dinsdag 26 mei 2009

Samos, vamos!

LIVE vanuit Sarria!
Zoals jullie wellicht hebben begrepen was er in Samos wel degelijk een groot klooster maar helaas, door het onweer, geen internet! Het laatste stuk naar Samos ging weer redelijk heftig naar beneden, d.w.z. doordat de koeienvlaaien lekker nat en goed glad waren ging het soms sneller dan ik wilde. Vandaag viel de tocht ook weer een beetje tegen, d.w.z. dat het langer duurde dan verwacht. Mijn kaart geeft wel aan dat je b.v. van 650 naar 550 mtr. gaat, maar vertelt daar niet bij dat daar tussen nog 20 stijgingen en dus ook afdalingen zitten. Ach, je kunt het ook allemaal maar beter niet van te voren weten denk ik. Als je eenmaal loopt dan komt het ritme vanzelf en als je geniet van wat je tegenkomt (dus ook van die stront!) en je daar niet over opwindt, dan is het echt goed te doen.
In het hotel werd gezegd dat er om 12.00 uur een mis zou zijn, dus ik naar de mis. Nadeel was dat ik nog niet onder een douche was geweest dus toen ik er eenmaal zat begon ik te rillen als een rietje - het was daar zó koud en mijn lijf ook dat ik na 15 min. besloot maar terug te gaan naar het hotel, recht tegenover het klooster.
Het klooster is een imposant gebouw met binnenplaats. Van buiten ziet het er redelijk vergaan uit maar het heeft wel uitstraling. Na een douche heerlijk siësta. Toen weer het dorp in, maar wat bleek - het zijn 20 huizen met het klooster; er is niet eens een bakker!!! Okee, wel 3 barretjes, dus die maar afgelopen. Ben toch blij dat ik allergisch ben voor alcohol want je zou zomaar overal blijven hangen om de tijd door te brengen! Overigens moet je dan ook van tabak houden, want overal staat het blauw van de rook. Zou verboden moeten worden.
Dit doet mij denken aan Susanne, de Duitse, die vertelde dat ze longkanker heeft gehad, maar nu genezen is! Er gebeuren dus wel degelijk wonderen. De dommerd was weer gaan roken maar beloofde dat ze in DU weer zou stoppen, want dan ging ze weer over op hasj. Okeeeeee...ieder zijn meug. Ik had de meisjes 2 dagen geleden ge-smst of het goed met ze ging. Gelukkig waren zij al in Sarria aangekomen en het ging prima. Ik zal ze nu echt niet meer tegenkomen op de Camino.
Wie ik wel tegenkwam de eerste avond in Samos waren Richard en Glorin (Puerto Rico). Ze waren (weer) helemaal verkeerd gelopen en hadden er wel 6 uur over gedaan! Hun les; denk zelf na en laat je niet zomaar door anderen de weg wijzen. Het was heel gezellig om hen beter te leren kennen. Ze werken als vrijwilligers voor de daklozen in Puerto Rico en vonden het een ervaring in de Refugio´s te slapen en zo te voelen hoe het is om geen privacy te hebben en een douche die dan weer koud en dan weer een beetje warm is. Het zijn hele lieve mensen. Ik heb hun emailadres dus zal zeker contact met hen houden.
Gisteren bleef ik dus een extra dag in Samos omdat het goot van de regen en het volgens het nieuws pas dinsdag beter zou zijn. In de avond ging ik naar Glorin en Richard in de refugio van het klooster. We zouden daar worden opgehaald voor de mis. Wat bleek: we kregen eerst een korte rondleiding over de binnenplaats door het klooster en vervolgens een privé mis op de 1e étage van het klooster. Ik ben niet Katholiek opgevoed en heb dus weinig met de rituelen die zij gebruiken. Sterker nog, ik baalde want we moesten steeds opstaan, zitten, opstaan, zitten, opstaan, zitten en ik heb last van mijn knie! Zou Onze Lieve Heer het niet gewoon goed vinden als iedereen zou blijven zitten? Toch maar braaf voorzichtig op en neer. De ´zanger´ van die avond was ook de bediende in de kloosterwinkel. Een hele grappige vent met een grote bult op zijn kin. Net niet echt! Eentje deed mij denken aan Pake Wielenga en er was er ook eentje met een échte monniksschedel, inclusief zijn haardracht. Helaas durfde ik geen foto van hem te maken. Het is duidelijk niet aan mij besteed zo´n hele opvoering. Daarna werden we (de ca. 50 Pelgrims) via een trap naar beneden en weer de kerk in geleid. Daar begon de mis voor het gewone volk. Nou, niet voor mij want 2x op 1 dag vond ik als niet Katholiek meer dan genoeg.
De tweede dag in Samos werd helaas geen bijzondere dag. Het regende, regende, regende, dus van bar, naar bar, naar bar en terug naar het hotel voor siësta, weer naar de bar etc. En wat deed ik daar? Bocadillo´s (stokbrood) met ham-kaas eten, cola-light en café con leche drinken en mijn dagboek bijwerken. Niet echt heel speciaal. Wel in de avond genoten in mijn mand met de muziek van Margrietje hard in mijn oren: clavecimbel, cello en dwarsfluit. Ik heb genoten alsof het een privé concertje vanuit de hemel was! Ontroerend.