Lang leve St. Helena!

Wat een schitterend weer om te wandelen! Gisteren wederom de heuvels van St. Helena beklommen. Er wordt steeds gezegd dat naar boven lopen wel meevalt: jammer dat ik dat niet zo voel! Mighty: tegen de tijd dat ik zo'n heuvel heb beklommen sta ik bovenaan toch wel even zwetend op adem te komen. Niet te lang, want dan koelen de spiertjes weer af. Niet lachen, maar mijn broeken zitten strakker rond mijn benen: nu zou dit niet van de paastaart komen maar volgens kenners zijn het mijn spierbundels! Echt, ik ben net een klein kind dat zich verwondert over alles wat ik nu mee maak. Ik merk wel dat dit een voordeel heeft: zolang je geen overtuigingen hebt over dit zal gebeuren of dat gaat vast zo, dan sta je er veel opener in. Ik zie heus wel dat mensen af en toe hun wenkbrauwen fronsen als ze horen dat ik nu "al" ruim twee uur achter elkaar kan lopen. Voor hun lachwekkend, voor mij een prestatie. Als je weet dat ik met 20 minuten ben begonnen..... Volgens mijn planning gaat het allemaal goed komen en uiteindelijk draait het daar om, toch? Meer dan mijn best kan ik niet doen.
Ik sta al weer klaar voor mijn tocht van vandaag - wederom door de heuvels van de Kaapse Bossen....