Heeeeel veel blaren.....

Allereerst HAPPY BIRTHDAY MAXIE!!!!
Vanmorgen iets verlaat vertrokken (07.45 uur) omdat ik in gesprek raakte met 2 Noorse dames, die wilden weten wat er nu precies met dat vliegtuig op t.v. was gebeurd. Wat een drama!
Naast deze dames zat er een keurige Duitser met ruitjes hemd en lange broek aan het ontbijt. Ik had hem gistermiddag het dorp in zien lopen en richting het hotel zien gaan. Hij ziet er zó keurig uit dat het geen vraag is waar hij is begonnen.
Het zit namelijk zo dat je, om in aanmerking te komen voor de felbegeerde Compostela, slechts 100 kilometer hoeft te lopen. Dat betekent dat er vanaf Sarria opeens veel meer mensen op de Camino lopen. Dit verklaart ook de aanwezigheid van de wandelclub van eergisteren! Zij hebben geen rugzakken om en zitten niet in dezelfde ´mood´ als degenen die er al meerdere kilometers op hebben zitten. Die zijn duidelijk anders! Zien er niet zo netjes meer uit, hebben geen gele korte broeken en witte shirtjes aan en zijn allemaal voorzien van bruine kuiten, verbrande armen en soms nog meer én de meeste lopen niet meer in evenwicht. Dit kan diverse oorzaken hebben, maar de ergste is toch wel het blaren-probleem. Nu ik dit schrijf moet ik mijzelf direkt corrigeren.
Ik was heerlijk fluitend op weg en had al na 1,5 uur ca. 7 km. afgelegd toen ik de dames weer trof bij een restaurantje onderweg.
Nog geen half uur later trof ik hen weer: zittend naast de weg en Inge met haar sokken uit en een voet vól met pleisters. Zij zijn pas 3 dagen op pad! Ze vertelt mij dat ze denkt dat haar nagel er af moet (Geert, ga even zitten nu!) en ik kijk bezorgd naar de voet. Ze zit te priegelen met een schaartje maar dat kan ik niet aanzien! Ik voel de pijn gewoon. Wat nu? Haar vriendin vertelt dat Inge een verpleegster is: fijn voor haar, maar dat helpt nu niet echt. Ze desinfecteert de boel wel grondig, maar al haar tenen hebben blaren en op haar hiel zit ook tape. Arme arme Inge. Ik herinner mij dat ik van A.J. een soort leukoplast maar dan anders heb meegekregen en denk dat dat wel zal helpen om in elk geval niet teveel druk op die kleine teen te krijgen van de schoen die straks weer aanmoet. Inge wil graag zien wat ik heb, dus hele tas leeggehaald en jawel hoor: onderin vind ik het tasje met spul. Zij helemaal blij: ben haar Engel van deze dag. Thank you!
Ze probeert mijn schoenen voor de avond, maar die passen niet, dus moet ze weer in haar wandelschoen. Het is zo zielig om te zien! Dan... heel langzaam aan gaan we met z´n drietjes verder. Ik stel voor haar tas te dragen, maar dat wil ze niet. Mijn wandelstokken weigert ze ook aan te nemen; ze loopt met een houten stok en 1 wandelstok van haar vriendin. Het gaat steil naar beneden en in de verte zien we een berg die wij ook nog op moeten, want daarachter ligt onze bestemming. Ze probeert achterwaarts naar beneden te lopen, maar echt, dat houd je niet lang vol. Ik kan het bijna niet aanzien. Besluit na ongeveer 1 uur om alvast vooruit te lopen en dan maar een kamer voor hun te regelen in het hotel waar ik zit. Vinden ze een goed idee.
Het is nog een eindje lopen maar dan kom ik toch aan in een stom dorp Arzúa. Een lange weg met links en rechts bebouwing. De omgeving is schitterend, maar het dorpje siert het niet! Nu blijkt, waar ik een beetje bang voor was, dat het hotel buiten het dorp ligt! Dit gaan ze nooit halen bedenk ik mij halverwege het dorp. Hopelijk zijn ze zo slim om eerder te stoppen in Arzúa zelf om daar in de enige schoenenwinkel die ik wel heb gezien open wandelschoenen te kopen.
Het is inmiddels 14.00 uur. Ik ben hier om 13.30 uur aangekomen, dus ik verwacht ze eigenlijk niet meer. Heb in het dorp zelf ook al 20 min. zitten wachten met een cola light en een stokbroodje kaas. Ik hoop echt dat ze bij het eerste hotelletje zijn gestopt.
Ondertussen baal ik wel een beetje dat ik buiten het dorp zit (met een steile afdaling, dus als ik er nog heen wil moet ik eerst steil omhoog... nou weet je, laat maar!) Verder gaat alles uitstekend en ben ik in een prima wandelmood! Nu tijd voor mijn dagelijkse siësta!