Nieuwe schoenen zoeken!

Donderdag naar de Zwerfkei-winkel in Woerden geweest. Wat een geweldige zaak is dat! Werkelijk álles op reisgebied is te koop en ze hebben uitstekend opgeleid personeel. Wat een feest om in zo'n winkel rond te neuzen. Het ging in eerste instantie natuurlijk om de schoenen, dus direkt daar op af. Na het passen van diverse modellen eindelijk een schoen gevonden die geen pijn deed, tenminste, niet toen ik daar was. Je krijgt ruim de tijd om de schoenen thuis in te lopen, zodat je ze bij eventuele problemen toch nog retour kunt brengen.
Voor de zekerheid heb ik deze mededeling serieus genomen dus ik ben niet direkt de straat opgegaan om in te gaan lopen. Tot mijn grote schrik bleek 's avonds al dat mijn hallux niet blij was.... een rode knokkel bevestigde mijn gevoel toen ik ze uitdeed. Dit was echt een enorme tegenvaller, om het netjes te zeggen! Ik kan toch moeilijk op mijn sokken over 1500 mtr bergen heen komen, en ook niet op slippers of iets dergelijks. Fietsen vind ik ook geen optie, dus hoe moest dit nou!
Vrijdag zijn Joost en ik samen terug gegaan.... en wederom door een uitstekende verkoopster geholpen die heel rustig bleef en uiteindelijk met een paar aankwam dat ..... ik blijf nog even voorzichtig, goed aanvoelt!
Jammer genoeg bleek bij de kassa dat er onder de rechterzool een luchtbel zat (jawel!) die mee kraakt als je loopt. Niet fijn dus. In de computer gedoken en nee hoor, helaas geen paar meer op het filiaal. AARRGGHH
de moed zonk in mijn gympen terwijl de man ging kijken of er nog een paar in Zwitserland waren. Gelukkig kwam hij terug met de mededeling dat dit paar daar op mij staat te wachten. Nu moeten ze nog worden opgestuurd dus ik hoop dat ze volgende week hier aankomen. Dan begint het proces opnieuw. Eerst binnen inlopen en dan maar vertrouwen dat dit paar mij naar Santiago gaat brengen....:)

Gisteren stond Zeist op het programma

want woensdag wordt mijn Margriet 21 jaar! dus er moest nog het e.e.a. worden geregeld....
Na het regelen van het e.e.a. ben ik opgewekt uitgestapt aan de rand van Zeist, klaar voor de tocht terug naar huis.
Muziekje in de oren (loopt toch wel stimulerend) en met het vooruitzicht dat ik bij het station een broodje zou gaan kopen ging ik vrolijk op pad.
Alles ging goed, totdat het niet goed ging: er zijn steeds twee tenen van mijn rechtervoet die na ca. 1 uur gaan protesteren. Ik heb het idee dat ze worden afgeknepen en daardoor enorm pijn gaan doen. Zo irritant, dat ik maar ben gestopt; schoen uit; sok uit.... vervolgens zie ik twee gezonde tenen - echt niets vreemds aan te zien (behalve dan dat Joost vindt dat mijn tenen net garnalen zijn, maar dit terzijde). Ik heb ze bemoedigend toegesproken, sok weer aan, schoen weer aan en maar losjes gestrikt zodat ze meer ruimte hebben. Dit heeft uiteindelijk wel geholpen want al vrij snel had ik de vaart er weer in....totdat.... ik toch echt mijn hallux valgus weer voelde. Een schoonheidsfoutje bij mijn aflevering in de rechtervoet: zo'n gezellige knobbel aan de zijkant van voet. ALARM ALERT ALARM als deze lieverd gaat ontsteken - heb ik 25 jaar geleden meegemaakt - dan ben ik echt de klos want dan wordt er gewoon NIET gelopen van de botpijn.
Dus.... wat nu te doen. Ik was 1,5 uur onderweg en had nog 0,5 uurtje te gaan. Flauw om dan Joost te bellen: kom je me halen? Alternatief: schoenen uit en verder op de wandelsokken (het zijn tenslotte wandelsokken..). Daar liep ik dan, met de wandelschoenen om de nek.
Twee asielzoekers kwamen mij tegemoet lopen: hahahahaha!!!!!! die bleven me echt aanstaren - kijkend van de schoenen naar mijn sokken en terug. Het was zo grappig!! Het is zo heerlijk om te zien hoe mensen reageren als je iets doet dat ze niet verwachten. Ik liep echt te genieten.
De laatste meters over ons stenen grindpad waren niet meer grappig want dat deed gewoon pijn. Maar goed - ik had het gered! Kiek en Joost keken wel wat eigenaardig op van mijn oplossing van het probleem, maar waren al snel weer terug in hun schaakspel. Ze kennen mij tenslotte al wat langer!
Conclusie na onderzoek op het web: wandelschoenen horen 1 tot 1,5 maat groter! te worden aangeschaft, aangezien je voeten opzwellen. Logisch natuurlijk. Deze goede tip had Bever Zwerfsport mij destijds niet verteld helaas. Dus nu z.s.m. nieuwe wandelschoenen aanschaffen! Als dit de oplossing is voor mijn probleem, dan zou dat geweldig zijn. Nog tijd genoeg om ze in te lopen voor 11 mei...

Zes reeen op mijn pad.....

toen Sofie en ik net door het bos bij Hoog Moersbergen (hier in Doorn) liepen! Wat een geweldig gezicht. Joost en Saar kwamen later dus wij liepen alvast richting Maarn vooruit. Opeens kwamen ze vanuit links op het pad - eerst 3, toen nog 1 en nog 2 grote reeen - keken de andere kant op en holden aan de rechterkant van het pad het bos weer in. Ik stond doodstil en wist niet goed wat te doen. In een paar seconden renden ze weer verder en Sofie er natuurlijk achteraan (leuk!) Gelukkig had ze snel door dat het een kansloze aktie was om deze prachtige snelle dieren te achterhalen, dus kwam ze uiteindelijk weer terug. Inmiddels was Joost gearriveerd met Saar, maar helaas - net te laat! Wat een unieke ontmoeting!!

Zelfs met motregen

vind ik het leuk om te wandelen! Er verandert iets in mijn systeem - zoveel is mij wel duidelijk. Mét muziek op mijn oren en regenjas aan heb ik 1,5 uur stevig doorgewandeld (én gezongen, jawel, luidkeels!) eerst richting Leersum; halverwege de Kaapse Bossen in en met een grote boog weer op huis aan. Hoeveel kilometers het precies zijn weet ik niet, maar dat geeft niet. Het gaat er mij om zoveel mogelijk te wandelen en ervaring op te doen in het lopen - met name heuvel op en af, want dat is straks uitsluitend het geval. Het is handig als mijn knietjes daar nu al een beetje aan wennen want anders kan het avontuur straks heel snel voorbij zijn!

Het zonnetje schijnt

en de kou op mijn gezicht voelde uitstekend aan! Lekker op stap geweest vanmorgen; gewandeld in de bossen rondom Doorn. Voor het eerst met muziek in mijn oren. Het leek mij helemaal niks om te wandelen met muziek, maar na vandaag denk ik daar anders over. Nu nog even de rustige liedjes er uit filteren, want dan gaat het tempo toch een beetje naar beneden. Ik liep heerlijk met gospel mee te galmen in het bos en "people gotta move" had een uitstekende beat om op te wandelen!
Bij thuiskomst vertelde Joost dat het boek: "ik ben er even niet" van Hape Kerkeling hem helemaal had ontroerd.
Jammer dat een boek een laatste pagina heeft en dat het verhaal dan stopt. Bij dit boek stopt niet alleen het verhaal, maar ook zijn tocht.
Ik kan het iedereen aanraden om te lezen! En daarna graag commentaar wat je er van vindt....

door wind en regen

ben ik gisterochtend weer op pad geweest. Rondje Doorn gedaan en dat ging prima. Op de terugweg weer langs de fysio voor mijn golfers ellebogen. Alleen mijn linkerarm is nog pijnlijk, maar dat komt heus wel goed!

LIVE verslag

Lekker door de regen naar DRiebergen en weer terug! Het gaat nu hagelen! Dit is de allereerste keer dat ik een bericht via de telefoon rechtstreeks naar de weblog stuur.

Op de fiets!

Vanmorgen eerst 45 minuten op de WII-fit doorgebracht met yoga en spieroefeningen.
Daarna begonnen met het invoeren van de boekhouding van De Buren op een nieuw programma.... altijd spannend om te zien hoe het werkt.
Vanmiddag op de fiets naar de fysio voor mijn golfersarmen en vervolgens de heuvels op en af naar Leersum. Totaal 16 kilometer gefietst. Ideaal dat ik tussen de heuvels woon want dat maakt het trainen effectief. Mijn bovenbenen voelen nét alsof ze van een ander zijn.... heel apart!

Kasteel Beverweerd

Wat was het guur buiten! Een straffe wind die mijn bovenbenen deed bevriezen heeft mij begeleid van Doorn naar Werkhoven. Het leek erg, totdat ik een stuk zijwind had....brrrrr nog veel erger zo tussen de weilanden door.
Geen last meer van mijn schenen, maar aan het eind voelde ik mijn rechter bovenbeen (heup?).
Niet echt prettig, maar aangezien ik het Kasteel voor mij zag was de motivatie groot genoeg om gewoon door te lopen.
Joost kwam met de auto naar Beverweerd toe zodat we samen de schilderijen van Meesteroplichter Geert Jan Jansen konden bekijken. De man heeft zeker een gave meegekregen: jammer dat hij het zó gebruikt.
Op de terugweg constateerden we dat de hele tocht ca. 8 kilometer was geweest, die ik in 1,5 uur had gelopen.
Klinkt wel stoer, maar straks is er géén platte grond onder mijn voeten: het hele laatste stuk gaat op (tot 1500 mtr) en neer! Ajai - nog even door blijven oefenen dus... Maar ik kan gerust zeggen dat ik heb genoten van deze wandeling. Regelmatig ontroerd door de natuur. Klinkt wellicht overdreven, maar zo sterk heb ik het gevoeld - voor het eerst van mijn leven!