maandag 1 juni 2009

He bursted my bubble!!!

Lieve mensen,
Het nadeel van die piep dorpjes is dat ze geen internet hebben en ik dus niet direkt kan delen wat ik meemaak. Misschien toch maar een boek gaan schrijven over mijn Camino want ik kan wel dagen doorgaan met schrijven....
Toch wil ik heel graag delen wat er gisteren gebeurde.
Kwam aan in Coto - wederom een gehucht met 3 huizen, waaronder de Casa Rural waar ik een heerlijk bed had in een gezellig kamer: houten balken, massieve stenen muren van wel 1 meter dik, zodat het binnen heerlijk koel was.
Tegenover deze casa, op het hoekje het restaurant met de naam: Die zwei Deutschen (of een r op het eind, weet ik niet zeker!) waar ik heerlijk in het zonnetje mijn broodje zat te eten toen het onverwachte gebeurde. Het is de eerste mogelijk om weer even bij te komen van het wandelen dus het terrasje was aardig gevuld. Het leek mij een leuk idee om juist daar te gaan zitten zodat ik de wandelaars kon bekijken die na uren lopen wel toe waren aan een rust-moment.
Uit het bos kwam een grote groep wandelaars met groene t-shirts en zelf beschilderde wandelstokken aan(leuk!?¿) al babbelend in het Vlaams..... ik kon mijn ogen niet geloven! Ik zie al ruim 3 weken mensen in gedachten, vredig, in zichzelf gekeerd, rustig lopend en dan opeens.... deze groep. Ik verkeer in shock. Ze praten, lachen en dan kijkt één van hen mij lachend aan en zegt: HOLA! Hij zegt hola en lacht en ik merk dat ik niet beweeg, dat er geen lach om mijn mond komt en dat er ook geen hola uit komt. Hoe verzint hij het: "he just bursted my bubble!!" ik kan het niet anders uitleggen. Ik zie letterlijk een enorme bel om mij heen waar hij zomaar, ongevraagd, door heen wandelt. Met zijn stomme lach heeft hij zomaar mijn zorgvuldig opgebouwde huisje kapot gemaakt. Mijn Camino die was stopt daar, op die plek. (niet lachen, maar nu nét gingen alle computers hier op tilt en uit!)
Het had blijkbaar zo´n impact dat ik naar mijn kamer ben gegaan en vervolgens een half uur op het toilet heb doorgebracht. Mijn hele systeem was op tilt.
Wat nu? Waarom mocht deze blije Belg niet ook op mijn Camino lopen? Hij zei toch gedag? Jawel, maar het was zo vredig al die tijd. Zo lekker rustig. Hij deed mij realiseren dat het bijna voorbij is. Dat de realiteit zich weer aandient, of ik wil of niet. IK WIL TERUG! Nou ja, misschien ook wel niet. Misschien kan het maar beter nu gebeuren want over ca. 60 km. is Santiago bereikt....
Na het schijnbaar eindeloze gedoe op het toilet ben ik maar weer mijn mand in gegaan. Had al siësta gehad, maar moest dit even slapend verwerken blijkbaar.
Toen ik wakker werd besloot ik: okee, zo is het. Heb altijd ook de 4 daagse willen lopen, dus vanaf nu beschouw ik het als de, voor mij, 6 daagse. Zaterdag wordt mijn aankomstdag en zal ik mijn soulmate weer ontmoeten.
Wat een ervaring.
Vandaag ben ik aangekomen in Melide. Een bijna echt stadje - het doet mij heel Zd-Amerikaans aan. De winkeltjes die ouderwetse kleding verkopen, terwijl de mensen er toch redelijk eigentijds bij lopen en overal kleine garages voor auto´s. En...van die heerlijke ijzerwinkels: daar ben ik dol op - weet ook niet waarom.
Zou ik bijna vergeten dat ik ook nog gelopen heb vanmorgen.... nou, na gisteren was het inderdaad anders. Veel langs de weg die steeds drukker wordt, dus muziek harder aan en toch blijven genieten. De eucalyptus bomen zijn er ook af en toe en de bomen geven heerlijke beschutting tegen de hitte.
Gisteravond was het om half zes in de avond nog 34 graden op het terras!!!!!
Toen ik rond half negen naar mijn mand ging was het 28 graden.
En...vandaag zou het net zo warm blijven..... I LOVE IT!
D.w.z. dat je dan gewoon heel vroeg op pad moet gaan en op tijd moet stoppen. Dat heb ik dus ook gedaan en ik kan nu de middag als toerist door gaan brengen in Melide!
Dankzij de computerstoring heb ik opnieuw 25 minuten gratis gekregen, dus vandaar dat mijn bericht lekker lang was dit keer!