Regen en onweer.....

maar........ ik lag gelukkig in mijn mandje, siësta te houden, dus no problema!
Gisteren was een redelijk zware dag. De klim naar 1300 meter was met name het laatste stuk heftig. Overigens, de laatste paar dagen had HP Kerkeling zijn tas mee laten nemen met de taxi-service! De Duitse meisjes met de hond noemen dat The Heros! omdat ze hun rugzakken niet zelf dragen maar wel de Camino lopen. Ik probeer niet te oordelen, maar er zijn er veel die dat doen. Not me! Nee, van de rugzak heb ik eigenlijk niet zoveel last, d.w.z. degenen die er wel last van hebben zijn mijn knietjes want die moeten het gewicht (dus niet alleen het lijf!) wel dragen. Het dalen blijft voor hen niet echt fijn. Er lopen ook veel mensen met kniebanden om maar ik heb begrepen dat dat niet echt helpt, dus dat laat ik maar.
Toen ik uiteindelijk heftig ademend - briesend - het laatste stukje op was geklommen zat daar Kirsten uit Zweden. Ze moest erg lachen want had mij al van verre aan horen komen en vroeg zich af wie dat zou zijn. Ik dus, maar mét smile want echt heus waar, ik geniet!
Direkt besloten om aan de overkant in Hostal Alto do Poio te vragen of ze een kamer voor mij hebben. Ben niet van plan om vandaag nog eens 4 of 5 uur te lopen. Aangezien het vrijdagavond is zijn de meeste hotelletjes door de toeristen gereserveerd. Gelukkig is er nog een kamer vrij. Niet echt gezellig, maar als ik slaap heb ik mijn ogen toch dicht en het is heerlijk weer, dus de middag breng ik verder buiten door. Heb met Kisten gezellig zitten praten, maar zij moet wel verder vanmiddag. Ik heb het inmiddels door. De grote fout die mensen m.i. maken is dat ze in te weinig tijd teveel kilometers moeten maken om Santiago te halen. Waarom?? Ik vind het maar dom. Doe het dan in etappes, zoals anderen doen. Ieder jaar een stuk. Dan geniet je volgens mij veel meer dan als een dolle door te moeten hobbelen met kapotte voeten etc. Je merkt dat ze ook niet echt genieten van de omgeving. Dat is echt zonde, want de natuur is zó mooi!
Vanavond heb ik geen zin in het Pelgrims menu met vette slappe frieten, dus ik bestel een mixed salade en daarna macaroni. Ik zit aan tafel met 4 Fransen en 4 Koreanen. Het is zo grappig om te zien dat noch de Koreanen, noch de Fransen een woord Spaans spreken en de Spanjaarden.... die blijven gewoon Spaans spreken! De Koreanen lopen de Camino met handschoentjes aan, lange broek én doekjes om hun mond. Lekker schoon! maar geen gezicht.
Gister had ik wel een heel bijzondere ontmoeting. Een RAS Amsterdammer die zo niet te filmen plat Amsterdams sprak dat ik er gewoon bewondering voor kreeg! Het zou een echte nieuwe taal kunnen zijn!!
En nu het mooiste... zijn beroep.... hahahahahahha!
Zijn familie is jaren geleden begonnen als linnenverhuurders aan slagerijen (begreep ik ook niet helemaal maar goed) en restaurants maar hebben die handel vervolgens ingeruild voor: pandjes voor hoeren! Jawel: ze beheren 41 ramen voor de dames. Kreeg een heel verhaal over de burgemeester die wil onteigenen etc.etc. Het was echt een aardige vent en een bijzondere ontmoeting.
Op tijd in mijn mand, maar rond 11 uur SILENCIO POR FAVOR moeten schreeuwen naar de Spanjaarden die naast mij (nee, niet naast mij) lagen. Het werd gelukkig direkt stil!
Om 6.45 uur was ik wakker. Vraag mij niet waarom! Dus... voor het eerst stond ik om 07.00 uur buiten! Klaar voor de nieuwe dag. Muziekje in mijn oren en op naar het eerse dorp een uurtje verderop voor mijn ontbijt.
Het is bewolkt, maar niet echt koud. De wolken hangen beneden mij in het dal en zweven langzaam omhoog.
In het eerste dorpje blijkt niets te zijn, dus door naar het tweede dorp. Daar is een refugio dus ook eten! Ik praat even met Marie uit New Zealand! Uit Wellington, dus ik vertel haar dat wij zo hebben genoten van het Te Papa Museum daar. De kinderen vonden dat zo mooi, dat we ze een dag later daar weer hebben afgezet zodat ze het weer konden bekijken. De musea zijn daar overal gratis! Super formule.
Maar goed, terwijl zij vraagt hoe ik heet en vervolgens vertelt dat haar dochter ook Elisabeth heet staat Suzanne opeens voor mij!
Ze is in tranen als ze vertelt dat Juan de dag daarvoor weer terug moest naar Mallorca en dat zij en Marlena, haar zusje, en de hond tot 23.15 uur de vorige avond hadden gelopen voor ze daar waren aangekomen. Met de hond kom je hier nergens binnen, dus hadden ze de tent tegen de refugio aan gezet. Het was ontzettend koud en veel lawaai van wilde zwijnen die de honden in het dorp wakker hielden en een koe die volgens Marlena moet zijn bevallen omdat ze zoveel MOE gerufen hätte! Mijn Duits wordt hier wel steeds beter dankzij Suzanne en Marlena. We spreken Duits, afgewisseld met Engels.
Na een ontbijtje met een super gezellige hospitalera (heb ik mee staan swingen op de muziek die ze op had staan achter de bar - gek wijf!) hebben de dames de tent weer ingepakt en zijn we rond 10 uur verder gelopen. Drie uur later kwamen we hier aan (Tricastela) en besloot ik hier te blijven. Ik heb in 12 km een daling gemaakt van 1337 naar 675 mtr en vond het wel genoeg. Daarbij is Santiago ´nog maar´ 135 km. dus ik moet het een beetje rustig aan doen, hihi. Afscheid genomen van de meisjes en Pebbles, de hond. Voor de 3e keer! Nu moeten ze echt haast gaan maken om de 30e in Finisterra te zijn.
De zon is weer gaan schijnen hoor ik net achter mij (ik zit in een refugio met internet maar hoef hier gelukkig niet te blijven vannacht!) dus ik ga weer naar buiten.
Lieve mensen - morgen weer een zware dag voor de boeg naar Sarria (19 km.) met hopelijk internet als ik ergens een slaapplek vind. Ik realiseer mij nu dat ik al vanaf 12 mei iedere dag minimaal 3-4 uur heb gelopen! De Camino wil inderdaad gelopen worden en trekt mij ieder ochtend weer aan ... ondanks alles. Heel bijzonder!