Weer 2 uurtjes erbij....

2,5 uur gewandeld

wederom bij de St. Helenaheuvel: minder kans op verdwalen en lekker dichtbij. Het miezerde de hele tijd, maar dat mocht de pret niet drukken. Bij de uitkijktoren zag ik een zwarte hond rennen maar zag er geen baasje bij. Even later kwam hij weer bij mij staan - drijfnat en een beetje ontredderd. Gelukkig had hij een naamplaatje om (Branco!) met gsm-nr. er op. Ik belde het nummer en kreeg een hele opgeluchte vrouw aan de telefoon die druk op zoek was naar haar hond. We spraken af aan de rand van het bos, ca. 15 min. wandelen. Omdat ik geen zin had om in de regen mijn rugzak open te maken om op zoek te gaan naar mijn extra veters (als riem) bedacht ik mij dat het misschien ook wel met de handvaten van de wandelstokken zou kunnen. Dat heb ik geweten, want Branco luisterde prima naar het commando zit, maar dat was dan ook alles. Het beestje had een enorme power dus trok mij zo ongeveer de heuvels door op weg naar de parkeerplaats. Baasje met kinderen helemaal blij, dus ik ook!

Ik leef nog!

Voor al die mensen die zich nu vreselijk ongerust hebben gemaakt (zoals Rosita, haha); ik ben weer veilig thuis. Mijn schoonzus heeft mij na 3 uur opgepikt bij Hotel Oud London. Toen had ik inmiddels 1,5 uur gedwaald in de 71 ha grote bossen van Austerlitz. Toch wel vervelend als je denkt een short-cut te nemen en het pad maar langs het spoor blijft lopen en vervolgens een paar rare wendingen neemt om vervolgens weer op het punt aan te komen waar je toch echt een uur eerder ook al liep....grrrrrr. Maar - loslaten is het motto, ik had de kilometers toch maar mooi in de benen en dat was tenslotte het doel van de oefening.
Anne-Joke heeft mij (na het tonen van mijn Pelgrimspas) liefdevol verzorgd met soep, brood en een kopje thee. Toen ik weer op adem was kwam de "voetendoos" van A.J. op tafel. Ik zal hier niet ingaan op haar tenen-ellende, maar wil wel graag vermelden dat ik dolblij ben met haar goede adviezen én de super zachte "rolletjes" voor onder mijn tenen.

LIVE verdwaald!

Oeps, ben de weg kwijt. Loop al een uur zonder dat ik weet waar ik ben. Wel spannend. . .

LIVE oase in het bos

Alweer een ontdekking gedaan vlakbij huis!

Ik heb mijn Pelgrimspas!!

Jawel hoor; door mijn lidmaatschap van het Nederlands Genootschap van Sint Jacobus (in Utrecht) kon ik ter plekke mijn Pelgrimspas in ontvangst nemen. Een speciaal moment. In deze pas verzamel je de stempels die je nodig hebt om in Santiago de "Compostela" te kunnen krijgen. Lees: de aflaat in vroeger tijden.
Joost en ik waren eerst de bloemenmarkt naast de St. Janskerk afgestruind en vervolgens met een kopje koffie verwelkomd door de vrijwilligers van het Genootschap in het "clubhuis" - een schitterend oud pandje tegen de St. Janskerk aangebouwd.
Natuurlijk heb ik daar ook mijn St. Jacobsschelp aangeschaft, dat een vast onderdeel vormt van je rugzak tijdens het lopen.
De kriebels beginnen te komen, dus ik kon niet echt in slaap komen.

Even geen zin.... moet kunnen....

Vandaag had ik echt even geen zin, maar ben toch aan het einde van de middag op stap gegaan. Het was belachelijk warm: 20 graden volgens de thermometer in de dorpsstraat. Ik ben maar weer het bekende pad gelopen - eerst omhoog naar de St. Helenaheuvel om vervolgens weer naar beneden, richting Leersum te wandelen.
Na 1 uur wandelen belde Joost op om te vragen hoe het ging.... dit was mijn kans om hem te vragen mij te komen halen, want ik was net weer bij de oversteek van de weg en had last van het (te dikke) watje onder mijn tenen. Dus.... we eindigden gezellig met Kiek op het terras van de plaatselijke kroeg waar we in de ondergaande zon spareribs hebben zitten eten.
Volgens mijn schoonzus-coach op afstand Marjanne, is het verstandig om deze week een lange tocht (4-5 uur) te maken en vanaf dan ca. 2 uur per dag te lopen. Dit moet volgens haar voldoende zijn als voorbereiding. Dus... zo ga ik het doen!

LIVE voorjaar in de Betuwe

Via Langbroek en Cothen loop ik nu Wijk bij Duurstede binnen. Joost komt zo met de auto naar de haven, waar we lekker gaan lunchen.

Rust is betrekkelijk...

want ik had echt moeite om weer te gaan lopen vanmorgen!
In overleg met Joost toch besloten om te gaan en dan vanmiddag (na een korte tuk) aan de boekhouding te gaan. Zo gezegd: zo gedaan. Als ik dan eenmaal op weg ben gaat het wel weer en komt het genieten al snel weer terug. Ik leer de bossen tussen Maarn, Driebergen en Doorn zo aardig kennen. Het is een uitgestrekt gebied waar je zonder richtinggevoel makkelijk kunt verdwalen.
Vandaag geen ree gezien; alleen een man met fiets aan de hand... midden in het bos. Vreemd. Ik had het boek "in het bos zijn de wilde dieren" beter niet kunnen lezen geloof ik. Niet goed voor mijn rijke fantasie...

En af en toe wordt er ook nog gewerkt

dus dat betekent dat de knietjes en voeten weer wat rust krijgen en dat was ook nodig na de laatste paar wandelingen. Dus morgen weer op pad.
Ik merk dat ik het leven in twee werelden niet gemakkelijk vind. Aan de ene kant loop ik met mijn hoofd al op de Camino, maar aan de andere kant ben ik nog hier en gaat het leven zijn dagelijkse gang.
Gelukkig kan Joost het zich wel voorstellen en geeft hij mij die ruimte zoveel mogelijk.

Wat houdt een pelgrimstocht in?

Een pelgrimage is een tocht naar een plek van spiritueel belang met de bedoeling om inzicht te verwerven. Niet het einddoel, maar de weg er naar toe is hiervoor de manier.

Het pelgrim zijn wordt aanvaard als een fase in het leven. Een fase zoals andere stadia in het leven: die van kind, leerling, krijger, echtgenoot en vader/moeder. Het is de fase, waarin al het door de jaren heen vergaarde materiële opzij geschoven wordt voor inzicht over het leven en de dood; van oudsher het terrein van de religie.
In de christelijke wereld werden pelgrims vernoemd naar de drie belangrijkste plaatsen van pelgrimage: Romeiri voor hen die naar Rome gingen en Palmeiri voor degenen die naar Jeruzalem gingen. Degenen die naar de Tombe van Heilige Jacob in Compostela gingen werden Peregrinos genoemd. Letterlijk: 'zij die door het veld gaan'.
De palster, de pelgrimsstaf, is vervangen door de telescopische wandelstok uit ruimtevaartmetaal.
Wat blijft is de pelgrim en zijn weg, de Camino. Een weg, die niemand anders dan de pelgrim kan gaan. Maar de weg, de Camino, is gebleven.
Elk jaar gaan vele duizenden pelgrims op weg naar Santiago de Compostela. Zowel te voet, te paard als op de fiets wordt op weg gegaan. Om je te kwalificeren als pelgrim moet op zijn minst 100 km te voet of 200 km te paard of op de fiets worden afgelegd.
Veruit de meeste pelgrims lopen alleen de vereiste honderd kilometer. Dit zijn bijna allemaal echte gelovigen. Zij beginnen meestal in Ponteferrada. Dit geeft hen dan recht op een Compostela, die op zijn beurt weer recht geeft op strafvermindering na de dood.
Net als de pelgrims van toen ervaren de hedendaagse pelgrims de ontberingen. Niet alleen de vanzelfsprekende fysieke, maar ook de geestelijke ongemakken zoals eenzaamheid en gevoelens van uitzichtloosheid.
Degene die de tocht voltooit en daarvoor in Spanje de benodigde stempels verzamelt, ontvangt in Santiago de Compostela een officiële oorkonde genaamd de "Compostela".

De Tombe van Nellesteyn in Leersum

Vandaag begon het wandelen al vroeg. Het was weer mooi weer en Joost wilde wel mee. Altijd gezellig natuurlijk, dus dan moest ik wel vroeg opstaan.
Het leek mij een goed plan om nu eens in de Leersumse bossen te gaan wandelen.
Eerst naar de Tombe van Nellesteyn:

Boven aangekomen leek het mij een goed idee om van daar richting Doorn te wandelen. Achter de heuveltop.... en dan nog een paar kilometers verder ligt Doorn.
Joost vond het toen wel genoeg dus hij ging terug met de auto.

Ruim 2,5 uur op de teller bijgetikt vandaag. Ik ben zeer tevreden.

Leersum en de Kaapse Bossen

Zaterdag zijn Joost en ik samen op pad gegaan de Kaapse Bossen in. Het weer was wederom schitterend. We hebben genoten van de heerlijke bos- en bloemengeuren. Het was grappig om zo dicht bij huis voor het eerst samen het "Doornse Gat" en Landgoed Ruitenberg te ontdekken. We hebben daar in het zonnetje gelegen op het dikke groene mos. Wat is het leven op zo'n moment toch heerlijk simpel. Even alles vergeten en gewoon genieten van het moment.
Zaterdagavond kreeg ik op de verjaardag van mijn schoonzus Marjanne (dé osteopate van Nederland!) diverse wandeltips van de familie Karels - u kent ze weet wel: de fysio-experts. Ik heb ze allemaal ter harte genomen, waarna we gezamenlijk hebben staan zingen naast de piano met Geert erachter.
Soms is leven: féést!

Even niet gelopen.....

want vandaag heb ik mijn intuïtie bijgeschaafd bij Rosita in Maarssen-dorp! Een heerlijke workshop-dag deze keer mét Ellen (die haar € 20 biljet weer terug kreeg), Edith en Ankelein.
Ik hoop dat er op reis, met name de avonden, ook tijd zal zijn voor het (be)oefenen van het mediumschap. Wie weet wat voor interessante ontmoetingen dat zal geven....

Rondje Zeist

Ter afwisseling vanmorgen de fiets gepakt naar mijn abonnee die in Zeist woont.
Papieren mee in de rugzak - regenjas mee (die niet nodig was) en muziek in de oren.
Ik had gedacht dat het ca. 1 uur fietsen zou zijn, maar nee hoor - na 30 minuten stond ik al op de stoep.
Net op internet gezien dat het een rit van 12,5 km. was én dat de gemiddelde fietssnelheid rond de 20 km. per uur ligt. Ik ben altijd zó blij als ik lees of hoor dat ik niet in de categorie "gemiddeld" val. Dat wist ik natuurlijk al, maar toch....
Nadat ik mijn werk had gedaan weer in hetzelfde tempo teruggereden en in 30 minuten thuis aangekomen.
Wat ik tot op heden nog niet heb geschreven is dat ik na al mijn inspanningen meestal mijn mand even opzoek en daar dan ook een paar uurtjes verblijf. Dit schrijf ik om aan te geven dat jullie niet moeten denken dat ik na mijn inspanningen nog vol energie zit. Overigens heb ik dan wel altijd een voldaan gevoel.

Tel uw zegeningen....

Deze woorden spookten steeds door mijn hoofd toen ik gisteren door de Kaapse Bossen liep.
Geen last meer van mijn hallux heb ik weer ruim 2 uur met volle bepakking gelopen en het ging echt goed.
Van koekjesmonster naar natuurfreak zou je kunnen denken maar ik ben nog steeds dol op koekjes dus die vlieger gaat niet op!
Het opgerolde wattenschijfje onder mijn tenen (tip van Anne) tegen beknelde zenuwen werkt uitstekend.
De oplossing tegen het schuren van de banden tegen mijn armen is ook gevonden; de beenwarmers van Iet zitten nu om de banden heen en het probleem is opgelost. Je krijgt ze weer terug hoor Ieta!

LIVE: landgoed Ruitenberg

Middenin de Kaapse Bossen verscholen. Schitterend! Ik geniet!!

Blijven lachen....!

Lang leve St. Helena!

Wat een schitterend weer om te wandelen! Gisteren wederom de heuvels van St. Helena beklommen. Er wordt steeds gezegd dat naar boven lopen wel meevalt: jammer dat ik dat niet zo voel! Mighty: tegen de tijd dat ik zo'n heuvel heb beklommen sta ik bovenaan toch wel even zwetend op adem te komen. Niet te lang, want dan koelen de spiertjes weer af. Niet lachen, maar mijn broeken zitten strakker rond mijn benen: nu zou dit niet van de paastaart komen maar volgens kenners zijn het mijn spierbundels! Echt, ik ben net een klein kind dat zich verwondert over alles wat ik nu mee maak. Ik merk wel dat dit een voordeel heeft: zolang je geen overtuigingen hebt over dit zal gebeuren of dat gaat vast zo, dan sta je er veel opener in. Ik zie heus wel dat mensen af en toe hun wenkbrauwen fronsen als ze horen dat ik nu "al" ruim twee uur achter elkaar kan lopen. Voor hun lachwekkend, voor mij een prestatie. Als je weet dat ik met 20 minuten ben begonnen..... Volgens mijn planning gaat het allemaal goed komen en uiteindelijk draait het daar om, toch? Meer dan mijn best kan ik niet doen.
Ik sta al weer klaar voor mijn tocht van vandaag - wederom door de heuvels van de Kaapse Bossen....

De Helenaheuvel!

De Zevenheuvelenweg wil ik graag een keer lopen voordat ik vertrek, maar moet nog even wachten. Vanmorgen was de Helenaheuvel aan de beurt. Sinds begin deze week loop ik met volle rugzak en stokken. Vandaag voor het eerst alleen met t-shirt korte mouw aan omdat het zo lekker was! Gevolg was dat mijn bovenarmen lekker langs de banden schuurden. Dit zal in Spanje zeker vaker voor gaan komen, dus daar wil ik even hoesjes omheen maken die lekker zacht zijn. Ook zal ik iets moeten verzinnen om de stokken gemakkelijk kwijt te kunnen. Die wil ik alleen op zand/grasgrond gebruiken, maar ik kan mij voorstellen dat de ondergrond afwisselt, dus dan wil ik ze binnen handbereik kunnen weghangen... snap je? Ik zal binnenkort een foto maken van de rugzak met stokken. Ze zijn gelukkig wel opvouwbaar.
An had een goede tip om watjes onder mijn tenen te stoppen ipv dat irritante hulpstuk... dus direkt in de praktijk gebracht.
Het zit in elk geval een stuk zachter, maar of het op de lange termijn ook helpt kan ik nog niet zeggen.
Vanmorgen ben ik heel wat heuvels op en af gegaan, maar na 1,5 uur stevig doorwandelen vond ik het genoeg.
Mijn planning is om deze week iedere dag ca. 1,5 tot 2 uur te lopen en te bezien hoe mijn lijf daar op reageert.
Morgen over vier weken vertrek ik :) het vertrek komt dichterbij!

Nog meer baby-reetjes....

Vanmorgen samen met Joost op stap in het bos van Hoog Moersbergen en jawel hoor: nu heeft Joost ze dan ook gezien. Twee kleine reetjes huppelend door het struikgewas.
Het werd een korte 1 uurs wandeling dus ik denk dat ik vanmiddag weer op stap ga. Het weer is schitterend dus dat is genieten.
Het teenstukje heb ik nu aan om te wennen. Wat een rotding is dat zeg! Irriteert mateloos onder die brave tenen die nu opeens strak in het gelid liggen. Nog even volhouden om te wennen voordat ik ze aan doe tijdens het lopen. Ja, je moet er wel wat voorover hebben (ik dan) om de uitdaging tot een goed einde te brengen.
Ik doe het graag en het is mijn eigen keuze.
Regelmatig denk ik aan de wijze woorden van Joost: "het gaat om de reis, want als je aankomt dan is het over, dus je moet niet te snel willen gaan!" en Tiets: "dat ga jij redden, ik weet het zeker!" en Arianne: "je gaat gewoon elke dag lekker wandelen en ziet gewoon hoe ver je komt". Ze spoken regelmatig door mijn gedachten en geven energie. Zonder dat jullie het weten gaan jullie allemaal mee op mijn reis!!

en weer langs de podologe....

Na een heerlijke wandeling vanmorgen toch weer een kleine tegenslag. Dit had ik al een paar keer eerder gehad, maar had het idee dat het wel gewoon over zou gaan, nl twee tenen van, wederom, de rechtervoet gaan na ca. 1,5 uur irritant pijn doen. Als ik dan stop - rugzak af, schoen uit, sok uit - en ze ernstig toespreek en er even over wrijf, gaat het wel weer. Nu blijkt dat dit te maken heeft met zenuwen die klem komen te zitten door de wrijving van de middenvoetsbeetjes (of zoiets). Volgens de podologe zal dat steeds vaker voorkomen als je er niets aan doet. Afijn - ze heeft terplekke weer een schitterend hulpstuk vervaardigd dat de drie tenen bij elkaar houdt. Morgen gaan we (mijn tenen en ik) het testen tijdens het wandelen. Vanavond moet het nog even uitharden. Wat een mens allemaal niet kan mankeren (!), maar ik mag niet klagen want ik kan tenminste nog lopen.

Twee baby reetjes op mijn pad!

Ik weet niet of het duidelijk te zien is. Ik loop nu richting Driebergen door het bos van Hoog Moersbergen. De schoenen zijn opgerekt dus het moet nu echt goed gaan.

Oprekken die schoenen!

Dit duidelijke advies kreeg ik vanmiddag van de podoloog. Helaas zijn de Nederlandse schoenmakers op maandag gesloten, dus ik zal ze morgen direkt afleveren voor een extra oprekbeurt. Natuurlijk gaat dit wel ten koste van mijn inlopen en conditie, dus heb ik net verzonnen dat ik op de fiets naar Driebergen zal gaan om ze weg te brengen. Wordt er toch nog bewogen!

Terug naar de Lage Vuursche...

want natuurlijk moest ik Joost ook de Charlottehoeve laten zien én wilde ik het € 20 biljet vinden dat Ellen tijdens de vorige wandeling waarschijnlijk tijdens het "bewateren" van de bosgrond aldaar had achtergelaten.
Rugzak mee in Karel (onze Renault 4) én de wandelstokken om het geheel compleet te maken.
De paden op en de lanen af door het grote bos - op zoek naar het stukje bosgrond dat er natuurlijk mooier bij stond dan de rest na onze bewateringsaktie.
En.... jawel hoor; daar lag hij - keurig op mij te wachten - netjes 1x gevouwen in het zonnetje - het € 20 biljet!! Als een kind zo blij was ik!
Daarna nog vrolijk doorgewandeld en tot slot een lekkere uitsmijter.
Op de terugweg leek het mij wel een goed idee dat Joost mij af zou zetten bij Amersfoort, zodat ik terug naar huis zou lopen. Zo gezegd, zo gedaan, maar doordat ik al de hele dag op mijn schoenen liep en mijn voeten waren opgezwollen, merkte ik al bij de eerste 10 stappen dat mijn hallux het geen goed idee vond. Direkt Joost gebeld met het verzoek mij weer te komen halen. Morgen zal ik de podologe weer bellen voor een afspraak. Blijkbaar moet er nog het e.e.a. worden bijgesteld... Het komt heus goed!

Wandelen met Ellen!

Dinsdag was het een heerlijke zonnige dag. Als het had geregend waren we zeker de sauna in gegaan, maar dit weer was onweerstaanbaar....dus eerst naar de biologische boerderij: Charlottehoeve in Soest gereden. Wat een zalige plek op aarde is dat! Lieve mensen die puur natuur leven en werken - veestapel in de schuur waar je uitgebreid rond kunt wandelen - kopje thee of fris op het terras - speelgoed voor de kleintjes - biologische producten in de winkel waar de eigenaresse in klederdracht iedereen vriendelijk te woord staat.
Daar de auto geparkeerd en vervolgens naar de Lage Vuursche (Baarn) gewandeld. Daar een lekker bammetje gegeten op het terras in het zonnetje en toen een grote ronde door het Koninklijke bos gelopen. Heerlijk rustig - prachtig bos!
We hebben ongeveer twee uur gewandeld en daarna nog een kopje thee/appelsap genuttigd bij de Charlottehoeve. Het was een super gezellige middag!