Kan Santiago bijna ruiken....

Gisteren na mijn siësta op naar het terras voor een colaatje en wie staan er in de bar: de twee Noorse dames, Inger en Layla!! Ze hebben het toch gehaald en ja, er was ook nog een kamer voor ze.
Ongelooflijk!
Ze hebben net een frisse douche gehad en voelen zich al een stuk sterker.
We brengen de avond samen door. Het werden mooie gesprekken, maar helaas kan ik die nu niet allemaal kwijt.... komt nog wel: ¿in het boek?
Vannacht slecht geslapen. Het was zó vreselijk warm dat ik midden in de nacht een handdoek kleddernat om mijn schouders heb gelegd. Ook die hielp niet echt.
Toen werd ik heeeeel vroeg wakker van de man die in de kamer naast mij lag te snurken...grrrrr. Hoe dan ook, om 06.30 uur opgestaan en om 07.00 uur koffie verkeerd met een croissant en een glas jus erbij. De Noorse dames kwamen toen ik klaar was om te vertrekken. Inger op haar nieuwe open schoenen vol goede moed. Ik vind het dapper. Snel maak ik nog een briefje met de woorden: You´ll never discover new oceans, unless you´re prepaired to loose sight of the shore en mijn telefoonnummer, voor geval van nood. De spreuk heeft te maken met haar dilemma op dit moment. Ik hoop dat ze er iets aan heeft!
Dan ga ik weer op pad. Ik loop door een soort spray - het lijkt wel Australië, Black Heath.... al die heerlijk ruikende natte eucalyptus gecombineerd met koeienpoep... Heel bijzonder! Het is half acht en ik ben weer op weg. De laatste keer 15 km lopen en daar ga ik van genieten. Het is redelijk druk op de Camino. Gelukkig erger ik mij niet meer zo erg.
Onderweg zie ik een prachtig bosje bloemen liggen met daarvoor een steen. Zomaar, langs de Camino door iemand neergelegd. Dit is een goed moment om iemand blij te maken; voor het eerst pak ik mijn stift uit de tas en schrijf op de steen: ULTREIA Inger & Layla.
Dan wandel ik vrolijk door. Na ongeveer 8 km door de bossen komt pas de eerste koffie rustplaats.
Het is ruim 1,5 uur later dus dat gaat goed. Het is er al redelijk druk met Pelgrims - je moet je voorstellen dat dit in een piepdorpje onderweg is, waar geen doorgaand verkeer is. Uitsluitend de boertjes uit de buurt én de koeien en schapen zul je daar op de weg tegenkomen. Er komt een vriendelijk ogende jongen die een broer van Maxie zou kunnen zijn (niet alleen zijn haartjes!) vragen of hij bij mij aan de tafel mag zitten. Natuurlijk! Het blijkt een Braziliaan te zijn. Ik schat begin 20. Hij wandelt met zijn zusje, vader en stiefmoeder, maar die komen pas veel later binnen.
We praten met een Duitse en een Amerikaanse die inmiddels ook aan tafel zitten als de Braziliaan opeens zegt: You are a very lovely lady: you SHINE!
De lieverd!! He made my day! Niet veel later komt Layla opeens binnen en omarmt me: thank you so very much for the flowers. I´ve never found flowers for me in the mountains. Nu kan hij helemaal niet meer stuk. Heerlijk om mensen blij te maken!
Na een enorme bocadillo (de grootste tot nu toe) met kaas en tomaat en een koffie gaat ieder weer zijn weg.
Ik heb met Layla en Inger afgesproken hen te zien in het hotelletje in Brea. De enige die daar is....
En daar kom ik dan aan: het is een soort trukkerscafé aan de drukke weg naar Santiago - blauw van de rook met in de hoek een t.v. die snoeihard aan staat.
Geen haar op mijn hoofd die daar wil overnachten. Alternatief? Doorlopen en hopen op iets beters.
En toen ging het even mis.... overal waar ik kwam: VOL, VOL, VOL. Het schijnt dat vanaf woensdag iedereen richting Santiago gaat dus vandaar.
Maar wat nu. Zat inmiddels rond de 20 kilometer en vond het wel weer genoeg voor vandaag. Gister ook al 15 gedaan (en 300 daarvoor...).
Als de nood het hoogst is.... hing ik over de balie bij de Casa Rural in weet ik veel waar en kreeg weer VOL te horen. Gelukkig had ze het met mij te doen (het was inmiddels rond 14.00 uur!) en ging ze voor mij bellen. Ze vroeg me even te wachten op de bank. Nu had ik niet door dat er echt redding kwam; na ca. 15 minuten stond er een vriendelijke vrouw met een grote bos krullen voor mij die me meenam in haar auto naar het volgende dorpje. Daar heeft ze een klein pensionnetje: kamertje met douche en wastafel en toilet - een gezellig woonkamertje mét de kachel (zie foto) die ze net aan kwam maken! Wat een geluk!
Maaarrrrrr... nu heb ik dus wel het probleem dat ik nog maar 20 km. te gaan heb voor Santiago en Joost pas zaterdagmiddag aankomt.
Op zich niet erg, maar om in aanmerking te komen voor de Compostela moet je de 100 km. in 1 keer aansluitend lopen.... dus niet gezellig 2 nachtjes ergens blijven hangen om er gelijk met Joost aan te komen. Wordt vervolgd....!! XXX




W