beetje op mijn lachspieren! Na een paar stukken brood met jam en maria bisquitjes met boter en een soepkom (!) met koffie de rugzak weer klaargemaakt voor vertrek.
Het bleek dat de Italiaan naast mij ziek was geworden die nacht. Zijn neus zat helemaal vol en ja, dan ga je snurken! Hij heeft met tea tree oil in heet water met zijn badhanddoek over zijn hoofd zitten snotteren. Ik had hem helemaal ingepakt; lachwekkend om te zien!
Manuel een dikke kus gegeven en bedankt voor de warme ontvangst. Dit alles was namelijk op basis van een vrijwillige donatie.
Het was een bijzondere ervaring - je bent wel 1 met de andere Pelgrims, maar toch merk ik dat ik daar nu nog niet zoveel behoefte aan heb. Zoals ik een vrouw hoorde zeggen: er is een boel verdriet op de Camino; mensen die veel hebben meegemaakt. Dat zal best, maar ik heb het heel goed met mijzelf en geen behoefte aan vreselijke verhalen van anderen. Misschien dat dit nog verandert, maar zo is het op dit moment.
Dus lieve mensen: ik vond het een prachtige ervaring dus wie weet....
LIVE mijn wekker vanmorgen
Was deze ooievaar die boven mij sliep! Klepperdeklep! Nu op pad naar Ponferrada. Ik heb er zin in! X X X
zondag 17 mei 2009
LIVE vroeg op stap
Redelijke nacht gehad maar genoten van de ervaring! De koekkoek is er weer. Op weg richting Ponferrada. X X X
zaterdag 16 mei 2009
NIET LACHEN!!!!
maar..... ik ben blij dat ik een bed heb voor de nacht. Trouwens, het is bed nr. 20 geloof ik en ik slaap onder! Jawel, het gaat gebeuren.
Heb net voor 19 man tomatensalade gesneden samen met een Zd-Afrikaanse jongen. Heel gezellig. Vervolgens braaf naar de mis geweest. Met wel 5 vrouwelijke dorpsgenoten en een handjevol Pelgrims. Gelukkig ben ik de enige Nederlandse in het dorp! De mis duurde ca. 20 minuten, inclusief het avondmaal! Vervolgens terug naar de Refugio van de Kerk terug, waar we begonnen met ons voor te stellen en het land van herkomst te noemen. Toen kregen we het Onze Vader uitgereikt in verschillende talen en aangezien ik de enige NL talige ben, heb ik de Engelse versie voorgedragen. Was heel bijzonder. De beheerder is een Italiaan - soort Manuel - met zijn vrouw die vandaag begonnen zijn voor 15 dagen. Het is hard werken hoor: koken, schoonmaken etc. Nu heb ik wel het probleem dat ik geen lakenzak en slaapzak meer heb: die zitten op de bus naar Santiago. Wel 2 dekens gekregen (en 1 alvast gejat want het is heel koud in de nacht) en net gezien dat het laken van een soort plastic is.... ajakkieeeee! Maar, ik moet zeggen - het sfeertje is bijzonder! Zat aan tafel met 3 echt leuke Duitsers en 3 Spanjolen. Was erg gezellig.
Goed lieve allemaal - morgen horen jullie hoe ik heb geslapen (kleren aan vrees ik!) en óf ik heb geslapen... hahahaha, ik hoor jullie lachen! Tot morgen!!! XXX
Heb net voor 19 man tomatensalade gesneden samen met een Zd-Afrikaanse jongen. Heel gezellig. Vervolgens braaf naar de mis geweest. Met wel 5 vrouwelijke dorpsgenoten en een handjevol Pelgrims. Gelukkig ben ik de enige Nederlandse in het dorp! De mis duurde ca. 20 minuten, inclusief het avondmaal! Vervolgens terug naar de Refugio van de Kerk terug, waar we begonnen met ons voor te stellen en het land van herkomst te noemen. Toen kregen we het Onze Vader uitgereikt in verschillende talen en aangezien ik de enige NL talige ben, heb ik de Engelse versie voorgedragen. Was heel bijzonder. De beheerder is een Italiaan - soort Manuel - met zijn vrouw die vandaag begonnen zijn voor 15 dagen. Het is hard werken hoor: koken, schoonmaken etc. Nu heb ik wel het probleem dat ik geen lakenzak en slaapzak meer heb: die zitten op de bus naar Santiago. Wel 2 dekens gekregen (en 1 alvast gejat want het is heel koud in de nacht) en net gezien dat het laken van een soort plastic is.... ajakkieeeee! Maar, ik moet zeggen - het sfeertje is bijzonder! Zat aan tafel met 3 echt leuke Duitsers en 3 Spanjolen. Was erg gezellig.
Goed lieve allemaal - morgen horen jullie hoe ik heb geslapen (kleren aan vrees ik!) en óf ik heb geslapen... hahahaha, ik hoor jullie lachen! Tot morgen!!! XXX
LIVE bij het Cruz de Ferro
In destromende regen helemaal alleen! Zal zo de stenen neerleggen die ik heb meegekregen. Mooi moment. Denk extra aan Betsy, Anita en moeder Tiets. X X X
Bijna bij het Cruz de Ferro!
dus dat betekent dat ik alle stenen die ik heb meegekregen ga achterlaten! Vreemd idee hoor - jullie horen bij mij en nu moet ik een stukje loslaten... Ik zit nu in een Albergue in Foncebadón. Een "plekje" in de bergen tussen een deken van paarse heide, met wel 3 huizen. That´s it! Een gezellige Albergue met Tibetaanse gebedsvlaggen aan de voorgevel en een heerlijk sfeertje hierbinnen. Natuurlijk geen aparte slaapkamers hier, maar slaapzalen en drie zeer luidruchtige Duitsers die net binnenkomen.
Heb zo getwijfeld of ik wel of niet zou gaan lopen vanmorgen en nu heb ik weer last van twijfel of ik door ga lopen. Dan moet ik minimaal 12 kilometer verder om een hostal te vinden! Ben vanmorgen van 1150 mtr. naar 1425 mtr. gelopen in 6 km. Het gaat eigenlijk boven verwachting goed maar ik geniet ook intens onderweg van de natuur. De kleuren van de heide, brem, intens moederpoepblauwe bloemetjes, kamille en de stilte! Behalve dat ik regelmatig de koekkoek hoor! Grappig! Hoef je geen ornitoloog voor te zijn om zijn naam te raden...
Oh jongens, het is zo bijzonder om hier te zijn. Het is een hele aparte intense belevenis. De ontmoetingen - gisteren ben ik even de refugio ingelopen en belandde in de prachtige achtertuin. Her en der zaten Pelgrims. Twee droogrekjes vol met was in de zon. De pastoor kwam door het gras aanlopen met een grote zwarte jurk aan, wapperend in de wind, iedereen persoonlijk uitnodigen voor de mis van 19.00 uur. De schat. Nu had ik daar geen behoefte aan, maar het idee is toch mooi!
Lieve mensen - geniet van de dag. Ik laat de computer achter en ga weer met mijzelf op stap.... of blijf voor mijn eerste verblijf in deze Albergue....... wordt vervolgd! XXX
Heb zo getwijfeld of ik wel of niet zou gaan lopen vanmorgen en nu heb ik weer last van twijfel of ik door ga lopen. Dan moet ik minimaal 12 kilometer verder om een hostal te vinden! Ben vanmorgen van 1150 mtr. naar 1425 mtr. gelopen in 6 km. Het gaat eigenlijk boven verwachting goed maar ik geniet ook intens onderweg van de natuur. De kleuren van de heide, brem, intens moederpoepblauwe bloemetjes, kamille en de stilte! Behalve dat ik regelmatig de koekkoek hoor! Grappig! Hoef je geen ornitoloog voor te zijn om zijn naam te raden...
Oh jongens, het is zo bijzonder om hier te zijn. Het is een hele aparte intense belevenis. De ontmoetingen - gisteren ben ik even de refugio ingelopen en belandde in de prachtige achtertuin. Her en der zaten Pelgrims. Twee droogrekjes vol met was in de zon. De pastoor kwam door het gras aanlopen met een grote zwarte jurk aan, wapperend in de wind, iedereen persoonlijk uitnodigen voor de mis van 19.00 uur. De schat. Nu had ik daar geen behoefte aan, maar het idee is toch mooi!
Lieve mensen - geniet van de dag. Ik laat de computer achter en ga weer met mijzelf op stap.... of blijf voor mijn eerste verblijf in deze Albergue....... wordt vervolgd! XXX
vrijdag 15 mei 2009
Mijn hotel voor de nacht In Rabanal.d.C.
Na 22 km en tot ruim 1000 mtr hoogte eindelijk rust. Een lange maar mooie dag! Geen internet hier. X X X
donderdag 14 mei 2009
Restaurante Capricho
Heerlijk gegeten de de menu kaart net vertaald in het Nederlands! Zij blij, ik blij.
Winderige dag....
nee, ik heb nergens last van maar het weer!
Een strakke wind, heerlijk om te zeilen maar minder voor het lopen. Om 8.30 uur ben ik met twee dikke zoenen uitgezwaaid door Dolores na een heerlijk ontbijt.
Net buiten het dorp was de wind zo hard dat ik ben gestopt om mijn windstopper aan te doen. In de verte zie ik steeds de bergen maar eentje is nog besneeuwd. Hopelijk is dat gesmolten tegen de tijd dat ik daar aankom, want ik heb geen winterjas bij me. We zullen het zien. Al snel ging de route omhoog de heuvels in. Vandaag veel foto´s gemaakt. In het eerste dorp wilde ik koffie drinken, dus ik volgde het bord waarop stond dat er ontbeten en gedronken kon worden...alleen dit is Spanje, dus! Afijn, 2 uur later was er weer een dorp mét café. Ik vind het niet echt fijn om te stoppen, want buiten - met dit weer - word je heel snel koud door de wind.
Ik had een klassieke muziek dag vandaag. Met de muziek van Margriet - dwarsfluit en clavecimbel - heb ik heerlijk lopen mijmeren terwijl de stenen mij geduldig droegen.
Eigenlijk kan ik het nog niet geloven dat ik de Camino loop! Maar het voelt heel goed en ik ben waar ik moet zijn.
Volgens mij had ik nog niet geschreven dat het allereerste wat ik deed toen ik in Léon op mijn kamer kwam; heel erg lachen. Misschien als uitlaatklep, maar ik was zelf verrast. Ik was er. Het ging nu echt beginnen. Nog steeds vind ik het een wonder dat een ideetje van 4 maanden geleden nu werkelijkheid is. IS!!
Ik zit nu in een internetcafé tussen de Spanjolen. Heb pas om 15.30 uur een kamer gevonden helemaal boven op de heuvel van Astorga. Ik was eerst bij een refugio beneden in de stad maar er waren alleen kamers voor 4 personen op stapelbedden. Toen ik vervolgens even wilde nadenken sprak de Pelgrim na mij over haar vreselijke nacht daarvoor omdat een aantal liedens zoveel lawaai maakten en zo stonken, dat ze uiteindelijk in de tuin is gaan slapen. Mooi zo, mijn besluit stond nu vast - hier bleef ik niet, ondanks gratis internet en het aanbod van gratis dekens en lakens. Het zag er trouwens wel netjes uit, maar voor 4 euro per nacht wakker liggen - neen.
In deze stad staat het "Palacio de Gaudi". Een grappig bouwsel naast de kathedraal. Het is een vriendelijk stadje. Net kreeg ik in een winkeltje een ijskastmagneet kado van de eigenaar, die Vlaams spreekt. Daarnaast kreeg ik een mooi Pelgrimsgedicht. Hij zou de vertaling opsturen via de mail. Heel erg vriendelijk! Ik heb een Pelgrims armbandje en ketting met schelpje bij hem gekocht. Het t-shirt toch maar niet gekocht - Santiago is nog iets te ver!
Nu nog even wachten tot 21.00 uur, want dan gaan ze hier pas eten dus tot die tijd nog even de kroeg in voor een cola-light. Overigens drinken ze hier ruim bier. Ik bedoel, ook de Pelgrims rond lunchtijd. Dat schijnt lekker te zijn!¿? Not for me!
Een strakke wind, heerlijk om te zeilen maar minder voor het lopen. Om 8.30 uur ben ik met twee dikke zoenen uitgezwaaid door Dolores na een heerlijk ontbijt.
Net buiten het dorp was de wind zo hard dat ik ben gestopt om mijn windstopper aan te doen. In de verte zie ik steeds de bergen maar eentje is nog besneeuwd. Hopelijk is dat gesmolten tegen de tijd dat ik daar aankom, want ik heb geen winterjas bij me. We zullen het zien. Al snel ging de route omhoog de heuvels in. Vandaag veel foto´s gemaakt. In het eerste dorp wilde ik koffie drinken, dus ik volgde het bord waarop stond dat er ontbeten en gedronken kon worden...alleen dit is Spanje, dus! Afijn, 2 uur later was er weer een dorp mét café. Ik vind het niet echt fijn om te stoppen, want buiten - met dit weer - word je heel snel koud door de wind.
Ik had een klassieke muziek dag vandaag. Met de muziek van Margriet - dwarsfluit en clavecimbel - heb ik heerlijk lopen mijmeren terwijl de stenen mij geduldig droegen.
Eigenlijk kan ik het nog niet geloven dat ik de Camino loop! Maar het voelt heel goed en ik ben waar ik moet zijn.
Volgens mij had ik nog niet geschreven dat het allereerste wat ik deed toen ik in Léon op mijn kamer kwam; heel erg lachen. Misschien als uitlaatklep, maar ik was zelf verrast. Ik was er. Het ging nu echt beginnen. Nog steeds vind ik het een wonder dat een ideetje van 4 maanden geleden nu werkelijkheid is. IS!!
Ik zit nu in een internetcafé tussen de Spanjolen. Heb pas om 15.30 uur een kamer gevonden helemaal boven op de heuvel van Astorga. Ik was eerst bij een refugio beneden in de stad maar er waren alleen kamers voor 4 personen op stapelbedden. Toen ik vervolgens even wilde nadenken sprak de Pelgrim na mij over haar vreselijke nacht daarvoor omdat een aantal liedens zoveel lawaai maakten en zo stonken, dat ze uiteindelijk in de tuin is gaan slapen. Mooi zo, mijn besluit stond nu vast - hier bleef ik niet, ondanks gratis internet en het aanbod van gratis dekens en lakens. Het zag er trouwens wel netjes uit, maar voor 4 euro per nacht wakker liggen - neen.
In deze stad staat het "Palacio de Gaudi". Een grappig bouwsel naast de kathedraal. Het is een vriendelijk stadje. Net kreeg ik in een winkeltje een ijskastmagneet kado van de eigenaar, die Vlaams spreekt. Daarnaast kreeg ik een mooi Pelgrimsgedicht. Hij zou de vertaling opsturen via de mail. Heel erg vriendelijk! Ik heb een Pelgrims armbandje en ketting met schelpje bij hem gekocht. Het t-shirt toch maar niet gekocht - Santiago is nog iets te ver!
Nu nog even wachten tot 21.00 uur, want dan gaan ze hier pas eten dus tot die tijd nog even de kroeg in voor een cola-light. Overigens drinken ze hier ruim bier. Ik bedoel, ook de Pelgrims rond lunchtijd. Dat schijnt lekker te zijn!¿? Not for me!
Gezond en wel in Astorga aangekomen vanuit Hospital de Orbigo
Ach jeetje mina, hoe moet ik nu eventjes aan jullie uitleggen wat ik hier allemaal meemaak? Eigenlijk onmogelijk - toch maar even proberen. Gisteren een heerlijke wandeldag gehad. Met frisse fruitige ooievaarskuitjes in de zon - factor 20 - naar Hospital de Orbigo gelopen. Een middeleeuws dorp met schitterende toegangsbrug, alleen voor voetgangers.
Tijdens het lopen had ik mij bedacht dat ik zo ongeveer de enige Pelgrim ben met 14,5 kg.(bleek op schiphol) rugzak en dan nog niet mijn liter water meegerekend! Ik lijk, herstel, ben gék! Weg ermee - hupsakee en wel zo snel mogelijk. Dus... eerst het officina de correos (had ik zelf verzonnen en bleek te kloppen!) gezocht en gevonden. Vervolgens eerst gebeld met het hotel in Santiago of ze mijn pakketje zouden willen bewaren tot de 6e juni. Dit had ik al per mail gedaan, maar er was geen internet in het dorp dus dat kon ik niet checken. Ik had maar 0,5 uur want het kantoortje was maar 1 uur per dag open. Natuurlijk was het geen probleem, dus snel terug naar het postkantoortje en vervolgens een doos uitgezocht. Rugzak open op het grijze bureaublad. Toen moest ik gaan kiezen... wat wel-wat niet. Goed lieve mensen, van mij dus waarschijnlijk geen smeuiige verhalen meer te verwachten uit ranzige refugio´s want het besluit was snel genomen: ik kan het de andere Pelgrims toch niet aandoen om wakker te liggen van mijn gesnurk?? Dus: slaapzak en katoenen binnenzak - adios. Daarnaast mijn 2e broek, 2 paar sokken, opblaaskussentje en 1 t-shirt - totaal 2,5 kilo!! Halleluja!! Ik zeg waarschijnlijk, want niet overal zijn hostals of hotelletjes waar ik een kamertje kan huren, dus wie weet!
Toen moest ik nog op zoek naar een slaapplek. Het hotel op de hoek wilde 45 euries - no way José, want de kamer was duf en zij waren onaardig.
Maar, blij dat ik 2,5 kg. lichter was ben ik vrolijk doorgestapt en heb op de markt wat fruit gekocht. Ik ben beland bij de Maria de Lourdes fans....d.w.z. een soort B & B door NL opgezet. De beheerders zijn een heel vriendelijk Portugees echtpaar: Manuel - jawel - en Dolores met dochter Catrina. Fijne mensen die alles deden om mij thuis te laten voelen. Ik kreeg iets te drinken met een schotel vol koekjes erbij en ze lieten mij de achtertuin zien. Heerlijk vredig tafereel met 3 ligstoelen. Laat ik nu hun enige gast voor de nacht zijn! Ze hebben plaats voor 16 man. Afijn, eerst schoenen uit op mijn kamertje met houten twijfelaar en op naar de tuin waar ik heerlijk heb liggen snurken in de zon! Gelukkig is de siësta hier de normaalste zaak van de wereld - prima uitvinding. Zij wilden dolgraag voor mij koken dus vooruit dan maar. Salade, brood, een gebakken visje dat nog zwom (in het vet) ook nog frietjes met diploma. Omdat ik zei dat ik niet kon kiezen tussen de toetjes kreeg ik een bord vol met flan én cheesecake met twee toefjes slagroom en chocoladesaus.... hahahahahaha. Te lief gewoon! Na het eten nog een kopje koffie en toen naar mijn kamer. Eerst opgefrist en toen in mijn mand met 3 extra dekens. Het is inmiddels koud geworden en het waait heel erg. Puzzelboekje erbij - route voor morgen voorbereiden en rond 21.00 uur...... weer heerlijk liggen snurken!!
Tijdens het lopen had ik mij bedacht dat ik zo ongeveer de enige Pelgrim ben met 14,5 kg.(bleek op schiphol) rugzak en dan nog niet mijn liter water meegerekend! Ik lijk, herstel, ben gék! Weg ermee - hupsakee en wel zo snel mogelijk. Dus... eerst het officina de correos (had ik zelf verzonnen en bleek te kloppen!) gezocht en gevonden. Vervolgens eerst gebeld met het hotel in Santiago of ze mijn pakketje zouden willen bewaren tot de 6e juni. Dit had ik al per mail gedaan, maar er was geen internet in het dorp dus dat kon ik niet checken. Ik had maar 0,5 uur want het kantoortje was maar 1 uur per dag open. Natuurlijk was het geen probleem, dus snel terug naar het postkantoortje en vervolgens een doos uitgezocht. Rugzak open op het grijze bureaublad. Toen moest ik gaan kiezen... wat wel-wat niet. Goed lieve mensen, van mij dus waarschijnlijk geen smeuiige verhalen meer te verwachten uit ranzige refugio´s want het besluit was snel genomen: ik kan het de andere Pelgrims toch niet aandoen om wakker te liggen van mijn gesnurk?? Dus: slaapzak en katoenen binnenzak - adios. Daarnaast mijn 2e broek, 2 paar sokken, opblaaskussentje en 1 t-shirt - totaal 2,5 kilo!! Halleluja!! Ik zeg waarschijnlijk, want niet overal zijn hostals of hotelletjes waar ik een kamertje kan huren, dus wie weet!
Toen moest ik nog op zoek naar een slaapplek. Het hotel op de hoek wilde 45 euries - no way José, want de kamer was duf en zij waren onaardig.
Maar, blij dat ik 2,5 kg. lichter was ben ik vrolijk doorgestapt en heb op de markt wat fruit gekocht. Ik ben beland bij de Maria de Lourdes fans....d.w.z. een soort B & B door NL opgezet. De beheerders zijn een heel vriendelijk Portugees echtpaar: Manuel - jawel - en Dolores met dochter Catrina. Fijne mensen die alles deden om mij thuis te laten voelen. Ik kreeg iets te drinken met een schotel vol koekjes erbij en ze lieten mij de achtertuin zien. Heerlijk vredig tafereel met 3 ligstoelen. Laat ik nu hun enige gast voor de nacht zijn! Ze hebben plaats voor 16 man. Afijn, eerst schoenen uit op mijn kamertje met houten twijfelaar en op naar de tuin waar ik heerlijk heb liggen snurken in de zon! Gelukkig is de siësta hier de normaalste zaak van de wereld - prima uitvinding. Zij wilden dolgraag voor mij koken dus vooruit dan maar. Salade, brood, een gebakken visje dat nog zwom (in het vet) ook nog frietjes met diploma. Omdat ik zei dat ik niet kon kiezen tussen de toetjes kreeg ik een bord vol met flan én cheesecake met twee toefjes slagroom en chocoladesaus.... hahahahahaha. Te lief gewoon! Na het eten nog een kopje koffie en toen naar mijn kamer. Eerst opgefrist en toen in mijn mand met 3 extra dekens. Het is inmiddels koud geworden en het waait heel erg. Puzzelboekje erbij - route voor morgen voorbereiden en rond 21.00 uur...... weer heerlijk liggen snurken!!
woensdag 13 mei 2009
LIVE weer op pad!
Heerlijk geslapen, nu op zoek naar ontbijt. Gisteren de ongevaars gezien die met 4 tegelijk op de kerktorens nestelen. X X X
dinsdag 12 mei 2009
Veilig op mijn eerste wandeldag aangekomen....
in Villadangos del Páramo (je weet wel..).
Ik weet niet waar te beginnen om te vertellen wat ik allemaal meemaak; de totaal andere wereld waar ik nu in zit.
Na Madrid (overstap) aangekomen in Léon - vriendelijke kleine stad met schitterende kathedraal. Dat wil zeggen dat ik de gebrandschilderde ramen schitterend vind, maar verder geen tranen in mijn ogen krijg.
Het was bewolkt met zelfs af en toe een donderslag in de verte.
Even door de stad gelopen - heuvelachtig - en mijn allereerste stempel gehaald bij de refugio van de nonnen. De beheerder vertelde dat er met name veel Duitsers, Fransen en Canadezen op de Camino lopen. Hij had de avond ervoor 110 man te slapen gehad.... Toen ik even in de kamer naast zijn bureautje keek zag ik de eerste slaapkamer - echt stampvol gezet met stapelbedden en vol met rugzakken etc. Ahum, dat is dus een refugio.
De avond heb ik doorgebracht op mijn heerlijk slaapkamer (hotel) met stokbrood, boter (met de plastic schoenlepel gesneden) en zalm op de ene en verse aardbeitjes op de andere helft. Daarnaast nog een halve liter water en een bakje yoghurt - voldoende om de nacht mee door te komen.
Rond half 10 was ik op en ben ik heerlijk gaan slapen.
Ik heb zelfs nog even DWDD gekeken op BVN! Wie had dat gedacht.
Rond half 5 en half 6 werd ik wakker, maar om 7 uur uiteindelijk opgestaan.
Aangezien mijn horoscoop de maagd vertegenwoordigt, leek het mij logisch om vandaag vanuit La Virgen del Camino te starten. Okee, ook omdat het anders misschien een te grote aanslag op mijn lijf zou zijn als ik direkt vol gas van start zou gaan.
Dus... rekening gehouden met eventuele overnachtingsplekken was La Virgen de meest logische keuze. Het weer is okee - zolang het niet regent is er niets aan de hand, maar een tukje in de wei is er met dit weer nog niet bij!
Tijdens het lopen kreeg ik een beetje last van mijn linker kuit (voel hem nu al niet meer-zal wel goed zijn) van het stijgen en dalen en wat irritatie onder mijn rechtertenen. Heb in een restaurantje onderweg ernstig gezocht naar de ´rolletjes´ van AJ maar niet kunnen vinden. Ga ik zo eens even goed zoeken!
Vannacht kies ik weer voor een hotel. Ben nog niet zo afgemat dat ik overal kan slapen denk ik en daarbij, ik moet ook leren om lief te zijn voor mijzelf... toch?
Ik weet niet waar te beginnen om te vertellen wat ik allemaal meemaak; de totaal andere wereld waar ik nu in zit.
Na Madrid (overstap) aangekomen in Léon - vriendelijke kleine stad met schitterende kathedraal. Dat wil zeggen dat ik de gebrandschilderde ramen schitterend vind, maar verder geen tranen in mijn ogen krijg.
Het was bewolkt met zelfs af en toe een donderslag in de verte.
Even door de stad gelopen - heuvelachtig - en mijn allereerste stempel gehaald bij de refugio van de nonnen. De beheerder vertelde dat er met name veel Duitsers, Fransen en Canadezen op de Camino lopen. Hij had de avond ervoor 110 man te slapen gehad.... Toen ik even in de kamer naast zijn bureautje keek zag ik de eerste slaapkamer - echt stampvol gezet met stapelbedden en vol met rugzakken etc. Ahum, dat is dus een refugio.
De avond heb ik doorgebracht op mijn heerlijk slaapkamer (hotel) met stokbrood, boter (met de plastic schoenlepel gesneden) en zalm op de ene en verse aardbeitjes op de andere helft. Daarnaast nog een halve liter water en een bakje yoghurt - voldoende om de nacht mee door te komen.
Rond half 10 was ik op en ben ik heerlijk gaan slapen.
Ik heb zelfs nog even DWDD gekeken op BVN! Wie had dat gedacht.
Rond half 5 en half 6 werd ik wakker, maar om 7 uur uiteindelijk opgestaan.
Aangezien mijn horoscoop de maagd vertegenwoordigt, leek het mij logisch om vandaag vanuit La Virgen del Camino te starten. Okee, ook omdat het anders misschien een te grote aanslag op mijn lijf zou zijn als ik direkt vol gas van start zou gaan.
Dus... rekening gehouden met eventuele overnachtingsplekken was La Virgen de meest logische keuze. Het weer is okee - zolang het niet regent is er niets aan de hand, maar een tukje in de wei is er met dit weer nog niet bij!
Tijdens het lopen kreeg ik een beetje last van mijn linker kuit (voel hem nu al niet meer-zal wel goed zijn) van het stijgen en dalen en wat irritatie onder mijn rechtertenen. Heb in een restaurantje onderweg ernstig gezocht naar de ´rolletjes´ van AJ maar niet kunnen vinden. Ga ik zo eens even goed zoeken!
Vannacht kies ik weer voor een hotel. Ben nog niet zo afgemat dat ik overal kan slapen denk ik en daarbij, ik moet ook leren om lief te zijn voor mijzelf... toch?
maandag 11 mei 2009
LIVE uit Madrid.Airport.
Nu naar hopen dat dit aankomt en leesbaar is! Kleding met tekst van Paulo Coelho ! X X X
zondag 10 mei 2009
Morgenochtend om 5 uur....
vertrekken Joost en ik naar Schiphol!
Wat een bijzondere dag was vandaag....
De hele dag kregen we bezoek van familie en vrienden die afscheid kwamen nemen.
Willem (met gitaar), Iet en Kiek hebben een heel erg bijzonder, zelf gemaakt, lief lied gezongen. Wat een heerlijke kinderen!!
Lieske slaapt vanavond voor het eerst op haar nieuwe kamer in Amsterdam.
De laatste weken waren heel hectisch en spannend, dus ook vermoeiend. Joost had ontzettend veel werk gemaakt van de catering en alle feest voorbereidingen gedaan. Daarnaast ging het werk natuurlijk ook gewoon door.
Schonezus Edith, nogmaals veel dank voor je heerlijke salades!
Het was hartverwarmend hoeveel reacties via mailtjes, kadootjes, briefjes etc. ik heb ontvangen de laatste dagen! (Dat zou al genoeg energie moeten geven om mij moeiteloos naar Santiago te brengen).
Ik wil jullie graag vertellen dat ik jullie allemaal in gedachten meeneem op reis.
Dat klinkt voor sommigen misschien raar, maar zo werkt dat bij mij.
Wat ik ga beleven is nu nog onbekend maar ik heb er zin in!
Wat een bijzondere dag was vandaag....
De hele dag kregen we bezoek van familie en vrienden die afscheid kwamen nemen.
Willem (met gitaar), Iet en Kiek hebben een heel erg bijzonder, zelf gemaakt, lief lied gezongen. Wat een heerlijke kinderen!!
Lieske slaapt vanavond voor het eerst op haar nieuwe kamer in Amsterdam.
De laatste weken waren heel hectisch en spannend, dus ook vermoeiend. Joost had ontzettend veel werk gemaakt van de catering en alle feest voorbereidingen gedaan. Daarnaast ging het werk natuurlijk ook gewoon door.
Schonezus Edith, nogmaals veel dank voor je heerlijke salades!
Het was hartverwarmend hoeveel reacties via mailtjes, kadootjes, briefjes etc. ik heb ontvangen de laatste dagen! (Dat zou al genoeg energie moeten geven om mij moeiteloos naar Santiago te brengen).
Ik wil jullie graag vertellen dat ik jullie allemaal in gedachten meeneem op reis.
Dat klinkt voor sommigen misschien raar, maar zo werkt dat bij mij.
Wat ik ga beleven is nu nog onbekend maar ik heb er zin in!
zaterdag 9 mei 2009
Nog 2 nachtjes
voor het eindelijk gaat gebeuren.
Vanmorgen kreeg ik ontbijt op bed en heb ik samen met Lieske lekker liggen knoedelen. Mijn kleinste meisje is ook groot geworden en verlaat het nest.
Alles voelt vreemd - niets is meer zoals het was. Eigenlijk is dat elke dag wel zo maar dat voel ik nu heel duidelijk.
Een apart gevoel - een beetje loskomen van alles en iedereen om je heen. Terugtrekken in je eigen schulp omdat ik straks ook alleen ben. Gelukkig weet ik uit eigen ervaring dat ik daar niet bang voor hoef te zijn. Dit jaar precies 30 jaar geleden ben ik (bijna 18 jr) alleen met rugzak door Nrd.- Midden- en Zuidamerika getrokken. Destijds geinspireerd door Joost die toen net 1,5 jaar in Argentinie had gewoond. Deze reis staat mij nog helder voor de geest en ook de kracht die het mij heeft gegeven in de 30 jaar daarna.
Wel bijzonder dat ik, 30 jaar later, weer wordt uitgezwaaid door Joost. Dezelfde Joost - mijn rots in de branding - mijn soulmate door dik en dun!
Vanmorgen kreeg ik ontbijt op bed en heb ik samen met Lieske lekker liggen knoedelen. Mijn kleinste meisje is ook groot geworden en verlaat het nest.
Alles voelt vreemd - niets is meer zoals het was. Eigenlijk is dat elke dag wel zo maar dat voel ik nu heel duidelijk.
Een apart gevoel - een beetje loskomen van alles en iedereen om je heen. Terugtrekken in je eigen schulp omdat ik straks ook alleen ben. Gelukkig weet ik uit eigen ervaring dat ik daar niet bang voor hoef te zijn. Dit jaar precies 30 jaar geleden ben ik (bijna 18 jr) alleen met rugzak door Nrd.- Midden- en Zuidamerika getrokken. Destijds geinspireerd door Joost die toen net 1,5 jaar in Argentinie had gewoond. Deze reis staat mij nog helder voor de geest en ook de kracht die het mij heeft gegeven in de 30 jaar daarna.
Wel bijzonder dat ik, 30 jaar later, weer wordt uitgezwaaid door Joost. Dezelfde Joost - mijn rots in de branding - mijn soulmate door dik en dun!
vrijdag 8 mei 2009
Nog 3 nachtjes....
en de spanning stijgt. Joost en ik vinden het wel welletjes: de rugzak staat klaar en aangezien ik nu ook alle kleding voor maandagmorgen gewassen klaar heb liggen wil ik gewoon weg! Gisteren genoten van een wandeling mét meditatie-moment in het hoge gras, middenin de zon aan het einde van de dag.... als dit is wat ik straks iedere dag mee mag maken.... mijn God, wat ben ik een gezegend mens!
Tot mijn enorme vreugde vertelde de weegschaal vanmorgen dat ik 2,5 kilo ben afgevallen: HOERA!
Vandaag heb ik de laatste boekhoud/administratie-handelingen voor De Buren verricht en hebben Joost en ik inkopen gedaan voor zondag.
Daarnaast verhuist Lieske (mijn jongste dochter van bijna 19 jaar) morgen naar Amsterdam (spannend) en daar moest ook nog het e.e.a. voor worden geregeld. Je leest het: te druk om nog te lopen vandaag.
Tot mijn enorme vreugde vertelde de weegschaal vanmorgen dat ik 2,5 kilo ben afgevallen: HOERA!
Vandaag heb ik de laatste boekhoud/administratie-handelingen voor De Buren verricht en hebben Joost en ik inkopen gedaan voor zondag.
Daarnaast verhuist Lieske (mijn jongste dochter van bijna 19 jaar) morgen naar Amsterdam (spannend) en daar moest ook nog het e.e.a. voor worden geregeld. Je leest het: te druk om nog te lopen vandaag.
donderdag 7 mei 2009
Langzaam afscheid nemen....
niet alleen van Joost, de kinderen en de hondjes maar ook van familie, vriendinnen en vrienden. Zondag komt er een heel stel langs om mij "uit te zwaaien".
Van Ria kreeg ik een schitterende quote - ik heb hem onder aan de lijst rechts gezet - met een heel lief briefje en sleutelhanger met een echt klavertje vier er in. Hij zal mij geluk brengen en beschermen op mijn reis. De gelukspoppetjes van Ellen heb ik al op mijn pet genaaid. Het is niet de leukste pet die er bestaat, maar wel heel praktisch en met de poppetjes er op toch origineel. Met al die goede intenties om mij heen kom ik zeker veilig thuis. Het geeft mij in elk geval een heel goed gevoel!
Van Ria kreeg ik een schitterende quote - ik heb hem onder aan de lijst rechts gezet - met een heel lief briefje en sleutelhanger met een echt klavertje vier er in. Hij zal mij geluk brengen en beschermen op mijn reis. De gelukspoppetjes van Ellen heb ik al op mijn pet genaaid. Het is niet de leukste pet die er bestaat, maar wel heel praktisch en met de poppetjes er op toch origineel. Met al die goede intenties om mij heen kom ik zeker veilig thuis. Het geeft mij in elk geval een heel goed gevoel!
Nog 4 nachtjes....
Gisteren weer lekker twee uur gewandeld maar deze keer met mijn volledige bepakking.... het ging ietsjes langzamer dan de vorige keren, maar wel te doen. Ik vrees dat ik ruim boven de 10 kilo zit. De tijd zal het leren; als het te zwaar wordt dan moet er straks gewoon iets uit - zo simpel is het.
Ik merk dat het nu wel heel spannend wordt: ik trek me een beetje terug (alvast wennen aan de eenzaamheid straks) en ben onrustig. Mijn focus is op de Camino.
Ik merk dat het nu wel heel spannend wordt: ik trek me een beetje terug (alvast wennen aan de eenzaamheid straks) en ben onrustig. Mijn focus is op de Camino.
maandag 4 mei 2009
tweede reiskadootje...
en wel van Luciëlle, mijn abonnee van het eerste uur (al 4 jaar!) uit Amersfoort waar ik maandelijks de administratie doe.
Een hele mooie steen heb ik vanmiddag van haar gekregen met de boodschap dat ik hem vast moet houden als ik het onderweg moeilijk heb. Het zal mij kracht geven. Een ontzettend lief gebaar waar ik heel blij mee ben!
Een hele mooie steen heb ik vanmiddag van haar gekregen met de boodschap dat ik hem vast moet houden als ik het onderweg moeilijk heb. Het zal mij kracht geven. Een ontzettend lief gebaar waar ik heel blij mee ben!
Nog 7 nachtjes...
Vandaag weer heerlijk gewandeld in de bossen in de buurt. Voordeel daarvan is dat je rustig een nieuw pad kunt volgen omdat je toch niet echt kunt verdwalen.
Op de terugweg kwam ik Anneke, Tonny en Ank tegen - oud collega's van Huis Doorn. Ze hadden mij niet herkend in deze outfit. Ik had er inmiddels bijna drie uur wandelen opzitten, dus toen Tonny zei dat ze dacht dat ik nog moest beginnen kwam er zo'n blij gevoel over mij heen: ik ga het redden - het moet lukken!!
Terug thuis vond ik als openingspagina van mijn computer een schitterende close-up foto van de Jacobsschelp met (volgens mij het handschrift van Joost) "bon voyage" er op geschreven. Natuurlijk had daar "buen camino" moeten staan, dus ik vermoed dat Joost hier meer van weet. Hij doet geheimzinnig.....
Op de terugweg kwam ik Anneke, Tonny en Ank tegen - oud collega's van Huis Doorn. Ze hadden mij niet herkend in deze outfit. Ik had er inmiddels bijna drie uur wandelen opzitten, dus toen Tonny zei dat ze dacht dat ik nog moest beginnen kwam er zo'n blij gevoel over mij heen: ik ga het redden - het moet lukken!!
Terug thuis vond ik als openingspagina van mijn computer een schitterende close-up foto van de Jacobsschelp met (volgens mij het handschrift van Joost) "bon voyage" er op geschreven. Natuurlijk had daar "buen camino" moeten staan, dus ik vermoed dat Joost hier meer van weet. Hij doet geheimzinnig.....
zondag 3 mei 2009
Zondag, rustdag....
dat wil zeggen, dat ik vandaag naar de Bever in Houten ben geweest. Wat is het toch genieten in die outdoor winkels! Er moesten nog shirtjes worden gekocht die niet na de wandeling nog minimaal 1 uur kleddernat blijven. Dat is gelukt. Na ongeveer 4 uur ben ik tevreden naar buiten gestapt - het wordt nu aftellen.....nog 8 nachtjes slapen!
zaterdag 2 mei 2009
Stralend weer en vers gemaaid gras
zijn voor mij de ideale omstandigheden om te wandelen...het ruikt dan zo heerlijk naar vroeger. Logisch, want alles wat je kent brengt je automatisch terug naar vroeger. Ik herinner mij dat mamma de geur van koeienpoep op Landgoed Voorlinden altijd zo heerlijk vond terwijl ik de geur van benzine prefereerde... tijden zijn veranderd, zo ook mijn voorkeur!
Omdat het zonnetje zo lekker scheen heb ik de weilanden rond Langbroek gekozen.
Vandaag gaan Joost en ik met de honden (Saar - bijna 12 jr. en Sofie - bijna 1 jr.) naar de oase die ik een paar dagen geleden had ontdekt. Dat moeten zij ook zien!
Omdat het zonnetje zo lekker scheen heb ik de weilanden rond Langbroek gekozen.
Vandaag gaan Joost en ik met de honden (Saar - bijna 12 jr. en Sofie - bijna 1 jr.) naar de oase die ik een paar dagen geleden had ontdekt. Dat moeten zij ook zien!
Abonneren op:
Posts (Atom)
