De nacht in de refugio.....

hadden jullie nog te goed. Vanaf dat moment is er geen internetcafé meer geweest, dus vandaar dat jullie even moesten wachten....
Waar was ik gebleven. Ja, dan wordt het later en tijd om de mand op te zoeken. Naast mij ligt Isabel uit Zd-Afrika. Ze voelt zich niet zo lekker. Ik voel haar schedel en jawel hoor, ze heeft koorts. Ik heb haar 2 paracetamolletjes gegeven die hopelijk genoeg zijn voor de nacht. Omdat ik het niet zag zitten om op de plastic lakens te gaan slapen (heb al last van zweten dankzij de overgang, dus dat vind ik wel genoeg!) heb ik besloten de hospitalera te vragen om een laken. Eerst nee, maar toen ik HEEEL lief keek kreeg ik een onderlaken. Dat scheelt! Nu beslissen of ik mijn kleren aan houd. Nou ja, ik heb gewoon geen pyama bij me maar besluit toch maar om mijn lange broek in elk geval uit te doen. De mannelijke medebewoners lopen trots in enge onderbroeken door de slaapzaal. Vermoeiend! Boeit mij echt niet hoor. Goed, na wat gerommel in mijn rugzak bh uit, t-shirt aan en onder de dekens. Gelukkig heb ik het idee dat die wel schoon zijn en de kussensloop ook. Daar lig ik dan - het licht gaat om 10 uur uit. Een slaapzaal met stapelbedden, afgescheiden door een paar muurtjes. Langzaam houdt het gerommel op (ze doen niet aan:´ik ga slapen ik ben moe...´) en wordt het stil. Ik heb geluk, want er slaapt niemand boven mij dus ik kan gerust draaien, alhoewel, wat maakt dat een herrie! Ohropax in en nu maar hopen op een goede nachtrust. Het inslapen duurt even, maar dat heb ik elke nacht gehad omdat mijn benen irritant doen. Niet echt pijn of zo, maar toch net vervelend genoeg om je wakker te houden. Ik val toch in slaap....TOT.... de Italiaan naast mij GIGANTISCH begint te snurken. Maar echt zó erg dat ik zonder gene aan zijn rugzak begin te trekken die naast hem op een stoel staat. Ik hoop dat-ie het bed zal raken en hem zo wakker maakt, maar helaas, na twee pogingen stop ik daar maar mee. Heeft geen zin, hij gaat gewoon door. Echt hoor, ik weet dat ik er ook wat van kan, maar deze jongen heeft alle records wat mij betreft gebroken. Hij ligt echt vlakbij dus ik besluit mijn hele matras op te pakken en 2 meter verder op een leeg bed te leggen. Scheelt toch 2 meter! Gelukkig val ik vrij snel weer in slaap en word pas weer wakker als de Duitse luidruchtig op staat. Had ik nog niet verteld, maar zij kwam gisteravond zwaar beschonken uit de kroeg aan tafel. Ik heb mij bescheurd, samen met de Duitsers. Ze had, dankzij de alcohol, niet door dat we haar eigenlijk uitlachten, maar we hebben in elk geval lol gehad. Eigenlijk wel zielig - weet ik.
Het was nog donker buiten maar ik had gelezen dat het ontbijt (gezamenlijk) om 07.00 uur zou zijn en dat iedereen om 08.00 uur weer op stap moet.
Ik had geen flauw idee hoe laat het was maar ben ook maar opgestaan. Iedereen was stil tijdens het ontbijt. Leek wel of ze allemaal last hadden van ochtendhumeur. Dat werkt een beetje op mijn lachspieren! Na een paar stukken brood met jam en maria bisquitjes met boter en een soepkom (!) met koffie de rugzak weer klaargemaakt voor vertrek.
Het bleek dat de Italiaan naast mij ziek was geworden die nacht. Zijn neus zat helemaal vol en ja, dan ga je snurken! Hij heeft met tea tree oil in heet water met zijn badhanddoek over zijn hoofd zitten snotteren. Ik had hem helemaal ingepakt; lachwekkend om te zien!
Manuel een dikke kus gegeven en bedankt voor de warme ontvangst. Dit alles was namelijk op basis van een vrijwillige donatie.
Het was een bijzondere ervaring - je bent wel 1 met de andere Pelgrims, maar toch merk ik dat ik daar nu nog niet zoveel behoefte aan heb. Zoals ik een vrouw hoorde zeggen: er is een boel verdriet op de Camino; mensen die veel hebben meegemaakt. Dat zal best, maar ik heb het heel goed met mijzelf en geen behoefte aan vreselijke verhalen van anderen. Misschien dat dit nog verandert, maar zo is het op dit moment.
Dus lieve mensen: ik vond het een prachtige ervaring dus wie weet....