COMPOSTELA VERDIEND!

Dat was gisteren een lange dag wachten op Joost. Na het ontbijt nog even op de kamer gebleven op Monte de Gozo. Ik werd wakker van het kletterende geluid van de regen op de tegels naast de barakken. Dat was ook wel de voorspelling, maar ik had gehoopt op beter weer!
Gelukkig kon ik nog een tijdje naar Roland Garros kijken - halve finale van Federer tegen een Argentijn. En zelfs de kwalifictie-races van de Grand Prix heb ik zitten kijken - d.w.z. geen flauw idee wie nu eigenlijk de beste tijd had, maar ik had iets te doen!
Rond enen leek het op te klaren dus, regenjas aan, tas met jas aan en de berg af, eindelijk naar Santiago!
Vreemd - er liepen voor en achter mij nu Pelgrims - meer dan ik gewend was, allemaal met hetzelfde doel.
Al wandelend werd de regen van een beetje, naar meer, naar gewoon vreselijk veel! Mijn broek was inmiddels zeiknat geworden. Nu is het wel een sneldrogende afritsbroek, maar de regen was echt sneller! Halverwege de stad ben ik maar een kroegje in gegaan om een beetje te drogen.
Nu heb ik al 3,5 week een ongebruikte regenbroek in mijn rugzak meegesleept, maar dacht hem vandaag echt niet nodig te hebben: foute inschatting dus!
Na een kopje koffie toch maar weer doorgelopen. Ik had met Joost afgesproken dat ik niet naar de Kathedraal zou gaan voordat hij er zou zijn, dus daar moest ik niet heen. De enige manier om daar niet heen te gaan is om in het centrum de pijlen dus niet te volgen, maar her en der te vragen naar het Oficina van de Pelgrims. Want, zo had ik mij bedacht, als ik toch uren moet wachten dan doe ik dat liever daar. Dan droog ik een beetje op en heb ik mijn Compostela straks als Joost er is en hoeven we niet samen in de rij te gaan staan.
Zo gezegd zo gedaan en na een beetje zoeken vond ik in het oude centrum het kantoor. Grote houten deuren, daarna een mooie hoge hal met veel steen en hout en daarachter weer een halletje met een brede grote oude houten trap naar boven. De treden al aardig ingesleten door al mijn voorgangers! Gelukkig kon ik direkt doorlopen en kwam op de eerste étage waar ongeveer 14 mensen voor mij stonden te wachten totdat ze het kantoortje binnen konden gaan. Een ruime kamer met houten vloeren en drie mensen achter een lange balie die vrij vlot iedereen hielpen. Na ongeveer 20 minuten wachten mocht ik mijn paspoort en twee Pelgrimspassen vol met stempels overhandigen. Dit werd netjes gecontroleerd en in orde bevonden. Vervolgens zocht ze mijn namen op in het Latijn en deze werden door haar op de Compostela geschreven! Met kokertje voor de Compostela en de rugzak weer op vertrok ik uit het kantoortje. Dat was het dus. Ik heb hem. Zo gek!
Toen maar op zoek naar een rustig plekje om mijn dagboek te schrijven. Het oude centrum is schitterend. Gelukkig auto-vrij, behalve voor een enkele taxi en smalle gezellige straatjes. Sommigen half overdekt, prachtige oude ronde zuilen - heel bijzonder sfeertje.
Ik liep een restaurant binnen dat er heel gezellig - Brussels uit zag, met houten lambriseringen - houtsnijwerken, heerlijke grote zetels.... mijn plekje voor de middag. Toen ik in de deuropening stond zag ik de Canadese vrouw die ik de week daarvoor in een restaurantje had gesproken. Ze had zo´n last van haar heup dat ik haar adviseerde om de taxi te nemen! Later vertelde ze mij dat ze nadat ik weer was vertrokken in tranen was uitgebarsten (nee, ik was heel lief geweest hoor, maar het werd haar gewoon teveel). De barman had toen een taxi voor haar geregeld en ik zag haar inderdaad een half uurtje later voorbij rijden en ze draaide zich om en we zwaaiden naar elkaar. In het volgende dorp heeft ze drie dagen rust gehad en is vervolgens weer gaan lopen. Daarna ben ik haar nog 1x tegengekomen en nu dus weer!
Het werd een bijzondere middag. Ze is Reiki-master en had bijzondere dingen meegemaakt deze Camino. Blijkbaar moest ik haar nog even tegenkomen voor het voorbij zou zijn. Hierdoor heb ik mijn dagboek dus niet meer aangeraakt, maar dit terzijde.
Langzaam bouwde de spanning zich op: Joost zou mij bellen als hij in de taxi zat. Ik kreeg rond half 4 een sms-je dat hij bijna, door vertraging, de vlucht vanaf Madrid had gemist, maar gelukkig net niet.
Ik had al ruim 1,5 week de lange zwarte pruik in mijn tas, dus vertelde dit aan de Canadese. Ze vond het een prachtig plan. Toen de sms om 17.15 uur kwam dat Joost in de taxi zat kon de pruik eindelijk op. Op dat moment brak de zon door, dus hup, zonnebril er ook maar bij op. Toen zijn we samen langzaam naar het plein gelopen. Toen we het plein op liepen zag ik Joost al zenuwachtig staan met zijn video in de hand en de tas op de grond. Wij liepen samen al babbelend naar de Kathedraal en ik maakte een foto van haar. Zo leken we echt twee toeristen, alhoewel ik de enige op dat moment was die met een rugzak op het plein liep.
Joost rook onraad en floot ons fluitje, dus ik keek naar hem en deed of ik hem voor het eerst zag.... hahahahah! Hilariteit alom - hij was er, ik was er - het was gelukt, Santiago hier ben ik - Jip daar ben ik weer! Zo raar!! Joost bleef maar filmen en uiteindelijk liet de Canadese ons samen achter en vertrok zij. Toen zei Joost, waar is mijn tas en ik zag hem een eindje verderop nog staan, dus liep er naartoe. Toen draaide ik mij om en daar stond mijn vader! samen met Marijke. Wat een surprise!! Dit had ik echt niet verwacht. Keek voor de zekerheid nog wel even achterom of de kinderen er ook waren, maar nee - de verrassing was nu compleet. Zij hadden de hele middag door de stad gelopen en wisten dat ik er ook was, maar niet waar. We zijn natuurlijk eerst de Kathedraal in gegaan waar ik de Heilig Jacobus heb bedankt voor mijn veilige tocht en vervolgens zijn overblijfselen in kist heb mogen aanschouwen. De Kathedraal is enorm met werkelijk gigantische Engelen die aan het plafond hangen! We hebben gegeten in dat heerlijke restaurant waar ik de middag had doorgebracht. Zij sliepen ook in ons hotel, in het centrum van Compostela.
Op onze kamer stond keurig mijn doos met slaapzak, slaaplaken, t-shirts en schone broek klaar.
Morgen vertrekken zij weer terwijl wij nog tot woensdag hier blijven.
Vandaag zijn ze naar Finisterre gegaan - wij hebben de mis van 12.00 uur meegemaakt, waar werd genoemd dat er een Holandesa uit Léon was aangekomen. Om 11.00 uur zaten we er al en dat was niet onverstandig. Om 13.00 uur zat het helemaal bomvol met mensen op grond en hangend tegen pilaren. Ongelooflijk! Een brave non zong alle liederen met een Engelenstem voor. Helaas werd het grote vat vandaag niet heen en weer gezwaaid (ik rook nl. heel lekker!).
De hele hele hele dag regent het al. Nu ook weer: het stroomt door de straten bergafwaarts.
Gisteravond hebben Joost en ik al samen alle foto´s snel doorgekeken (rond de 1200!)
en heeft hij ook een idee van wat ik heb meegemaakt.
Het is zo ontzettend gezellig dat hij er ook is omdat het anders denk ik best moeilijk is om een beeld te vormen van "De Pelgrim". Voor mij inmiddels heel bekend, maar voor hem nu ook. Langzaam komen er verhalen boven van dingen die ik heb meegemaakt en die niet op de weblog staan. Er zijn er namelijk zo ontzettend veel, dat ik toch wel blij ben dat ik ook een dagboek heb bijgehouden!
Nou ja, behalve gisteren en vandaag dan.... maar daar heb ik deze blog dan weer voor.
Dank voor jullie lieve mailtjes en sms-jes!!!! Het lijkt alsof er nu een einde komt aan de berichtgevingen, maar wie weet komt dat boek er echt....

De Camino gaat verder - het leven gaat verder - er zullen dingen veranderen - ik heb veel geleerd en veel na kunnen denken - het was een uitzonderlijke ervaring voor mij enne.... op 22 januari had ik het al geschreven: zónder blaren! Eigen(wijs)heid - klopt! Dus lieve mensen, wat JIJ gelooft is WAAR!!

Mijn gevoel zegt dat iedereen die daartoe in staat is deze reis tenminste 1x in zijn leven zou moeten maken. Maar dan moeten in positieve zin - ik ben ontzettend dankbaar dat ik het mee heb mogen maken!
Ik hoop echt dat er, wie weet door mijn verhalen, mensen zijn die nu ook besluiten om de Camino te gaan lopen.
Wie je ook bent: je mag altijd contact met mij opnemen en ik help je graag verder!
liesvellinga@hotmail.com

Het was heel bijzonder om op deze manier bijna iedere dag met jou te delen, alhoewel ik misschien geen idee heb wie jij bent...
Ik wens jou alle goeds toe op jouw Camino - Ultreia - Aupa - Casi - Buen Camino!

LIVE uit Santiago!

Ben wel een beetje Spaans geworden, dus nu naar hopen dat Joost mij herkent! Hij landt over 10 minuten! X X X

Ja, hoe zou het er nu uitzien...

Blijkbaar was er zoveel mist dat de foto er niet goed door kon komen. Nou, dat betekent dus dat jullie zelf zullen moeten komen om het te zien.
Ik kan alles wel leuk omschrijven maar wat de werkelijke impact van deze ruim 3,5 week is geweest is niet in woorden te pakken. Daarvoor moet je zelf de stoute schoenen uit de kast trekken: beetje oefenen vooraf en dan gewoon gaan! Ik kan het je van harte van harte van harte aanbevelen en dat meen ik oprecht. Ieder zal zijn eigen Camino lopen, maar 1 ding hebben we wel gemaan; de magie voelt iedereen.
Goed - vannacht heeeerlijk geslapen terwijl ik de regen buiten hoorde kletteren.
Ik ben uiteindelijk met de bus naar richting het hotel teruggereden. Het was echt te nat en ik had geen regenjas bij me.
Daar aangekomen alles klaargemaakt voor de dag van vandaag. Voor het eerst had ik ontvangst van de BBC Worldnews! Rustig in bedje naar de BBC gekeken en rond tienen licht uit. Vanmorgen werd ik vanzelf wakker rond 7.45 uur. Het ontbijt hier is vanaf 8.15 uur, dus vrolijk opgestaan. Vanavond is La Ultima Noche!
Het ontbijt doet mij denken aan Italië - heerlijke verse cakes voor ontbijt! verse jus etc. Het zonnetje schijnt en het ruikt er vreselijk lekker in de tuin. Volgens de eigenaar is het gewoon de ochtendgeur maar ik weet zeker dat er hier ergens een heerlijk ruikende plant staat. Ik heb hem overigens niet ontdekt..
Na het ontbijt toch voor de zekerheid de regenhoes en jas aan want in de verte zijn donkere wolken.
Daar ga ik dan - de bijna laatste keer! Moet de heuvel weer op naar de doorgaande weg en vervolgens bijna loodrecht omhoog door het eucalyptus bos op zoek naar de Camino... het is verder lopen dan gedacht, maar uiteindelijk zie ik in de verte een poncho met man eronder lopen dus weet ik dat ik de Camino weer heb gevonden. Het begint een beetje te regenen. Als ik op een lange weg kom tel ik wel 12 Pelgrims in de verte: de meeste met poncho, wat een raar gezicht is. Het lijken wel allemaal monsters met grote hoge bochels!
Ik moet bij Monte del Gozo zijn, maar dat heet hier allemaal zo en het duurt langer dan verwacht. Heuvel op en af en dan toch weer op! En dan opeens staat dat enorme monument daar bovenop de berg. Slierten mist kruipen er omheen. Een heel apart gezicht. Een vriendelijke mevrouw zonder ervaring neemt een foto van mij met mijn camera (veel te dichtbij). Er is een klein kapelletje waar ik mijn stempelkaart zelf afstempel (nog 3 lege vakjes op mijn tweede kaart - die zijn voor morgen!). Buiten staat een klein tentje waar je koffie en fris kunt kopen, maar ik wil nu wel graag mijn hotelletje vinden.
Dan gaat de weg naar beneden en zie en hoor! ik Santiago. Grote wegen die bij elkaar komen in de verte. Jeetje - nu moet het hotel wel komen.... maar het komt niet. Ik bel tenslotte aan bij een huisje langs de Camino. Een slaperige jongen in pyama (schat) doet open. Hij denkt dat het de weg naast zijn huisje omhoog is, maar weet het niet zeker omdat hij er nog niet zo lang woont.... grrr. omhoog is prima, maar dan wel als ik zeker weet dat het daar is. Geen keus, dus heuvel op.. En jawel hoor.
Ik zit nu in een soort BOOTCAMP: Barak 5, kamer 66!!! HAHAHAHA. Maakt mijn niet zoveel uit, maar had het mij anders voorgesteld. Afijn, er is dus internet (poepduur!) dus ik ben tevreden. Ga zo een stokbroodje bestellen en dan mijn navel zoeken om er naar te blijven staren tot morgenmiddag ehmmm Joost landt om 17.00 uur, dus voor die tijd hoef ik nog niet te vertrekken...
Oh ja, vergeet al 3 weken lang om mijn intimi te vertellen dat het voor de anjers geen feest is op de Camino!!!! (een soort van cryptogram, maar zij begrijpen het wel!).
Goed lieve mensen - even iets eten - siësta en dan zien we wel weer verder wat de dag gaat brengen.
Het is wel heel spannend hoor om morgen dan eindelijk mijn Joost weer te zien en hem alle verhalen te vertellen in geuren en kleuren en misschien ook een aantal foto´s, alhoewel ik echt denk dat ze op een t.v. scherm 10000 x beter uitkomen maar dan moeten we zo lang wachten...

LIVE monte del Gozo

In iet dak ligt S! Er vliegen mist flarden over de berg. Spooky en mooi tegelijk.morgen is het zo ver. Na al die 300 zoveel km lopen.. Ongelooflijk!! X X X

Uiteindelijk.... komt alles goed!

Onderweg nu al meerdere mensen gesproken die de Camino al eerder hadden gelopen en ze zeiden dat de Camino hen had gegeven wat ze nodig hadden. Ik begreep dat niet zo goed, tot gisteren. Toen alle hotelletjes vol waren en ik toch opeens werd opgehaald om naar een gezellig kamertje te worden gebracht én gisteravond, toen ik er achter kwam dat het helemaal niet nodig is om direkt door te reizen naar Santiago!! Probleem dus opgelost. De lieve Mw. van het pension heeft voor vannacht een Casa Rural voor mij geboekt in Xan Xordo en morgen in Monte de Goso - dus dan is het nog maar 5 km. lopen op zaterdag. Maar hij komt pas om 17.00 uur aan op het vliegveld, dus misschien ga ik dan maar al prostrerend, alhoewel dat met rugzak op wat lastig wordt en ze dat hier niet gewend zijn. Ik zal wel zien!
De weersverwachting voor vandaag was niet best, maar het was alleen bewolkt. Prima wandelweer! Nu zou er morgen veeeeel regen komen. Ik zal het wel zien. Tot nu toe is de Camino mij wat dat betreft ook zeer goed gezind geweest.
Gisteravond trof ik een Zweed in mijn pensionnetje die vertelde dat Santiago in de regen het mooist is. Ik kijk net naar buiten: HET REGENT!!!!!! Grappig!!
De wandeling vandaag ging door eucalyptus bossen. Zoveel heb ik er nog nooit bij elkaar gezien. Daarna door een prachtig veld met varens - ook ongelooflijk veel. Vreemd genoeg heb ik de eerste 2 uur geen enkele Pelgrim gezien. Ik vond het niet erg. Pas na die 2 uur kwam ik er eentje tegen die mij tegemoet liep; een man met hond die vanaf Santiago op zijn terugweg naar huis was! Kijk, dat zijn de échte bikkels!! Voor hen zijn er blauwe pijlen die aan hun uiteinde een krul hebben. Waarom dat is is mij onbekend, maar who cares!
De casa rural waar ik nu zit is op zich prima, ware het niet dat hij 1 km. van de Camino af ligt en dat er verder helemaal niets te doen is. D.w.z. er is geen bar, geen restaurant, geen gezellige tuin of wat dan ook. Vandaar dat ik eerst naar het restaurantje langs de weg ben gegaan waar ik, na de foto, nog eens een bord met eerpsen én 3 soorten gebakken vis kreeg!!!!!! Gestoord gewoon - veel en veel en veel te veel. Echt hoor, ik groei hier dicht. Het is tijd om naar huis te komen...
Afijn, toen was het nog maar 16.30 uur en wat nu te doen. Dus via de weg naar Lavacolla teruggelopen - ca. 1,5 km. Wat yoghurtjes ingeslagen én een cola light voor de avond. Toen ik informeerde of er ergens internet was was het antwoordÑ ja hoor, dat is maar 2 km. verderop (lees, heuvel op!) Ach, waarom niet - heb toch verder geen afspraken voor vandaag. Dus hier zit ik nu in hotel pak´m beet - blijken er genoeg hotelletjes langs de weg te zijn die ze niet in de boekjes van de Pelgrims vermelden! Jammer, anders was ik zeker hier, bij het dorpje gaan zitten.
Maar goed, het regent nu, dus voorlopig blijf ik hier!!

LIVE kijk nou!

Allemaal voor mij? Garnalen, krab, enge schelpjes.salade, groene dingen, ham, brood. . . En dat voor 10 euro. Jippie! X X X

LIVE wens!

LIVE kijk nou toch!

Na 5,5 uur lopen (alles vol) een slaapplekje gevonden. Komen ze net een vuurtje voor mij maken. X X X

Kan Santiago bijna ruiken....

Gisteren na mijn siësta op naar het terras voor een colaatje en wie staan er in de bar: de twee Noorse dames, Inger en Layla!! Ze hebben het toch gehaald en ja, er was ook nog een kamer voor ze.
Ongelooflijk!
Ze hebben net een frisse douche gehad en voelen zich al een stuk sterker.
We brengen de avond samen door. Het werden mooie gesprekken, maar helaas kan ik die nu niet allemaal kwijt.... komt nog wel: ¿in het boek?
Vannacht slecht geslapen. Het was zó vreselijk warm dat ik midden in de nacht een handdoek kleddernat om mijn schouders heb gelegd. Ook die hielp niet echt.
Toen werd ik heeeeel vroeg wakker van de man die in de kamer naast mij lag te snurken...grrrrr. Hoe dan ook, om 06.30 uur opgestaan en om 07.00 uur koffie verkeerd met een croissant en een glas jus erbij. De Noorse dames kwamen toen ik klaar was om te vertrekken. Inger op haar nieuwe open schoenen vol goede moed. Ik vind het dapper. Snel maak ik nog een briefje met de woorden: You´ll never discover new oceans, unless you´re prepaired to loose sight of the shore en mijn telefoonnummer, voor geval van nood. De spreuk heeft te maken met haar dilemma op dit moment. Ik hoop dat ze er iets aan heeft!
Dan ga ik weer op pad. Ik loop door een soort spray - het lijkt wel Australië, Black Heath.... al die heerlijk ruikende natte eucalyptus gecombineerd met koeienpoep... Heel bijzonder! Het is half acht en ik ben weer op weg. De laatste keer 15 km lopen en daar ga ik van genieten. Het is redelijk druk op de Camino. Gelukkig erger ik mij niet meer zo erg.
Onderweg zie ik een prachtig bosje bloemen liggen met daarvoor een steen. Zomaar, langs de Camino door iemand neergelegd. Dit is een goed moment om iemand blij te maken; voor het eerst pak ik mijn stift uit de tas en schrijf op de steen: ULTREIA Inger & Layla.
Dan wandel ik vrolijk door. Na ongeveer 8 km door de bossen komt pas de eerste koffie rustplaats.
Het is ruim 1,5 uur later dus dat gaat goed. Het is er al redelijk druk met Pelgrims - je moet je voorstellen dat dit in een piepdorpje onderweg is, waar geen doorgaand verkeer is. Uitsluitend de boertjes uit de buurt én de koeien en schapen zul je daar op de weg tegenkomen. Er komt een vriendelijk ogende jongen die een broer van Maxie zou kunnen zijn (niet alleen zijn haartjes!) vragen of hij bij mij aan de tafel mag zitten. Natuurlijk! Het blijkt een Braziliaan te zijn. Ik schat begin 20. Hij wandelt met zijn zusje, vader en stiefmoeder, maar die komen pas veel later binnen.
We praten met een Duitse en een Amerikaanse die inmiddels ook aan tafel zitten als de Braziliaan opeens zegt: You are a very lovely lady: you SHINE!
De lieverd!! He made my day! Niet veel later komt Layla opeens binnen en omarmt me: thank you so very much for the flowers. I´ve never found flowers for me in the mountains. Nu kan hij helemaal niet meer stuk. Heerlijk om mensen blij te maken!
Na een enorme bocadillo (de grootste tot nu toe) met kaas en tomaat en een koffie gaat ieder weer zijn weg.
Ik heb met Layla en Inger afgesproken hen te zien in het hotelletje in Brea. De enige die daar is....
En daar kom ik dan aan: het is een soort trukkerscafé aan de drukke weg naar Santiago - blauw van de rook met in de hoek een t.v. die snoeihard aan staat.
Geen haar op mijn hoofd die daar wil overnachten. Alternatief? Doorlopen en hopen op iets beters.
En toen ging het even mis.... overal waar ik kwam: VOL, VOL, VOL. Het schijnt dat vanaf woensdag iedereen richting Santiago gaat dus vandaar.
Maar wat nu. Zat inmiddels rond de 20 kilometer en vond het wel weer genoeg voor vandaag. Gister ook al 15 gedaan (en 300 daarvoor...).
Als de nood het hoogst is.... hing ik over de balie bij de Casa Rural in weet ik veel waar en kreeg weer VOL te horen. Gelukkig had ze het met mij te doen (het was inmiddels rond 14.00 uur!) en ging ze voor mij bellen. Ze vroeg me even te wachten op de bank. Nu had ik niet door dat er echt redding kwam; na ca. 15 minuten stond er een vriendelijke vrouw met een grote bos krullen voor mij die me meenam in haar auto naar het volgende dorpje. Daar heeft ze een klein pensionnetje: kamertje met douche en wastafel en toilet - een gezellig woonkamertje mét de kachel (zie foto) die ze net aan kwam maken! Wat een geluk!
Maaarrrrrr... nu heb ik dus wel het probleem dat ik nog maar 20 km. te gaan heb voor Santiago en Joost pas zaterdagmiddag aankomt.
Op zich niet erg, maar om in aanmerking te komen voor de Compostela moet je de 100 km. in 1 keer aansluitend lopen.... dus niet gezellig 2 nachtjes ergens blijven hangen om er gelijk met Joost aan te komen. Wordt vervolgd....!! XXX




W

LIVE zo kan het dus ook!

Jij gaat rustig wandelen en de rugzak gaat met de auto! Alles is mogelijk als je maar betaalt, behalve het lopen van de Camino! X X X

Heeeeel veel blaren.....

Allereerst HAPPY BIRTHDAY MAXIE!!!!
Vanmorgen iets verlaat vertrokken (07.45 uur) omdat ik in gesprek raakte met 2 Noorse dames, die wilden weten wat er nu precies met dat vliegtuig op t.v. was gebeurd. Wat een drama!
Naast deze dames zat er een keurige Duitser met ruitjes hemd en lange broek aan het ontbijt. Ik had hem gistermiddag het dorp in zien lopen en richting het hotel zien gaan. Hij ziet er zó keurig uit dat het geen vraag is waar hij is begonnen.
Het zit namelijk zo dat je, om in aanmerking te komen voor de felbegeerde Compostela, slechts 100 kilometer hoeft te lopen. Dat betekent dat er vanaf Sarria opeens veel meer mensen op de Camino lopen. Dit verklaart ook de aanwezigheid van de wandelclub van eergisteren! Zij hebben geen rugzakken om en zitten niet in dezelfde ´mood´ als degenen die er al meerdere kilometers op hebben zitten. Die zijn duidelijk anders! Zien er niet zo netjes meer uit, hebben geen gele korte broeken en witte shirtjes aan en zijn allemaal voorzien van bruine kuiten, verbrande armen en soms nog meer én de meeste lopen niet meer in evenwicht. Dit kan diverse oorzaken hebben, maar de ergste is toch wel het blaren-probleem. Nu ik dit schrijf moet ik mijzelf direkt corrigeren.
Ik was heerlijk fluitend op weg en had al na 1,5 uur ca. 7 km. afgelegd toen ik de dames weer trof bij een restaurantje onderweg.
Nog geen half uur later trof ik hen weer: zittend naast de weg en Inge met haar sokken uit en een voet vól met pleisters. Zij zijn pas 3 dagen op pad! Ze vertelt mij dat ze denkt dat haar nagel er af moet (Geert, ga even zitten nu!) en ik kijk bezorgd naar de voet. Ze zit te priegelen met een schaartje maar dat kan ik niet aanzien! Ik voel de pijn gewoon. Wat nu? Haar vriendin vertelt dat Inge een verpleegster is: fijn voor haar, maar dat helpt nu niet echt. Ze desinfecteert de boel wel grondig, maar al haar tenen hebben blaren en op haar hiel zit ook tape. Arme arme Inge. Ik herinner mij dat ik van A.J. een soort leukoplast maar dan anders heb meegekregen en denk dat dat wel zal helpen om in elk geval niet teveel druk op die kleine teen te krijgen van de schoen die straks weer aanmoet. Inge wil graag zien wat ik heb, dus hele tas leeggehaald en jawel hoor: onderin vind ik het tasje met spul. Zij helemaal blij: ben haar Engel van deze dag. Thank you!
Ze probeert mijn schoenen voor de avond, maar die passen niet, dus moet ze weer in haar wandelschoen. Het is zo zielig om te zien! Dan... heel langzaam aan gaan we met z´n drietjes verder. Ik stel voor haar tas te dragen, maar dat wil ze niet. Mijn wandelstokken weigert ze ook aan te nemen; ze loopt met een houten stok en 1 wandelstok van haar vriendin. Het gaat steil naar beneden en in de verte zien we een berg die wij ook nog op moeten, want daarachter ligt onze bestemming. Ze probeert achterwaarts naar beneden te lopen, maar echt, dat houd je niet lang vol. Ik kan het bijna niet aanzien. Besluit na ongeveer 1 uur om alvast vooruit te lopen en dan maar een kamer voor hun te regelen in het hotel waar ik zit. Vinden ze een goed idee.
Het is nog een eindje lopen maar dan kom ik toch aan in een stom dorp Arzúa. Een lange weg met links en rechts bebouwing. De omgeving is schitterend, maar het dorpje siert het niet! Nu blijkt, waar ik een beetje bang voor was, dat het hotel buiten het dorp ligt! Dit gaan ze nooit halen bedenk ik mij halverwege het dorp. Hopelijk zijn ze zo slim om eerder te stoppen in Arzúa zelf om daar in de enige schoenenwinkel die ik wel heb gezien open wandelschoenen te kopen.
Het is inmiddels 14.00 uur. Ik ben hier om 13.30 uur aangekomen, dus ik verwacht ze eigenlijk niet meer. Heb in het dorp zelf ook al 20 min. zitten wachten met een cola light en een stokbroodje kaas. Ik hoop echt dat ze bij het eerste hotelletje zijn gestopt.
Ondertussen baal ik wel een beetje dat ik buiten het dorp zit (met een steile afdaling, dus als ik er nog heen wil moet ik eerst steil omhoog... nou weet je, laat maar!) Verder gaat alles uitstekend en ben ik in een prima wandelmood! Nu tijd voor mijn dagelijkse siësta!

He bursted my bubble!!!

Lieve mensen,
Het nadeel van die piep dorpjes is dat ze geen internet hebben en ik dus niet direkt kan delen wat ik meemaak. Misschien toch maar een boek gaan schrijven over mijn Camino want ik kan wel dagen doorgaan met schrijven....
Toch wil ik heel graag delen wat er gisteren gebeurde.
Kwam aan in Coto - wederom een gehucht met 3 huizen, waaronder de Casa Rural waar ik een heerlijk bed had in een gezellig kamer: houten balken, massieve stenen muren van wel 1 meter dik, zodat het binnen heerlijk koel was.
Tegenover deze casa, op het hoekje het restaurant met de naam: Die zwei Deutschen (of een r op het eind, weet ik niet zeker!) waar ik heerlijk in het zonnetje mijn broodje zat te eten toen het onverwachte gebeurde. Het is de eerste mogelijk om weer even bij te komen van het wandelen dus het terrasje was aardig gevuld. Het leek mij een leuk idee om juist daar te gaan zitten zodat ik de wandelaars kon bekijken die na uren lopen wel toe waren aan een rust-moment.
Uit het bos kwam een grote groep wandelaars met groene t-shirts en zelf beschilderde wandelstokken aan(leuk!?¿) al babbelend in het Vlaams..... ik kon mijn ogen niet geloven! Ik zie al ruim 3 weken mensen in gedachten, vredig, in zichzelf gekeerd, rustig lopend en dan opeens.... deze groep. Ik verkeer in shock. Ze praten, lachen en dan kijkt één van hen mij lachend aan en zegt: HOLA! Hij zegt hola en lacht en ik merk dat ik niet beweeg, dat er geen lach om mijn mond komt en dat er ook geen hola uit komt. Hoe verzint hij het: "he just bursted my bubble!!" ik kan het niet anders uitleggen. Ik zie letterlijk een enorme bel om mij heen waar hij zomaar, ongevraagd, door heen wandelt. Met zijn stomme lach heeft hij zomaar mijn zorgvuldig opgebouwde huisje kapot gemaakt. Mijn Camino die was stopt daar, op die plek. (niet lachen, maar nu nét gingen alle computers hier op tilt en uit!)
Het had blijkbaar zo´n impact dat ik naar mijn kamer ben gegaan en vervolgens een half uur op het toilet heb doorgebracht. Mijn hele systeem was op tilt.
Wat nu? Waarom mocht deze blije Belg niet ook op mijn Camino lopen? Hij zei toch gedag? Jawel, maar het was zo vredig al die tijd. Zo lekker rustig. Hij deed mij realiseren dat het bijna voorbij is. Dat de realiteit zich weer aandient, of ik wil of niet. IK WIL TERUG! Nou ja, misschien ook wel niet. Misschien kan het maar beter nu gebeuren want over ca. 60 km. is Santiago bereikt....
Na het schijnbaar eindeloze gedoe op het toilet ben ik maar weer mijn mand in gegaan. Had al siësta gehad, maar moest dit even slapend verwerken blijkbaar.
Toen ik wakker werd besloot ik: okee, zo is het. Heb altijd ook de 4 daagse willen lopen, dus vanaf nu beschouw ik het als de, voor mij, 6 daagse. Zaterdag wordt mijn aankomstdag en zal ik mijn soulmate weer ontmoeten.
Wat een ervaring.
Vandaag ben ik aangekomen in Melide. Een bijna echt stadje - het doet mij heel Zd-Amerikaans aan. De winkeltjes die ouderwetse kleding verkopen, terwijl de mensen er toch redelijk eigentijds bij lopen en overal kleine garages voor auto´s. En...van die heerlijke ijzerwinkels: daar ben ik dol op - weet ook niet waarom.
Zou ik bijna vergeten dat ik ook nog gelopen heb vanmorgen.... nou, na gisteren was het inderdaad anders. Veel langs de weg die steeds drukker wordt, dus muziek harder aan en toch blijven genieten. De eucalyptus bomen zijn er ook af en toe en de bomen geven heerlijke beschutting tegen de hitte.
Gisteravond was het om half zes in de avond nog 34 graden op het terras!!!!!
Toen ik rond half negen naar mijn mand ging was het 28 graden.
En...vandaag zou het net zo warm blijven..... I LOVE IT!
D.w.z. dat je dan gewoon heel vroeg op pad moet gaan en op tijd moet stoppen. Dat heb ik dus ook gedaan en ik kan nu de middag als toerist door gaan brengen in Melide!
Dankzij de computerstoring heb ik opnieuw 25 minuten gratis gekregen, dus vandaar dat mijn bericht lekker lang was dit keer!