Ben ik weer!

Zit inmiddels in Villafranca del Bierzo. Vandaag was heel bijzonder. Vanmorgen vroeg wakker toen bleek dat het hotel nog gesloten was, d.w.z. dat ik niet kon betalen. Okee, geen zin om te wachten dus het geld op het tafeltje in de kamer achter gelaten, sleutel in de deur en vamos! De Camino liep weer dwars door de wijnvelden heen met af en toe kersenbomen met knalrode kersen er in. Prachtig om te zien (trouwens, heb inmiddels ca. 400 foto´s genomen.......... hihihihi). Volgens mijn nieuwe plan zou ik vandaag maar kort lopen, maar mijn routepagina voor deze dagen is weg, dus wist niet precies waar ik was. Het ging goed en het zonnetje aan de hemel, dus ik besloot door te lopen naar Villafranca, wat heel mooi zou moeten zijn volgens Juan. Ergens onderweg zag ik een vrouw kersen plukken. Camera snel erbij en eerst een glimlach uitgewisseld. Ze lachte terug, dus ik maakte een foto. Vervolgens vroeg ze mij te wachten en plukte ze een hand vol kersen voor mij! Zo lief. Weer een foto van haar gemaakt met de kersen. Ze glom helemaal! Buen Camino kreeg ik mee, zoals van echt het merendeel van de mensen die ik tegenkom. Even later kwam ik alweer in een slaperig dorpje waar op een hoekje een vrouw bezig was in haar "kroegje". Het zag er zo bijzonder uit: een ketting met kraaltjes en spiegeltjes hing vanaf het dakje; een boeddha beeldje in de kleine tuin en tafeltjes met stoeltjes. Duidelijk zelf gebakken tegeltjes tegen het kleine, geel gekleurde huisje aangeplakt met sterren en Camino schelpen. Muziekje uit India erbij; dit was mijn tweede koffie-plek van de dag.
Ze was helemaal verbaasd dat ik Spaans sprak en maakte de koffie con leche klaar. Ze was bezig een schroef ergens in te draaien wat niet lukte, dus ik heb haar even geholpen. Ze vertelde dat ze 2 dochters heeft van 18 en 21 jaar en dat haar man was overleden. Toen heeft ze eerst de Camino gelopen en vervolgens, van het geld van de erfenis, een pandje in het dorpje gekocht waar ze nu 2,5 jaar woont. Het is een muy tranquilo leven en ze geniet er van. Haar ene buurvrouw is 94 en de ander 96 en 84. Blijkbaar een plek waar je oud wordt. Ze ziet er gelukkig uit! Ze laat zien wat ze heeft gemaakt van klei: blauw geglazuurde rondjes met ULTREIA er op. Dan geeft ze er mij eentje om mij ULTREIA te wensen op mijn Camino. Zo lief. Bij het afscheid krijg ik dikke zoenen van haar. Toch een mooie manier om iemand te bedanken zonder woorden! Als ik wegloop merk ik dat deze twee gebeurtenissen van vandaag mij ontroeren. Dat doet de Camino met mij; het ontroert mij telkens weer!
Aangekomen in Villafranca zit ik net op een terrasje en je raadt het al..... alweer de Duitse meisjes met de Spanjool en Pebbles de hond! Ze moeten vandaag ca. 40 km... redden ze nooit als ze hier nu pas zijn (14.00 uur) We hebben samen gegeten en daarna ben ik siësta gaan houden. Zij ook, maar aan de rivier.